Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Ε όχι βέβαια τι είμαστε τίποτα σκύλοι, μόνο εκεί αυτά
Πιστεύω πλέον πως ναι.
Ούφ...δέν μπορώ να διαβάζω τέτοια!
Είμαι της άποψης ότι η πρωτοβουλία σε έναν άνδρα είναι από τα μεγαλύτερα ατού του. Είναι ελκυστικό για μια γυναίκα διότι δείχνει αρρενωπότητα και ηγετική ικανότητα.
Υ.Σ. 1 ) Σε γενικές γραμμές υπό τις ανάλογες συνθήκες, δεν είναι κακό να ζητήσεις πρώτη από κάποιον να βγείτε.
Υ.Σ. 2) Οι άνδρες γενικά εκφράζουμε τα συναισθήματα μας διαφορετικά από τις γυναίκες. Προτιμούμε να τα δείξουμε με πράξεις παρά με λόγια. Επίσης δεν τα εξωτερικεύουμε τόσο εύκολα γιατί υποσυνείδητα και μη, το θεωρούμε σαν σημάδι αδυναμίας.
Καμιά γυναίκα δεν θέλει να ακούει συνέχεια από τον σύντροφο της πόσο πολύ την θέλει, την αγαπάει κλπ κλπ. Πρέπει να υπάρχει και λίγο μυστήριο, να την κάνεις να αναρωτιέται. Μην σε θεωρεί δεδομένο. Σε λογικά πλαίσια πάντα.
Αυτό που ακόμα αναμασάμε υπεργενικευμένες ιδέες και τις δεχόμαστε ως οικουμενική πραγματικότητα, νομίζω πως μόνο καταναγκασμούς μας προκαλεί. Δημιουργεί λανθασμένα στερεότυπα στο μυαλό μας και όποιος αποκλίνει από αυτές τις συμπεριφορές, προφανώς κάνει κάτι λάθος. Δεν είναι όλοι οι άντρες και όλες οι γυναίκες έτσι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Προτείνω να μη βάζουμε τον κόσμο σε καλούπια, έχει πιο πολλή πλάκα.
Πάντως δε θα πρεπε να ναι διαφορετικό. Είναι σεξισμός
Αναλόγως σε ποια εποχή θεωρείς ότι ζεις !!! Ιδανικά θα ήταν να εκφράζεις ακριβώς αυτό που νιώθεις, είτε πρώτη είτε δεύτερη. Δεν υπάρχουν για όλα κανόνες και οδηγίες χρήσης.!
Εγώ προσωπικά δε θα χα θεωρητικά πρόβλημα να κάνει μια κίνηση η άλλη αλλά έχω παρατηρήσει ότι όποτε συμβαίνει αυτό ξενερώνω. Θεωρώ πως κάτι τρέχει με την άλλην για να κάνει κίνηση πρώτη. Κολλήματα. Αλλά γενικά νομίζω πως ο κόσμος πάει μπροστά πηγαίνοντας λίγο κόντρα στα κολλήματα μας
Νομίζω ότι δεν είσαι ο μόνος. Πολύ πιθανό νιώθεις έτσι επειδή μπαίνεις υποσυνείδητα σε μια διαδικασία ανταγωνισμού: ήταν να κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση και η γυναίκα το πήρε αυτό από τα χέρια σου. Νιώθεις λες και σε άφησε άοπλο, γιατί η τόλμη και η πρωτοβουλία συχνά ταυτίζονται με το ανδρικό φύλο. Επίσης, είναι ο αυτόματος "συναγερμός" εναντίον της γυναίκας που κάνει την κίνηση πρώτη. Κατευθείαν το μυαλό μπαίνει σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού. "Μα τι της συμβαίνει κι έκανε την κίνηση πρώτη; Μήπως έχει μείνει 'στα αζήτητα', έχει απελπιστεί, γι' αυτό επωμίζεται το ρόλο του κυνηγού τώρα; Μήπως δεν έχει συνηθίσει σ' έναν παθητικό ρόλο όσο μια ουρά από άντρες περιμένουν να της κάνουν πρόταση και αυτή απλώς να επιλέξει; Μα τι τρέχει, τέλος πάντων, με τούτη εδώ και, ώπα, γιατί διάλεξε εμένα;!" Θέλεις-δεν θέλεις, το μυαλό παίνει σε μια background διαδικασία να επεξεργάζεται τέτοιες στερεοτυπικές σκέψεις, εξ ου και τα "κολλήματα" που λες.
Το ποιο άτομο θα πάρει την πρωτοβουλία για πρώτο ραντεβού ή έκφραση συναισθημάτων κτλ. πρέπει να καθορίζεται από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ατόμου (π.χ. συνεσταλμένο ή μη, έμπειρο ή μη) και όχι από το φύλο του.
Πες ταα
