ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Με το φίλο μου ημασταν φιλοι και σαν ζευγαρι ειμαστε εξι μηνες μαζί. Στην αρχη ημασταν καλα και μετα αρχισε λιγο να στραβωνει η επικοινωνια μας. Παρ ολο που καναμε κοινά σχεδια για το μελλον το θεμα ειναι οτι εκεινος παντα αγχωνεται με το χρονο και βιαζεται ενω εγω ειμαι ανθρωπος που θελω να κανω πιο αργα και σταθερα βηματα. Οι περισσότεροι τσακωμοι αφορουσαν στο οτι δεν εκανα τα πραγματα ετσι οπως εκρινε εκεινος οτι επρεπε να γινουν ή τσαντιζόταν για πραγματα που δεν ηθελα οπως πχ δεν ηθελα να ανακατευτω τοσο συντομα στη δουλεια του πριν χτισουμε μια πιο γερη βαση μεταξυ μας.Τελος παντων, δεχτηκε τις δικες μου ιδιαιτεροτητες και εγω προσπαθουσα να βρω τη φορμουλα για τις δικες του. Ομως, στο τελος, σε καθε τσακωμο μου χτυπουσε παλι τα παντα ολα. Λες και εφταιγα εγω για τα παντα ολα, κατι που δεν ειναι λογικο να συμβαινει. Αυτο που με ενοχλουσε πολυ ειναι οτι φωναζει παρα πολυ και οταν δεν αντεχει την κατασταση θα γινει αρκετα σκληρος στα λογια και συναισθηματικα απομακρος.Τον τελευταιο μηνα οι τσακωμοι μας ενταθηκαν ακομα και μπροστα στους δικους του. Με τους οποιους επισης τσακωνεται συχνα... Να σημειωσω οτι ουτε υπαρχει ζηλεια, ουτε τυπου να μην με αφηνει να βγαινω η οτιδηποτε.Εγω εκανα πολλες συζητησεις οτι δεν μπορω να τον ακουω να μιλαει ασχημα. Δηλαδη οκ, δεν ειναι κακο να διαφωνουμε αλλα δεν αντεχω τις φωνες. Προτιμω να επαναφερουμε αλλη ωρα εστω το θεμα. Οχι να καταληξω να απαξιωσω τον αλλον.Εγω καπνιζω, εκεινος οχι. Στην αρχη ηταν ενα κινητρο εκεινος για να το κοψω. Το μειωσα αρκετα και ημουν κοντα. Ομως αυτη η επιμονη του να μου το απαγορευει μου δημιουργησε αντιδραση. Ηθελα να εχω εγω τον τελικο λογο ποτε θα το κοψω, οχι να μου το επιβαλλει. Οποτε, σε μια εξοδο μας, αποφασισα να κανω ενα με το ποτο μου. Οκ. Λεω θα κανω και ενα δευτερο. Εκει θυμωσε, μου ειπε ή θα κανεις αυτό ή θα φυγω και μεινε οπου θες. Φυσικα δεν το πηρα σοβαρα.Το αναψα, και τον ειδα που αλλαξε. Μετα σηκωκθηκε πηρε το σακακι του, μου ειπε οτι εγω επελεξα και εφυγε. Τελαθηκα.... Λεω δεν γινεται αυτο. Ημουν ετοιμη μετα απο μια ωρα να παω σε ξενοδοχειο, ομως μου τηλεφωνησε. Βεβαια τον ξεχεσα τελειως. Οταν ηρθε και με πηρε και πηγαμε σπιτι εμειινε σιωπηλος. Εγω ετσι οπως εβραζα του εβαλα τις φωνες για το πως με εκανε να νιωθω. Αυτος με εδιωχνε γιατι ηθελε να μεινει μονος του - ειχε ηδη παραδεχτει το λαθος του στο τηλεφωνο. Ομως ενιωθα να τρελαινομαι οσο με εδιωχνε και δεν συζητουσε το θεμα. Ετσι οπως εβραζαν λοιπον τα πραγματα και με απωθουσε του εχωσα ενα χαστουκι αλλο πραγμα.... Πραγματικα δεν το ηθελα αλλα απο ολη την κατασταση ενιωθα πολλα περιεργα πραγματα. Μετα μου ειπε σταματα ηρεμησε, και εγω ελεγα δεν ηρεμω με αυτο που εκανες, ήταν απανθρωπο. Με κρατουσε απο τα χερια και με εκανε χειροτερα. Μου λεει σταματα δεν εχω χτυπησει ποτε γυναικα, γι αυτο σταματα. Εγω εκει ειχα παθει κριση πανικου κι ετσι πανω στη φαση με χτυπησε στο μετωπο αρκετα δυνατα.Μολις εγινε αυτο, εφυγε και ελεγε Θεε μου τι εκανα. Εγω ηρεμησα, οχι με τον καλο τροπο, αλλα με μια ματαιωση. Μου εφερε παγο την ιδια στιγμη. Του ειπα φυγε, και εφυγε στο αλλο δωματιο.Μετα απο ωρα, εγω ειχα παγωσει. Δεν μιλουσα τιποτα. Ηρθε μεσα, με ξαπλωσε και με σκεπασε και ξαπλωσε διπλα μου.Την επομενη ομως που ηθελα να το συζητησουμε δεν τα καταφεραμε αλλα τσακωθηκαμε στα λογια παλι.Εφυγα, και κρατω αποσταση απο αυτη τη σχεση πλεον. Το θεμα ειναι οτι ειναι οκ ενας ιδιαιτερος ανθρωπος που πχ μου εχει εκμυστηρευτει τα προβληματα του οπως ειναι το προβλημα εκφρασης που εχει κι εγω το δεχτηκα. Μεχρι που γραψαμε γραμματα για να τον βοηθησω να εκφραστει. Απο την αλλη οκ, κανεις δεν ειναι τελειος αλλα ολο αυτο το θεωρω τραβηγμενο. Δεν ξερω αν πρεπει να το συγχωρησω και να δωσω μια δευτερη ευκαιρια. Απο τη μια κι εγω το τραβηξα το σχοινι, αλλα οκ, και εμενα με αφησε ετσι επειδη δεν εκανα αυτο που ηθελα.Μεχρι τωρα εχουμε μιλησει μονο με μηνυματα. Στην αρχη δεν περιμενε οτι εγω θα το κρατησω τοσο, απο την αλλη μου εχει ζητησει να συζητησουμε και πως το βρισιμο που του εριξα εκεινη την ημερα τον ωφελισε. Μου ειπε οτι εκεινη την ημερα που με αφησε, περιμενε καπου κρυφα, δεν εφυγε να με εγκαταλειψει. Και οτι περιμενε να του τηλεφωνησω εγω. Εγω λεω πως αυτο ειναι παλι ανασφαλεια και εγωισμος και χειρισμος του αλλου.Τελος, το να τα αναγνωριζει αυτα μετραει για μια δευτερη ευκαιρια βαζοντας και εγω καλυτερα τα ορια μου;Στο τελος αισθανομαι οτι αυτα δεν πρεπει να συμβαινουν καθολου σε ενα ζευγαρι. Αλλα η κατασταση να ρεει ομορφα. Μηπως δε συμβαινει αυτο παντα τελικα και πρεπει να προσπαθησουμε λιγο παραπανω;