ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
25.2.2019 | 17:31

Μια πολύ προσωπική εξομολόγηση

Με το σύζυγό μου η σχέση ήταν καλή στην αρχή (ή δεν είχα και πολλή εμπειρία στις σχέσεις ή τη ζωή). Μετά έγινε κακοποιητική. Σωματική (σπρωξίματα, ακινητοποιπηση, τραβήγματα, δυο φορές με είχε σφίξει στο λαιμό) και ψυχολογική. Μετά από αρκετό καιρό, κατάλαβε ότι η σωματική βία δεν πρέπει να γίνεται και ευτυχώς σταμάτησε. Βελτιώθηκε κι η ψυχολογική βία που μου ασκούσε, αλλά όχι και τόσο. Και τώρα εγώ ζω μέσα σε φόβο και αυτός θυμώνει που τον φοβάμαι γιατί λέει ότι βρλτιώθηκε κι έτσι... φωνάζει γιατί εκνευρίζεται μαζί μου... Τι τραγική ειρωνία.. Σήμερα το πρωί, για παράδειγμα, σταματήσαμε πριν πάμε στις δουλειές μας(μοιραζόμαστε το αυτοκίνητο γιατί μένουμε 30χμλ από την πόλη που εργαζόμαστε) και πριν μπούμε του λέω «θα πάρω κι ένα τοστ» και τον ρώτησα αν θέλει κι αυτός κι είπε «ναι». Μόλις μπήκαμε, καθήσαμε, έρχεται ο σερβιτόρος, με κοιτάζει, του λέω «εγώ ένα τοστ» και γυρνάω το βλέμμα μου στο σύζυγο σα να του λέω «πες κι εσύ τι θες». Με το που έφυγε ο σερβιτόρος, άρχισε να μου φωνάζει μες στο μαγαζί ότι είμαι αγενής, ότι τι τον ρώτησα πριν αν ήθελε κάτι να φάει αφού δεν έδωσα εγώ όλη την παραγγελία, ότι τον έκανα να αισθανθεί μλκς γιατί δεν τον υπολογίζω..Τώρα περιμένω να έρθει να με πάρει για την επιστροφή και φοβάμαι πάλι τις φωνές... Κι αν του πω ότι τον φοβάμαι θα μου πει ότι με βλέπει έτσι φοβισμένη και για αυτό εκνευρίζεται και μου φωνάζει.Φαύλος κύκλος. Άλλοτε τα πράγματα είναι καλά, άλλοτε φωνές. Νιώθω ότι για τα πάντα θα βρει κάτι να πει ότι το κάνω λάθος κι ότι εγώ φταίω που η σχέση μας είναι χάλια. Γιατί συνήθως αυτό λέει και καταλήγω κάθε φορά να του ζητάω εγώ συγνώμη με κλάμματα.Διαβάζω στο ίντερνετ γιατί τα θύματα δε φεύγουν (αίσθηση ανικανότητας μετά από τόσα χρόνια φόβου, ανυπαρξία δικτύου προστασίας, κλπ), γράφετε κι οι σχολιαστές σε ανάλογες εξομολογήσεις τα δικά σας αίτια (συνήθεια, βόλεμα, κλπ).Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω. Νομίζω αισθάνομαι ότι κατά βάθος το αξίζω όλο αυτό κι ότι μόνη μου δεν θα τα καταφέρω να επιβιώσω.Ήλπιζα πως να τα γράψω θα ξεκαθάριζε κάτι..
6
 
 
 
 
σχόλια
Άργησα να αποφασίσω να σχολιάσω. Τέσπα, αν το δεις, αυτή είναι η άποψή μου :Έφτασε ο γάμος σας στον πάτο για να κάνει τέτοιες κινήσεις απέναντί σου. Δικαίωμά του να νομίζει οτι βελτιώθηκε σαν άνθρωπος/συμπεριφορά, δικαίωμά σου να φοβάσαι. Και οι δύο έχετε τη λογική σας, όμως κάποια παραπτώματα δεν παράγραφονται, πώς να το κάνουμε. Θέλει τεράστια προσπάθεια από μέρους του να "σβήσει" από τη μνήμη της σχέσης σας τις χειρονομίες. Για να σου προκαλεί ακόμα το φόβο, σημαίνει οτι δεν πλησιάζει καν τον βαθμό "επισκευής" που χρειάζεται για να πάτε μπροστά. Ή η βλάβη μέσα σου είναι ανεπανόρθωτη και οι προσπάθειές του δεν πιάνουν τόπο. (Μεταξύ μας το πρώτο νομίζω οτι συμβαίνει).Το περιστατικό με το τοστ είναι από τη μία μεριά ασήμαντο (σαν αιτία καυγά), αλλά μια χαρά λειτούργησε σαν αφορμή για να βγει το αληθινό πρόσωπό του καθενός στην επιφάνεια. Τέτοιες παρεξηγήσεις συμβαίνουν σε ζευγάρια που δεν έχουν σύνδεση μεταξύ τους. Δεν υπάρχει πια επικοινωνία ούτε καν με το βλέμμα για μικροπράγματα. Κάτι τέτοιο η ζωή έχει δείξει οτι είναι μη αναστρέψιμο και κακός οιωνός γενικότερα για μια κοινή πορεία.Επίσης κάτι πρέπει να κάνεις για τις ενοχές σου, θέλεις στ'αλήθεια να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μη ελεύθερη και μάλιστα με δεσμά που βρίσκονται μόνο στο κεφάλι σου;
Μην το κανείς αυτό στον εαυτό σου.Το να σου συμπεριφέρεται άσχημα ο σύντροφος σου και να παίρνεις εσυ την ευθύνη ζητώντας του και συγγνώμη από πάνω και με κλάματα , είναι ότι χειρότερο για έναν άνθρωπο και δεν αξίζει σε κανέναν να ζει κάτι τέτοιο.Καλύτερα να του φωνάξεις.Να αντιδράσεις.Να τον βάλεις στη θέση του.Και μετά να φύγεις.Ακομα και αν χωρίσεις στο τέλος , είναι πολύ ψυχοφθόρο να καταπίνουμε όσα πρέπει να εκφράσουμε.Θα συμφωνήσω με την Ατέρμονη Ανία.Φύγε.Θα σε συμβούλευα να μην σε φοβίζει η μοναξιά.Θα μπορούσες να έχεις έναν σύντροφο με περισσότερη υπομονή και ενσυναισθηση.Αλλά τώρα αυτό που προέχει είναι να καταλάβεις πως ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ να ζεις με έναν άνθρωπο που τον φοβάσαι και σου φέρεται έτσι.Αναγνωρίζω πως υπάρχει ένας γάμος στη μέση , όμως οι ψυχολογικές επιπτώσεις μετά από όλο αυτό είναι μεγάλες.Και θα χρειαστείς σίγουρα υποστήριξη.Ηθικη , συναισθηματική , ψυχολογική.Μιλα για αυτά που αισθάνεσαι σε κάποιον δικο σου αν έχεις.Αδερφια π.χ. και μίλησε και σε έναν ψυχολόγο.
Δεν μπορώ να ξέρω πώς είστε γενικά, αλλά αν κρίνω από το συγκεκριμένο παράδειγμα... όντως τώρα; Τον ρώτησες αν θέλει τοστ κι έδωσες μόνο την δική σου παραγγελία; Για ποιό λόγο; Του έκανες κάποιο τεστ να δεις πώς θα αντιδράσει; Εμένα ειλικρινά μου φάνηκε ότι δεν τον υπολογίζεις.Εκτός αν δεν κατάλαβα κάτι εγώ, οπότε πάσο.
Έχεις δουλειά... Χρειάζεσαι κάποια λεφτά στην άκρη για να την κάνεις. Μίλα σε ψυχολόγο/φίλο/απευθύνσου σε ομάδες που βοηθάνε άτομα που βιώνουν κακοποιητικες συμπεριφορές και ΟΤΑΝ απομακρυνθείς από την νοσηρή κατάσταση κάνε την ανάλυσή σου. Τόσα χρόνια το έκανα ανάποδα. ΑΠΟΜΆΚΡΥΝΣΗ όταν σε παίρνει οικονομικά /πρακτικά. Μην το υπεραναλύσεις τώρα. Μετά λύνεις τα θέματά σου, εντάξει;
Scroll to top icon