ξέρεις ποιο είναι το "λάθος" σου (αν μου επιτρέπεις;) Προσπαθείς υπερβολικά πολύ!Χαλάρωσε.Κράτα όσα σε κάνουν να νιώθεις καλά. Κι αποδέξου τα άλλα. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο αυτό που σου λέω. Όμως δεν είμαι σίγουρη αν διαβάζεις τα σχόλια που σου γράφουμε (όλοι είπαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την σχέση σου με τους γονείς σου) ή αν απλώς μένεις δεμένη σ' ένα κουβάρι που σε κρατάει δέσμια ώστε να ορίζεσαι μέσα από το πως σε βλέπουν εκείνοι. Να το πω απλά; Ότι και να κάνεις, θα βρουν κάτι να πουν! Γιατί ΔΕΝ έχει να κάνει με σένα, γλυκιά μου! Το πρόβλημα το έχουν εκείνοι. Μην το κάνεις δικό σου. Και ούτε να προσπαθείς να τους το εξηγήσεις αυτό. Γνώμη μου είναι να μην εκτυπώσεις τα μηνύματα για να τα δείξεις στην μητέρα σου! Ψάχνεις πάντα να βρεις κάτι να σε δένει μαζί της για να μην αφήσεις το θέμα στην άκρη. Ξέρεις, ιδανικά τα προβλήματα θα έπρεπε να λύνονται. Αλλά όταν αυτό δεν γίνεται... τα δεχόμαστε και τα ξεπερνάμε... παίρνει χρόνο αλλά καμιά φορά δεν υπάρχει άλλη λύση... και νομίζω αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν κι άλλοι που έχουν περάσει κάτι παρόμοιο...(με όλο το σεβασμό, ελπίζω να μην παρεξήγησες τίποτα, καλό κουράγιο!)
7.10.2012 | 03:59
μαλλον ποτε δεν θα με αποδεχτουν..
ειμαι η εξομολογητρια της εξομολογησης ''αρε μαμα και μπαμπα''...πριν λιγο γυρισα σπιτι μου απο το σπιτι του αγοριου μου.ειχα πει οτι θα αργησω να ερθω σπιτι.η μητερα μου με περιενε στην πορτα και με το που μπηκα αρχισε να κλαιει.νομισα πως συνεβει κατι σοβαρο καθως η γιαγια μου ειναι σε μεγαλη ηλικια και νομισα πως εφυγε.οχι δεν ειχε συμβει κατι τετοιο.η μητερα μου απλα εκλαιγε που εγω γυρισα ''τετοια ωρα'' στο σπιτι και με ρωταγε γιατι το εκανα αυτο!οταν της εξηγησα οτι δεν εχω κανει κατι για να μου φερεται ετσι και πως σε ολα τα αλλα πραγματα ειμαι τελεια εβαλε περισσοτερο τα κλαμματα και ειπε πως φοβαται για εμενα.την καθησυχασα και της ειπα να σταματησει να κανει ετσι γιατι δεν εχει καποιο νοημα να μου φερεται ετσι.τοτε αρχισε να μου φωναζει παλι για την ωρα που γυριζα και να με ρωτα με πιια ατομα ημουν.της ειπα πως δεν μπορει να ξερει τις παρεες μου τοτε παλι μου ειπε πως απομακρυνθηκα απο εκεινη και ελεγε πραγματα που εδειχνα οτι εγω επειδη ειμαι κοριτσι δεν μπορω να κανω ο,τι και ο αδερφος μου οποιος ειναι 27 χρονων,δεν ενδιαφερεται καθολου για εμενα σε κανεναν τομεα κι εχει ζησει την ζωη στο επακρο με ολη την σημασια της λεξεως!δεν αντεχω αλλο...δεν ξερω τι να κανω...ειτε γυρισω στις 12,ειτε στη 1,ειτε στις 4 το ιδιο πραγμα θα ακουσω!δεν γινεται να δεχομαι ολη αυτη την πισεση ιδιαιτερα αφου ειμαι τοσο τυπικη σε ολα!ειμαι σε μια σχολη στην αθηνα,τα μαθηματα μου ολα τα περναω,στο σπιτι βοηθαω,μαζι τους καθομαι να τους ακουσω να αστειευτω να τους δω..εξοδα τρελα δεν εχω..20 ευρω την βδομαδα δεν τα ξεπερναω..και ειμαι μολις 20 χρονων και ομως φερομαι αρκετα ωριμα για την ηλικια μου.και παλι δεν τους φτανει!αυτην την στιγμη καθομαι και κλαιω πανω απο τον υπολογιστη γοερα γιατι δεν θελω να με ακουσει και παλι και να ερθει να μου μιλησει...στεναχωριεμαι για εκεινη αλλα δεν μπορω να κανω κατι...απλα ουτε εκεινη ουτε ο πατερας μου δεν αποδεχονται οτι μεγαλωνω και οτι δεν ειμαι ο αδερφος μου..ψαχνω για δουλεια,πηγαινω στο κεντρο ψυχικης υγειας...περασα μια υπεροχη βραδυα και παλι βγαινει ξυνη εξαιτιας της μαμας μου..τι αλλο μπορω να κανω?τι μπορω να κανω για να με αποδεχτουν και να σταματησουν τις πιεσεις ωστε να ζησω μια νορμαλ ζωη?λογικα πρεπει να χωνεψω οτι ποτε δεν θα αποδεχτουν οτι εγω ειμαι αυτη που ειμαι.. :( :( :(
5
