ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι άλλαξε έτσι στα ξαφνικά; Τα έφτιαξα με ένα παιδί, εκείνος 26,εγω 25, πριν 10 ημέρες. Όλα πήγαιναν καλά. Μες τα γλυκόλογα όλες τις μέρες. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, ηταν η Παρασκευή. Το Σάββατο δε μπορούσα να βρεθούμε, εκείνος είχε βγει έξω με τον αδερφό του και έναν φίλο του, δεν ήταν πολύ ζεστός, λέω οκ, θα είναι επειδή είναι βόλτα. Επειδή με λέει ζηλιάρα, τ έκανα κ γω πλάκα, για να ζηλέψει, το πήρε στραβά, του ζήτησα συγνώμη κ του είπα το ξέρω ότι δεν ήταν ωραίο. Μετά από κάμποση ώρα μου λέει σε πειράζει να βρεθούμε άλλη μέρα, γιατί μου είπε ο ξάδερφος μου να πάμε μαζί Αθήνα αύριο (Κυριακή),για να ξυπνήσει και πιο αργά να πάει στη σχολή. Νευριασα εκείνη την ώρα,δε του το έδειξα, απλώς του είπα ότι για Δευτέρα δε ξέρω αν θα μπορώ, γιατί γνωρίζει ότι είναι δύσκολο να φεύγω, όποτε θέλω, κ του έχω πει ότι οι γονείς είναι αυστηροί. Επίσης, ξέρω ότι του είναι δύσκολο και κεινου να ξυπνάει καθημερινά απ τις 4 για να πάρει το τρένο, τη προηγούμενη Κυριακή, δεν είχα θέμα, αλλά τώρα κάτι μου έλεγε μέσα μου. Μου λέει στο τέλος οκ, ας βρεθούμε, του είπα ότι δε θέλω να τ αλλάξει για μένα, επέμενε. Χθες, λοιπόν, μου λέει πάλι να βρεθούμε σήμερα, γιατί του τηλεφώνησε ένας για δουλειά, μπας και μπει σε ναυτιλιακή. Σπουδάζει σε σχολή ναυτικών. Του λέω τυχαίο είναι τώρα αυτό; Μου λέει ναι αλήθεια, με πήρε τηλέφωνο και είναι ευκαιρία, δε του έφερα αντίρρηση, μιας κ ξέρω πόσο θέλει να βρεθεί μια εταιρία. Και το άλλο; αρρωστησα μετά εγώ, με πυρετό και λαιμό, οπότε δε θα μπορούσα τελικα. Από χθες είναι κάπως, μου λέει έχω άγχος κάθε φορά όταν γράφουμε στη σχολή. Όλη την ημέρα ήταν σαν με έλεγε πχ κοριτσάκι του με το ζόρι. Ε σήμερα δε κρατήθηκα και του είπα έχεις τόσες μέρες να με δεις μη με ξεχάσεις στο τέλος και θέλω να σε χορτασω λίγο (θα πάει ταξίδι με την σχολή τον άλλον μήνα). Μου είπε ότι η αλήθεια είναι ότι μας έχει πάει ανάποδα,αλλά δε φταίμε εμείς σε κάτι, δεν έχει βγει αυτό το παθιασμένο. Του λέω τι εννοείς; Να δεν έχουμε περάσει πολύ χρόνο μαζί, και δεν έχουμε νιώσει αυτή την ανυπομονησία να δει ο ένας τον άλλον. Και του λέω σαν να λες ότι δεν καίγεσαι; (Απορώ γιατί μου έλεγε κάθε φορά που δεν βρισκόμασταν ότι του λείπω, ακόμη και το Σάββατο το πρωί). Χαίρομαι πολύ όταν σε βλέπω, αλλά δεν έχω νιώσει αυτό το σκιρτημα. Δε ξέρω τι μεσολάβησε απ την Παρασκευή. Τον ρώτησα αν θέλει να το διαλύσουμε, κάτι μου έλεγε εκεί και του λέω πες ένα ναι ή όχι. Μου είπε καλύτερα να το τελειώσουμε τώρα, γιατί μετά θα είναι χειρότερα. Του είπα ένα οκ. Μου είπε, επίσης, οτι δε θέλει να κάνει ότι του έκαναν και αν βρεθούμε ποτέ στο δρόμο, εννοείται πως θα μιλήσουμε. Ανθρώπινα είναι αυτά. Αηδίες. Μου το έπαιζε ότι έχει περάσει πολλά και θέλει κάτι αμοιβαίο, ότι και γω. Ήλπιζα ότι επιτέλους θα βρω κάτι σοβαρό και πάλι έφαγα τα μούτρα μου. Μ αρέσει που με σύστησε και στους δικούς του. Του είχα πει στις αρχές μήπως ενθουσιαζεσαι; Όχι μου έλεγε, είμαι σίγουρος. Μπορεί να ήταν λίγες μέρες, αλλά ήμουν πάρα πολύ καλα. Νόμιζα ότι βρήκα κάποιον, με τον οποίο θέλουμε τα ίδια. Δηλαδή τι, επειδή αρρωστησα, και δε μπορούσε να με δει όσο ήθελε, είναι λόγος χωρισμού; Τι να πω. Εγώ δεν ήθελα να τον δω; Έχει και γενέθλια αύριο και μ αρέσει που αγχωνομουν τι να του πάρω. Στεναχωρηθηκα, πλανταξα, γιατί λέω τι έκανα λάθος, γιατί πάλι να μείνω μόνη; Αν είναι έτσι, καλύτερα να μη γνωρίσω κανέναν από δω και πέρα.