ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φίλε/λη η απώλεια ειναι μεγάλη, ομως θα περάσει με τον χρόνο αυτο ειναι σίγουρο... πριν από λίγο καιρό έχασα και εγώ τη ΜΑΝΑ τη ΜΑΜΑ την ΜΗΤΕΡΑ και έχω τα διπλάσια χρονια από σένα και η μητέρα μου ηταν πλήρης ημερών αλλά πραγματικά η απουσία της ειναι έντονη, δε στο κρύβω ότι κλαίω συχνά, ακομα και τώρα που σου γράφω, μου λείπει απίστευτα η παρουσία της, το άγγιγμα της, το βλέμμα της, δεν ειναι τυχαίο αυτο που λέγεται ότι μάνα ειναι μόνο μια.Όμως θα σου πω κάτι που μπορεί να σε βοηθήσει, η μητέρα σου ζει, ζει μέσα μέσα από σένα, στην σκέψη σου, στο μυαλό σου στις εικόνες που έχεις αποτυπώσει, λέγεται ότι καποιος πεθαινει πραγματικά όταν περνά στην λήθη του χρόνου, όταν ανθρωποι που την/τον γνώρισαν τον ξέχασαν.Είσαι μικρός/η ακομα έχεις μια ολοκληρη ζωή μπροστά σου, ΔΕΝ πρόκειται να την ξεχάσεις ποτέ όσο ζεις, όταν θα γίνεις γονέας η πολυ αργότερα που θα γίνεις παππούς/γιαγιά η μάνα θα παραμένει ανεξίτηλα στο μυαλό σου και στην καρδιά σου.Ο πατέρας μου όταν έφυγε και αυτός σε μεγάλη ηλικία πριν από χρονια εχοντας ανια φώναζε καθημερινά τη μάνα του, όχι τα παιδιά του, ούτε την γυναικά του, ούτε τον πατέρα του αλλά φώναζε και ζητούσε την μάνα του.Περνάς μια πολυ δύσκολη φάση, απόλυτα κατανοητό ομως θα περάσει, πρεπει να περάσει, αυτο θα ηθελε και η μητέρα σου, να σε δει να γελάς, να διασκεδάζεις, να εισαι καλά να προχωρήσεις με υγεία δύναμη τη ζωή σου να κανεις την δική σου οικογένεια και στα παιδιά σου να τους την γνωρίσεις μετά από χρονια... έτσι η μητέρα θα ζει και θα ειναι κοντά σου.Καλό κουράγιο!!! να ξέρεις ότι ολα περνούν, απλά θελουν το χρόνο τους.

Σε αυτες τις περιπτωσεις λενε οτι ο χρονος ειναι γιατρος. Επραξες πολυ σωστα με το να απευθυνθεις σ εναν ειδικο! Ειναι πολυ δυσκολο σ αυτες τις περιπτωσεις να διαχειριστουμε την ολη κατασταση! Να συνεχισεις να πηγαινεις στον ψυχολογο. Πριν 7 χρονια εχασα ξαφνικα την κολητη μου σε ηλικια 19 χρονων. Εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου. Ενιωσα σαν να πεφτω στο κενο στο ακουσμα της ειδησης. Κλειστηκα στον εαυτο μου. Ηθελα να το βιωσω μονη μου αλλα καταλαβα οτι δεν μπορουσα να το διαχειριστω ολο αυτο. Ειχα στο πλευρο μου 2 ατομα που μου σταθηκαν. Πιστευω πως εχεις αναγκη απο ανθρωπους που μπορουν να σε καταλαβουν κ σε αγαπουν πραγματικα, σ αυτη τη φαση, κ θα τους βρεις στο οικογενειακο κ φιλικο σου περιβαλλον. Να ξερεις πως η μαμα σου παντα θα ειναι διπλα σου κ θα το νιωσεις αυτο! Σου ευχομαι ολοψυχα ο χρονος να απαλυνει τον πονο σου κ να κρατας μεσα σου ολες τις ομορφες στιγμες που ζησατε!

Καλησπέραέχασα την μητέρα μου πριν αρκετά χρόνια. Το πένθος είναι κάτι πολύ βαρύ. Αρχικά όντως αισθάνεσαι πως χειροτερεύεις συνεχώς γιατί είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν θα γυρίσει, πως θα υπάρχει πάντα ένα μόνιμο κενό. Σιγά σιγά όμως θα βγάλεις το κεφάλι από το νερό. Είναι δύσκολο, θα έχεις πισωγυρίσματα. Το πένθος δεν είναι μια ευθεια γραμμή, έχει σκαμπανεβάσματα. Εκανες όμως τη σωστή κίνηση: να πας σε ψυχολόγο. Μόνο ένας ειδικός μπορεί να σε βοηθήσει. Κυρίως επειδή η διαδικασία του πενθους διαφέρει ανάλογα με τον άνθρωπο και καθορίζεται από διάφορους παράγοντες που είτε βοηθούν είτε χειροτερεύουν τα πράγματα. Πάρε τον χρόνο σου, μη θεωρείς ότι αυτό που βιώνεις δεν είναι 'νορμάλ' επειδή ''αργείς'' να τελειώσεις το πενθος σου. Να μην φοβάσαι να εκφραστείς: να κλάψεις, να ουρλιάξεις. Μην ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια από το περιβάλλον σου, σε περίπτωση που απομακρυνθούν ή η συμπεριφορά τους δεν είναι αυτή που περίμενες, μην κοντοστέκεσαι: προχώρα. Υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν, θα σε καταλάβουν. Πολλές φορές θα εκπλαγείς από τις αντιδράσεις των γύρω σου. Να αγαπάς τον εαυτό σου, και να προσπαθείς να δώσεις την αγάπη που δεν μπορείς να δώσεις πλέον στη μαμά σου σε άλλους. Δεν έχεις στερέψει. ισα ισα έχεις πολλά να δώσεις και να πάρεις. Καλο κουράγιο. Να τη θυμάσαι πάντα με αγάπη.

Έχασα τον μπαμπά μου πριν δύο χρόνια ,εγώ βέβαια στην ηλικία των 31 με δική μου οικογένεια αλλά ήμουν παιδί ιδιαίτερα προσκολλημενο στην οικογένεια πολύ κοντά στους δικούς μου.Πάλεψα πολύ για να τον βοηθήσω να ζήσει,ο μπαμπάκας μου όμως είχε βγάλει ήδη εισιτήριό για το ταξίδι χωρίς γυρισμό.Αργοπεθαινε και δεν ήθελα να το παραδεχτώ.Έκλαψα πολύ ,έτρεμα μην τον χάσω,ήμουν και έγκυος τότε και ήταν πολύ ευαίσθητη περίοδος.Όταν τελικά έφυγε,την τελευταία φορά που τον είδα κλαίγοντας τον παρακαλουσα αν όντως συνεχίζει να υπάρχει κάπου και μας βλέπει να μου δώσει ένα σημάδι,εμένα λοιπόν όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους μου το έδωσε αυτό το σημάδι,κάτι τόσο έντονο που δεν μπορεί να το διαψεύσει ή να μου το βγάλει απ το μυαλό μου κάνεις.Δεν ξέρω αν έφυγε άσχημα η μαμά σου,ο μπαμπάς μου έφυγε μετά από πάλι χειρουργεία,τώρα που το σκέφτομαι λοιπόν θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο να είχε φύγει νωρίτερα ένα χρόνο ,να μην είχε βασανιστεί.Είναι πολύ εγωιστικό να θες έναν άνθρωπο δίπλα σου και αυτός να βασανίζεται.Τότε δεν το πίστευα,σκεφτόμουν ότι τον θέλω εκεί σε μια γωνιά να τον βλέπω να τον αγγίζω,να τον αισθάνομαι.Αν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να το ελέγξεις ζητά βοήθεια από ειδικό.Προσωπικά το πάλεψα μόνη,ακόμα και σήμερα πηγαίνω καθημερινά στον τάφο του,του μιλάω τοΥ ανάβω το καντηλι αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι είναι εκεί,τον νιώθω κοντά μου.Μαθαίνεις να ζεις μ αυτήν την απώλεια να ξέρεις και είναι αισθητή κάθε μέρα,μόνο ο χρόνος θα σε βοηθήσει να το συνειδητοποιήσεις.Καλό κουράγιο κούκλα μου...