Γεια σου! Σχεδόν ΑΠΟΛΥΤΑ ταυτιζόμενος εδώ (σπάνιο για μένα).
Έχω κοινωνική φοβία, αποφευκτικά στοιχεία, έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων, πολλές φορές δυσκολεύομαι ακόμα και ένα small talk να κάνω, δεν μπορώ να κοιτάζω τους άλλους στα μάτια όταν μιλάμε (πέραν της οικογένειας μου), φίλοι 0, ερωτικά ποτέ, μείον, ούτε πενθήμερες, ούτε τριήμερες ούτε τίποτα (παρόλο που θα ήθελα να πάω στη Βουλή με το σχολείο, δεν πήγα λόγω προβλημάτων με την κοινωνικοποίηση). Καλά για διακοπές ούτε καν το συζηταμε. Οι σπουδές μου πήγαν κατά διαόλου γιατί επρεπε να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με αγνωστα άτομα και δεν μπορούσα καθόλου με ξένο κοσμο, ειδικά όταν πρέπει να παρουσιάσεις εργασία μπροστα σε όλο το έτος σου! Φρίκη! Τώρα είμαι 30 και ντρέπομαι να βγω από το σπίτι γιατί οτιδήποτε και να ξεκινήσω, δουλειά σχέση οτιδήποτε, θα πρέπει σύμφωνα με την ηλικία μου να έχω κάποια εμπειρία, αλλά εγώ δεν έχω ούτε καν εμπειρίες 15χρονου, είμαι αδέξιος γενικά στις κινήσεις μου και στα κοινωνικά μου και στην αναγνώριση και διαχείριση των συναισθημάτων μου. Νιώθω ότι θα με κρίνουν αρνητικά για πολλά πράγματα γενικά, αλλά συγκεκριμενα μιας και μιλαμε για αυτο, νιώθω ότι θα με περιγελασουν ή θα με λυπηθούν αν τους πω ότι δεν ξέρω πώς να φερθώ σε πληθώρα απλών καθημερινών καταστάσεων που ακόμα και μικρά παιδιά ξέρουν πώς να φερθούν. Η παραμικρη αντίδραση τους μπορεί να με τσακισει. Κυρίως των συνομηλίκων, όχι τόσο των μεγαλυτερων. Νιώθω ότι έχω φάει γερή απορριψη από τους συνομηλικους μου. Δεν ανήκω πουθενα. Δεν μπορώ να ενταχθω κάπου, έστω κάπου να με δεχτούν, να τρυπωσω κάπου κι εγώ για να ξεκινήσω επιτέλους να κάνω ωραία πραγματα, να ΖΗΣΩ! Έχω κλειστεί σπίτι από τα 18 μου. Δεν έχω πάει ποτέ σε κλαμπ, μονο για καφε. Τώρα είμαι 30 και ψάχνω παρέα. Αλλά δεν μπορώ να βρω γιατί πρέπει να εξηγήσω πρώτα κάποια επώδυνα πράγματα, γιατί αν δεν εξηγήσω ότι έχω πρόβλημα κοινωνικότητας, έτσι όπως θα φέρομαι παράξενα, σφιγμενα, παγερά από το κοινωνικό άγχος, ο άλλος/η άλλη θα cringάρει, που λέει και η νεολαία. Αλλά αν εξηγήσω την κατάσταση μου στον άλλον/στην άλλην με το καλημέρα, στον πρώτο καφέ που θα βγω με το άλλο άτομο, πάλι θα φανώ cringe, γιατί δεν λέγονται τα σώψυχά μας με το καλημέρα. Όποτε είμαι σε αδιέξοδο. Η μόνη μου λύση είναι να γνωρίζω κόσμο μέσω ίντερνετ. Αργά ή γρήγορα όμως λόγω του ότι είμαι σφιγμένος και δεν προχωράει το πράγμα, με παρατάνε και το νιώθω σαν απόρριψη παλι. Πλέον μένω Αθήνα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων και δεν με πειράζει τόσο φρικτα. Αλλά και παλι...Τεσπα...Αν θες θα χαρώ πολύ να μιλήσουμε! Βάζω ανάρτηση στη στήλη "Σε αναζητώ", εδώ στο lifo με τίτλο "Κοινωνικότητα"!
30.4.2022 | 15:36
Δεν εχω κανει ποτε σχεση με κοπελα,τι να κανω?
Καλησπερα,αντιμετωπιζω προβληματα κοινωνικοποιησης,ελλειψης κοινωνικων δεξιοτητων,υπερβολικης ντροπαλοτητας,εσωστρεφειας,αποφευκτικου στοιχειου,με υπερευαισθησια στην αρνητικη κριτικη των αλλων και αποφευγω τα σοσιαλ μιντια.
Απο τα 19-20 αρχισα να παρατηρω οτι δεν εχω φιλους,οτι δεν θελει κανεις να κανει παρεα μαζι μου και οτι κανεις δεν με καλει πουθενα να παμε για διασκεδαση,για ενα καφε,για διακοπες κλπ.Στο σχολειο,δεν πηγα ουτε εκδρομες,ουτε 5ημερες,ουτε τπτ.
Γρηγορα ηρθε η απογοητευση,η αυτοαπομονωση,δεν ηξερα τι να κανω,σημερα 32 χρονων,δεν εχω σεξουαλικη ζωη,δεν εχω βγει ενα ραντεβου με κοπελα και εχω κλειστει στον εαυτο μου και τα προβληματα μου,ζηλευοντας που οι αλλοι εχουν μια σχεση,που πηγαινουν ταξιδια,που διασκεδαζουν.
Τι να κανω,δεν ξερω.
7
