Άργησα να αποφασίσω να σχολιάσω. Τέσπα, αν το δεις, αυτή είναι η άποψή μου :Έφτασε ο γάμος σας στον πάτο για να κάνει τέτοιες κινήσεις απέναντί σου. Δικαίωμά του να νομίζει οτι βελτιώθηκε σαν άνθρωπος/συμπεριφορά, δικαίωμά σου να φοβάσαι. Και οι δύο έχετε τη λογική σας, όμως κάποια παραπτώματα δεν παράγραφονται, πώς να το κάνουμε. Θέλει τεράστια προσπάθεια από μέρους του να "σβήσει" από τη μνήμη της σχέσης σας τις χειρονομίες. Για να σου προκαλεί ακόμα το φόβο, σημαίνει οτι δεν πλησιάζει καν τον βαθμό "επισκευής" που χρειάζεται για να πάτε μπροστά. Ή η βλάβη μέσα σου είναι ανεπανόρθωτη και οι προσπάθειές του δεν πιάνουν τόπο. (Μεταξύ μας το πρώτο νομίζω οτι συμβαίνει).Το περιστατικό με το τοστ είναι από τη μία μεριά ασήμαντο (σαν αιτία καυγά), αλλά μια χαρά λειτούργησε σαν αφορμή για να βγει το αληθινό πρόσωπό του καθενός στην επιφάνεια. Τέτοιες παρεξηγήσεις συμβαίνουν σε ζευγάρια που δεν έχουν σύνδεση μεταξύ τους. Δεν υπάρχει πια επικοινωνία ούτε καν με το βλέμμα για μικροπράγματα. Κάτι τέτοιο η ζωή έχει δείξει οτι είναι μη αναστρέψιμο και κακός οιωνός γενικότερα για μια κοινή πορεία.Επίσης κάτι πρέπει να κάνεις για τις ενοχές σου, θέλεις στ'αλήθεια να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μη ελεύθερη και μάλιστα με δεσμά που βρίσκονται μόνο στο κεφάλι σου;
25.2.2019 | 17:31
Μια πολύ προσωπική εξομολόγηση
Με το σύζυγό μου η σχέση ήταν καλή στην αρχή (ή δεν είχα και πολλή εμπειρία στις σχέσεις ή τη ζωή). Μετά έγινε κακοποιητική. Σωματική (σπρωξίματα, ακινητοποιπηση, τραβήγματα, δυο φορές με είχε σφίξει στο λαιμό) και ψυχολογική. Μετά από αρκετό καιρό, κατάλαβε ότι η σωματική βία δεν πρέπει να γίνεται και ευτυχώς σταμάτησε. Βελτιώθηκε κι η ψυχολογική βία που μου ασκούσε, αλλά όχι και τόσο. Και τώρα εγώ ζω μέσα σε φόβο και αυτός θυμώνει που τον φοβάμαι γιατί λέει ότι βρλτιώθηκε κι έτσι... φωνάζει γιατί εκνευρίζεται μαζί μου... Τι τραγική ειρωνία.. Σήμερα το πρωί, για παράδειγμα, σταματήσαμε πριν πάμε στις δουλειές μας(μοιραζόμαστε το αυτοκίνητο γιατί μένουμε 30χμλ από την πόλη που εργαζόμαστε) και πριν μπούμε του λέω «θα πάρω κι ένα τοστ» και τον ρώτησα αν θέλει κι αυτός κι είπε «ναι». Μόλις μπήκαμε, καθήσαμε, έρχεται ο σερβιτόρος, με κοιτάζει, του λέω «εγώ ένα τοστ» και γυρνάω το βλέμμα μου στο σύζυγο σα να του λέω «πες κι εσύ τι θες». Με το που έφυγε ο σερβιτόρος, άρχισε να μου φωνάζει μες στο μαγαζί ότι είμαι αγενής, ότι τι τον ρώτησα πριν αν ήθελε κάτι να φάει αφού δεν έδωσα εγώ όλη την παραγγελία, ότι τον έκανα να αισθανθεί μλκς γιατί δεν τον υπολογίζω..Τώρα περιμένω να έρθει να με πάρει για την επιστροφή και φοβάμαι πάλι τις φωνές... Κι αν του πω ότι τον φοβάμαι θα μου πει ότι με βλέπει έτσι φοβισμένη και για αυτό εκνευρίζεται και μου φωνάζει.Φαύλος κύκλος. Άλλοτε τα πράγματα είναι καλά, άλλοτε φωνές. Νιώθω ότι για τα πάντα θα βρει κάτι να πει ότι το κάνω λάθος κι ότι εγώ φταίω που η σχέση μας είναι χάλια. Γιατί συνήθως αυτό λέει και καταλήγω κάθε φορά να του ζητάω εγώ συγνώμη με κλάμματα.Διαβάζω στο ίντερνετ γιατί τα θύματα δε φεύγουν (αίσθηση ανικανότητας μετά από τόσα χρόνια φόβου, ανυπαρξία δικτύου προστασίας, κλπ), γράφετε κι οι σχολιαστές σε ανάλογες εξομολογήσεις τα δικά σας αίτια (συνήθεια, βόλεμα, κλπ).Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω. Νομίζω αισθάνομαι ότι κατά βάθος το αξίζω όλο αυτό κι ότι μόνη μου δεν θα τα καταφέρω να επιβιώσω.Ήλπιζα πως να τα γράψω θα ξεκαθάριζε κάτι..
6
