Πρόσεξε τώρα Ανία τι θα σου πω. Ελπίζω να μην χρειάζεται να διευκρινίσω ότι κατανοώ τα όσα λες, και ότι αν ήταν στο χέρι μου άπαντες που μπορούν (για όποιον λόγο) θα προστατεύανε όσους δεν είναι τόσο δυνατοί (επίσης για όποιον λόγο) και χρειάζονται υποστήριξη. Άκου όμως τι θα σου πω.Ας υποθέσουμε ότι έχω έρθει σε επαφή με 50 άτομα που είναι όμηροι της κατάστασης όπως την περιγράφω παραπάνω (Είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τον εργοδότη. Κάτω από την ίδια στέγη κοιμούνται και εργάζονται, κανονική ομηρία). Ο εργοδότης αρνείται να τους πληρώσει (ή τους δίνει πολύ λιγότερα από τα συμφωνημένα) και να τους ασφαλίσει, αρχίζει από πάνω και τις απειλές: αδιέξοδο. Όσο είναι εκεί φυσικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, όμως αργά ή γρήγορα αποφασίζουν να φύγουν (συνήθως επιστρέφουν στα σπίτια τους). Από την στιγμή λοιπόν που έχουν πλέον "δραπετεύσει", πιστεύεις ότι κάνουν κάποια καταγγελία, ή έστω αναφορά στην Αστυνομία; Ο Χ Ι. Καμία αναφορά, καμία καταγγελία. Θέλουν απλά να φύγουν και να ξεχάσουν τι έγινε, επιπλέον ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που φοβούνται ότι θα τους βρει, μήπως καταλαβαίνεις εσύ; Έχω προθυμοποιηθεί να πάω να τους βρω στου διαόλου την μάνα, και στον δρόμο προς το αεροδρόμιο να περάσουμε από την τάδε υπηρεσία ή Αστυνομία να καταθέσουν αυτό που ζήσανε. Από εκεί θα πηγαίναμε συνοδεία να φύγουν, ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΕ ΑΛΛΟ ΚΡΑΤΟΣ (Άρα ΕΓΩ θα έπρεπε να φοβάμαι που μένω πίσω). Πες μου λοιπόν γιατί αρνούνται και δεν το κάνουν. Δεν ξέρουν την γλώσσα; Κανένα πρόβημα, εγώ είμαι εδώ. Δεν ξέρουν πως να κινηθούν,μήπως χαθούν; Εγώ είμαι εδώ λέμε! Φοβούνται μήπως ο κάθε εργοδότης στείλει Killer να τους σκοτώσουνε στο χωριό τους στην Ελλάδα;; Μα τι φοβούνται για όνομα του Θεού. Επιπλέον έχω ρωτήσει αν θα δεχόταν να καταθέσουν έστω από το σπίτι τους, η απάντηση ήταν και πάλι αρνητική. Λοιπόν, δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με τους λόγους που λες. Δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι άγνωστοι μεταξύ τους έχουν κοινό παρελθόν τέτοιο που να εξηγεί το φέρσιμό τους. Εσύ το πιστεύεις; Και πιστεύεις πως ακόμη κι αν ήταν έτσι, θα αποτελούσε ικανοποιητική εξήγηση για τα ανεξήγητα; Επίσης δεν έχουν να χάσουν τίποτε από όσα αναφέρεις, ίσα ισα μόνο να κερδίσουν έχουν. Λοιπόν; Είναι εργαζόμενοι που πέσανε θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης και κακοποίησης, και δεν κάνουν απολύτως τίποτε ακόμη και αν τους έχεις έτοιμες απαντήσεις σε όλα. Δεν χρειάζεται να πληρώσουν κάτι, δεν χρειάζεται να διακινδυνέψουν τίποτε. Κι όμως αρνούνται. Άκου τώρα. Αν αυτό συνέβαινε πριν από μερικές δεκαετίες, θα λέγαμε ότι είναι ανθρώπινο. Δεν ξέρουν γλώσσα, δεν ξέρουν την χώρα, δεν βρέθηκε άνθρωπος να τους υποστηρίξει. Γιατί θα τα λέγαμε αυτά; Γιατί δεν θα μας περνούσε από το μυαλό ούτε σε 1.000 χρόνια ότι το ίδιο θα ενεργούσαν υπό άλλες (ευνοϊκότερες) συνθήκες. Οι συγκεκριμένες συνθήκες θα ήταν η απάντηση σε όλα. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Είναι κάτι παρόμοιο όπως με τους νεότερους σήμερα που λένε ότι οι παλιότεροι τους οδήγησαν στο σημερινό χάλι. Λένε ψέματα; Όχι. Αυτοί θα τα κάνανε αλλοιώς; Φυσικά και όχι. Θα έκανε η συντριπτική πλειοψηφία ακριβώς ό,τι και οι προηγούμενες γενιές. Με άλλα λόγια: πιστεύω ότι αν συνέβαινε κάτι εις βάρος κάποιου ανθρώπου και εμείς οι δυο ήμασταν μάρτυρες, δεν θα μου αρνιόσουν την συνεργασία σου αν σου την ζητούσα. Ίσως και να μην χρειαζόταν να σου την ζητήσω, να ενεργούσαμε ταυτόχρονα παρακινημένες από τα ίδια συναισθήματα. Όταν λέω "εμείς οι δυο", εννοώ να μην ξέραμε η μια την άλλη: δυο άγνωστες που βρέθηκαν τυχαία την ίδια στιγμή στο ίδιο μέρος μπροστά στο ίδιο περιστατικό. Και πιστεύω επίσης ότι θα μπορούσαν να τύχουν και άλλοι άνθρωποι, που θα αρνιόταν με το πρόσχημα ενός παρελθόντος που δεν τους θωράκισε και άρα δεν είναι σε θέση να απλώσουν χέρι βοηθείας.Αν πραγματικά έρθει η ώρα και φτιάξουμε κάποια ομάδα όπως ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιό μου, θα το ζήσεις κι εσύ. Θα δεις ότι πολλοί άνθρωποι, όση υποστήριξη και βοήθεια να έχουν, δεν είναι σε θέση να την δεχτούνε πόσο μάλλον να ενεργοποιηθούν οι ίδιοι. Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό, αλλά θα μπορούσα να σου δώσω κι ένα σωρό άλλα παραδείγματα αλλά νομίζω αρκετά κούρασα προς το παρόν.
17.10.2019 | 18:41
Χωρίς...
...Επανάσταση δεν γίνεται τίποτα. Βέβαια στο αρχικό μου κείμενο έχω ξεκινήσει με άλλα λόγια, πιο ζουμερά, αλλά είμαι σίγουρη ότι τα αφεντικά,δεν θα το ανέβαζαν, οπότε ας αρκεστώ σε αυτό το κείμενο. Έχω γνωστή που δουλεύει 8ωρο (σχεδόν 10ωρο) για 500 ευρώ. Κλαίγεται. Μία άλλη κάθεται σε μια δουλειά και σχεδόν την βρίζουν. Κλαίγεται. Και ο κατάλογος δεν σταματά. Τα παραπάνω παραδείγματα αντικατοπτρίζουν -νομίζω- την όλη κατάστασή μας. Όλοι κλαίγονται. Στο φιλότιμο μιας πιάνουν, ξυπνήστε! Όλοι φοβούνται να πουν στις 9 το βράδυ, όταν συνήθως κλείνει ένα μαγαζί ''ΤΩΡΑ ΦΕΥΓΩ''. Νιώθεις ενοχές. Μα καλά τόσο κακός/ η υπάλληλος είμαι; Μάντεψε. Δεν είσαι. Σου φωνάζει το εγώ σου (το καλό εγώ) που αναρωτιέται ''για ποιο λόγο φοβάμαι να φύγω; Αφού τώρα σχολάω. Όχι στις δέκα παρά''. Έχω βαρεθεί το κλάψιμο, αυτή τη σιχαμένη πια ηττοπάθεια! Αν ενώναμε τις δυνάμεις μας, όλοι και όλες που έχουμε φτάσει στο αμήν με αυτήν την κατάσταση και την πλήρη πια καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων (από ωράριο έως μπούλινγκ στον εργασιακό χώρο) θα σου έλεγα εγώ αν όλοι οι ιδιοκτήτες δεν θα στέκονταν σούζα στο μέλλον. Αν μια μέρα στο ωραίο Σύνταγμα κατέβαιναν άνθρωποι σκεπτόμενοι, αλλά και αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με κάθε τρόπο, θα σου έλεγα εγώ. Αλλά σε αυτό το κράτος του φρέντο, της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού με το ''έλα μωρέ, βγήκε και αυτή η μέρα'' δεν περιμένω τίποτα. Ας είμαι εγώ η τρελή, η φαντασμένη. Δεν με νοιάζει. Τα λόγια πια δεν κάνουν τίποτα. Ούτε αυτά που γράφω. Αμπελοφιλοσοφίες είναι. Δεν έχουν καμία αξία. Αμπελοφιλοσοφίες που μετά από άλλες δύο ''εξομολογήσεις'' πιο κάτω θα έχουν ξεχαστεί.
11