Με κανέναν άλλο άνθρωπο δεν μου έχει συμβεί να περνάω τόσο όμορφα και παράλληλα τόσο άσχημα μαζί του. Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω κάποια θέματα υγείας, παράλληλα προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο, το ΑΓΧΟΣ και τα ΝΕΥΡΑ μου είναι σε άλλα επίπεδα. Με ενοχλεί πάρα πολύ που όταν κάνω σοβαρή κουβέντα μαζί του, θα με ρωτήσει πράγματα όπως ''θα με αγαπάς λιγότερο τώρα;'', ''θα χωρίσουμε μετά από αυτό;'', ''σε ξενέρωσα;'', ''θα με παρατήσεις;''. Πριν λίγο καιρό αρρώστησα, ένα βράδυ έκανα εμετούς συνέχεια, με πήρε τηλέφωνο, μιλήσαμε, μετά από λίγο (ενώ του είχα αναφέρει πως ήμουν αδιάθετη), με ξαναπαίρνει και με ρωτάει ''είσαι καλά; γιατί πριν σε είπα γυναίκα της ζωής μου και δεν απάντησες...''. ; Έγινα έξαλλη, αλλά δεν το έκανα θέμα εκείνη την ώρα. Περνώντας όμως ο καιρός το ξανάκανε κι άλλες φορές, στις πιο ακατάλληλες στιγμές, μέχρι που έφτανα στο σημείο να του φωνάζω και να κλείνω το τηλέφωνο για να καταλάβει πόσο έχω ενοχληθεί. Χθες που του μιλούσα για ένα θέμα υγείας μου, που κατά ένα ποσοστό αφορά και τον ίδιο, πάλι μες το άκυρο άρχισε να με ρωτάει αν αυτό που συμβαίνει θα αλλάξει τα συναισθήματά μου προς αυτόν και φύγω. Άρχισα να φωνάζω, του είπα ότι περισσότερο ενδιαφέρεται μην χάσει το σιγουράκι παρά να μην πάθουμε τίποτα. Μέχρι πρότινος με έβαζε σε διαδικασία, δημιουργώντας ο ίδιος υποθετικά σενάρια, να διαλέξω ανάμεσα σε αυτόν και σε άλλους ή άλλα πράγματα, π.χ. ''θα θυσίαζες μια δουλειά με καλά λεφτά για να είμαστε μαζί;'' ή ''αν εμφανιζόμουν στην ζωή σου όσο ήσουν με τον πρώην σου, θα τον παρατούσες για μένα;''...δεν αντέχω άλλο τέτοιες καταστάσεις, νιώθω σαν να με τεστάρει συνεχώς και να μου παίζει παιχνίδια μυαλού. Κάθε φορά που θίγω αυτό το θέμα ζητάει συγγνώμη, λέει πως δεν θα το ξανακάνει, ηρεμεί κάποιες μέρες και μετά πάλι τα ίδια. Όταν ζητάω χρόνο να μείνω μόνη μου να ηρεμήσω, δεν με αφήνει ήσυχη, με σπαμάρει τηλέφωνα και μηνύματα. Πριν λίγο καιρό μετά από καβγά που προηγήθηκε, σηκώθηκα και έφυγα από το σπίτι μας, του είπα να μην με ακολουθήσει, να με αφήσει λίγες μέρες να ηρεμήσω, και με πήρε στο κατόπι, με τραβούσε από το χέρι, μου έλεγε συγγνώμη, σε παρακαλώ άσε με να σου εξηγήσω, σ'αγαπάω. Έβαλα τα κλάματα μπροστά στον κόσμο, ένιωθα να έχω γίνει ρεζίλι και να πνίγομαι, μου μιλούσε για ώρες χωρίς να καταλάβαινα μέσα στην απελπισία μου όλα όσα έλεγε. Όταν κατάφερα να ηρεμήσω και πήγα σπίτι μου, είπα να δώσω ακόμα μια ευκαιρία. Τώρα όμως δεν έχω τις ίδιες αντοχές, η σωματική και ψυχική μου υγεία μου εξαντλεί μεγάλα αποθέματα ενέργειας και υπομονής που δεν μπορώ να είμαι το ίδιο ανεκτική μαζί του. Είμαι στα χειρότερα μου, χρειάζομαι κάποιον να με εμψυχώνει και όχι να με γεμίζει ενοχές και αβεβαιότητα. Τον αγαπάω, όσες φορές προσπάθησα να φύγω από αυτόν δεν τα κατάφερα και ξαναγύρισα, περνάω πολύ ωραία μαζί του, αλλά δυστυχώς τα ωραία σε αυτή την σχέση έχουν μικρή διάρκεια, όσο και να προσπαθώ να κρατήσω κάποιες ισορροπίες, πάλι κάτι θα χαλάσει...δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω...
Υ.Γ.: Μην μπείτε στον κόπο να μου πείτε να πάω σε ψυχολόγο, δεν παίζει μία
