ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
16.4.2019 | 21:10

Γεια σε όλους.

Μια γνώμη ήθελα. Πέρασα κατάθλιψη και μια πολύ μαύρη και εσωτερική φάση... Μένω με τους γονείς μου, είμαι στην ιατρική και πολλές φορές το περιβάλλον με γεμίζει χειρότερο αρνητισμό με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ. Ένα από τα αίτια της δικής μου κατάθλιψης ήταν το πέσιμο της μαμάς μου. Ντύνεται με κουρέλια, δεν βγαίνει , δεν πάει πουθενά, είναι όλη μέρα μέσα, άνεργη, δεν κάνει μπάνιο, δεν έχει δόντια, δεν δεν δεν δεν, διάγει ανθυγιεινό τρόπο ζωής. Στηρίζει όλη της την ύπαρξη πάνω μου και δεν έχει τίποτα που να μπορεί να της προσφέρει αυτοεκπλήρωση, μόνο εμένα. Πολλές φορές μου έχει πει πως είναι έτσι, επειδή δεν έδινα πολλά μαθήματα στη σχολή μου. Όμως έτσι ήθελε να είναι πριν εγώ καν ξεκινήσω να σπουδάζω. Μετά κατηγορεί τους παπούδες μου ότι φταίνε που εκείνη έγινε έτσι, γιατί λέει τους πρόσεχε η ίδια και δεν είχε άλλη επιλογή.Τέλος πάντων. Επειδή έχω αργήσει να τελειώσω, η ''κανονική'' διάρκεια είναι 6 χρόνια και εγώ είμαι 7ο και ξέρω πως ίσως και να τελειώσω στο 9ο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Νιώθω τύψεις όμως από τη μία πλευρά που τα άφησα και έγιναν τόσα, νιώθω λες και δεν προλαβαίνω, λες και η ζωή κυλάει και εγώ μένω στάσιμος, από την άλλη όμως, χρειαζόμουν μια περίοδο χωρίς να κάνω κάτι , γιατί ήμουν βυθισμένος μέσα στη θλίψη και κατά τη διάρκεια της απραξίας μου ως προς τη σχολή δραστηριοποιήθηκα αλλιώς, πχ διάβασα πολλά βιβλία ψυχολογίας και ψυχοπαθολογίας που μου άλλαξαν τη ζωή. Εδώ γράφω για να σας ρωτήσω, τι τρόπους να βρω ώστε να μην νιώθω τύψεις , να μην νιώθω άχρηστος?? Και γράφω και για να ακούσω και καμιά κουβέντα εμψύχωσης αν την αισθάνεστε.
9
 
 
 
 
σχόλια
Eιμαι σιγουρη πως αν εβλεπες την μητέρα σου να ξαναγίνεται ενεργη στην ζωη της θα έπαιρνες μεγάλη δυναμη και κουραγιο. Θα συμφωνήσω με τους παραπάνω, ειναι αποκλειστικά δικη της ευθυνη που έχει αφησει τον εαυτό της, δεν φταις καθολου εσυ, γιατι ετσι οπως σου λεει σε κανει να αισθάνεσαι και ενοχες απο πανω.Ολοι εχουμε τα πανω μας και τα κατω μας, και ο καθένας χρειαζεται διαφορετικο χρονο για να ξεπερνα τις δυσκολίες. Δεν εισαι αχρηστος, ποτε δεν ησουν, το να δουλευεις με τον εαυτο σου δειχνει ποσο θέλεις να εξελιχθεις σαν ανθρωπος. Οι δικοί σου πρέπει να σε καμαρωνουν λεω εγω.Αυτο το αισθημα της στασιμοτητας οταν οι γυρω σου προχωρουν , μου είναι πολυ γνωριμο και ξερω και άλλους που το εχουν βιωσει, οντως είναι κατι που μπορει να σε ρίξει πολυ . Εσυ να κοιταξεις τι θες απο δω και περα, η συγκριση με τους αλλους μπορει να σε αποπροσανατολίσει στο τελος.Και μν στενοχωριεσαι, με επιμονη και με προγραμμα θα τελειωσεις την σχολη, ας ειναι και στα 9 χρονια και παραπάνω, αν ειναι να μαθεις κατι ,να το καλλιεργησεις σωστα στο μυαλό σου, αξιζει ο παραπάνω χρονος.
Με συγκίνησες. Πάτα γερά στα πόδια σου και στήριξε τη μαμά σου όσο και όπως μπορείς.Μέσα από την δική της ανάκαμψη θα ωφεληθείτε όλοι, κυρίως ψυχολογικά. Μόνο εσύ ξέρεις τον τρόπο. Είσαι πολύ δυνατός. Καν'το.
Γραφτά όλα στα σΤαρχιδια σου και μην κρατάς τα προσχήματα κάνε ότι σε κάνει χαρουμενο ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο ζωής και μην πέφτεις για κάποιον άλλον δεν φτες για τπτ επιτιδες στα ρίχνουν ναπατησουν πάνω σου μην γαμας κανέναν δική σου είναι η ζωή όπως όλων μας είσαι ελεύθερος κάνε ότι σε κάνει χαρούμενο
Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω που είπαν τα παιδιά πολύ σωστά. Θα προσθέσω μόνο ότι κάποιες φορές, γιατί όλοι μας κάποια στιγμή τελματωνουμε, πρέπει να μην ξεχνάμε να επιβραβεβουμε τον εαυτό μας. Ένα μπράβο μας που προσπαθούμε. Ένα μπράβο μας που όσο και αν οι συνθήκες δεν ευνοούν είμαστε όρθιοι και παλεύουμε. Ένα μπράβο μας που τα όνειρα μας ξεπερνούν τις δυνατότητες και τις αντοχές μας. Ένα μπράβο μας που μέσα από ερείπια θέλουμε να χτισουμε κάτι καλύτερο. Ένα μπράβο μας που και αν πέσαμε ξανασηκωθηκαμε. Μπράβο μας παιδιά!!! Μπραβο σου συναναθρωπε!!
Εχεις καταφερει παρα πολλα. Μη μαστιγωνεις τον εαυτο σου. Εχεις δυσκολιες μεγαλες μες στην οικογενεια κ μπραβο σου που τα καταφερνεις παρολαυτα. Αν θα τελειωσεις στα 7 ή στα 9 χρονια, αν και τωρα ειναι κατι που σε ζοριζει ψυχολογικα, μελλοντικα δε θα χει καμια σημασια. Κανε υπομονη κ οταν με το καλο αρχισεις την ειδικοτητα θα εισαι ανεξαρτητος οικονομικα κ θα μπορεσεις να αυτονομηθεις κ να κρατησεις αποσταση ασφαλειας απο τις καταστασεις που σε πληγωνουν. Δεν εισαι εσυ υπευθυνος για την καταθλιψη κ την παραιτηση της μανας σου, ουτε να σου περναει απο το μυαλο κατι τετοιο. Ευχομαι ολα καλα!!
Και κατι ακομη ηθελα να προσθεσω... Νομιζω πως παρολο που η σχολη ειναι απαιτητικη κ θελει πολυ διαβασμα, θα σε βοηθουσε να ασχοληθεις κ με κατι ακομη, διοτι θα σε κοινωνικοποιουσε κ θα σου αυξανε ενδεχομενως την αυτοπεποιθηση. Πχ μια μερικης απασχολησης εργασια, εθελοντισμος ή μια ξενη γλωσσα πχ αν σκεφτεσαι να βγεις εξω για ειδικοτητα.
Αυτό που νιώθεις είναι φυσιολογικό. Πέρασες κατάθλιψη, για πολύ καιρό στο μυαλό σου δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο μαύρο... Και όταν άρχισες να συνέρχεσαι, ένιωσες ότι όσο χρόνος πέρασε, πήγε χαμένος. Είναι εντάξει να νιώθεις έτσι και χρειάζεται να επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώνει αυτά τα συναισθήματα, ακόμη κι αν είναι δυσάρεστα. Από κει και πέρα, είναι μία ψευδαίσθηση αυτό. Δεν έχασες χρόνο γιατί οι καταστάσεις που έζησες, τα γεγονότα σε οδήγησαν στην κατάθλιψη. Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις με αυτά τα δεδομένα; Δεν την επιλέγει κανείς την κατάθλιψη, έρχεται και σε βρίσκει. Δεν ήταν επιλογή σου. Αλλά με τα δεδομένα που είχες, έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Ασχολήθηκες με τον εαυτό σου, με τη θεραπεία σου, διάβασες πολλά βιβλία σχετικά με την ψυχολογία, ενημερώθηκες για αυτό που είχες. Της επιβλήθηκες, δεν της επέτρεψες να σε πάρει από κάτω, βγήκες νικητής! Οπότε, βλέπεις, πέτυχες το πιο σπουδαίο πράγμα! Άλλοι άνθρωποι δε βγαίνουν νικητές από αυτό...Τέλος, σε συμβουλεύω να χαλαρώσεις. Δε χρειάζεται να αγχώνεσαι και να προσπαθείς να αναπληρώσεις τον "χαμένο χρόνο". Το σώμα σου πέρασε μια πολύ δύσκολη φάση και χρειάζεται χρόνο μέχρι να επιστρέψει στους προηγούμενους ρυθμούς του. Αγάπησέ το, να το ακούς και να μην πιέζεσαι παραπάνω από εκεί που μπορείς. Και όλα σιγά σιγά θα φτιάξουν. Σου εύχομαι τα καλύτερα!
Το γεγονος οτι αφησε η μητερα σου τον εαυτο της να ακολουθησει αυτην την πτωση ειναι δικη της υποθεση.Δεν ξερω πως μπορεις να τη βοηθησεις αν δε βοηθησεις πρωτα τον εαυτο σου.Ισως σου λεει οτι ευθυνεσαι εσυ ετσι ωστε να σε κινητοποιησει η αγαπη σου για εκεινη να παρεις το πολυποθητο πτυχιο(χειριστικο το βρισκω αλλα ισως το χρησιμοποιει σαν αιτια για να παρεις μπρος).Ισως κι εκεινη περναει καταθλιψη.Δεν μπορουμε να ξερουμε.Δεν φταις για τις ψυχολογικες μεταπτωσεις σου, για τη σκοτεινη σου περιοδο, ουτε για τις δικες της...Αν το εμπεδωσεις θα απαλλαγεις απο το βαρος των ενοχων που δεν θα επρεπε καν να υφιστανται!Τελος, κανενας ανθρωπος δεν ειναι αχρηστος, δε χρειαζεται να δινεις το αιμα σου για να νιωθεις οτι καταφερνεις κατι, περασες ιατρικη,αυτο απο μονο του λεει πολλα,ειναι μια δυσκολη υψηλοβαθμη σχολη και πρεπει να εισαι υπερηφανος γι αυτο.Ξεκινα απο τα απλα μικρα και καθημερινα (μικρα επιτευγματα απο το να μαγειρεψεις κατι π.χ.) για να σου ερθει ξανα η ορεξη και ν αρπαξεις τη ζωη απο τα μαλλια!Η καταθλιψη ειναι υπουλη ασθενεια, αν μπορεις ν απευθυνθεις σε ψυχολογο ιδιωτη η στο δημο σας για ψυχοθεραπεια θα ηταν ο,τι καλυτερο.
Scroll to top icon