ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εγώ μπορώ να σκεφτώ οτι είναι μάλλον τύψεις και οχι υποκρισια ή ηλιθιοτητα.τύψεις και ενοχές που ηταν αποντες απο την ζωη τους ισως

Δε νομίζω ότι είναι σκατοψυχια. Είναι ανθρώπινη συμβατική υποκρισία. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Για σκέψου εσύ, συνοδοιπόρε, είσαι σε όλους ειλικρινής; Σε όλους τέλειος; Δεν έχεις αδικησει-στεναχωρησει κανέναν; Συγχώρησε άλλους ως εαυτόν. Βασικά, αποδεξου τα ελαττωματα σου και συγχώρησε εαυτόν ως άλλους. Στωικά και απλα...Λογικό να σε πειράζει η υποκρισία των άλλων όπως λογικο να πειράζει τους άλλους η υποκρισία η δική σου. Ανθρώπινη τραγωδία. (Είτε θέλεις είτε όχι;;;) το παίζεις το παιχνίδι. [Στην κηδεία μου ας ερθουν και οι κραχτες μου και οι εχθροί μου και όλοι όσοι αδιαφορούν για μένα όσο ειμαι εν ζωή. Κι ας νευριάσουν οι δικοί μου ανθρωποι. Κι ας βριστουν και παιξουν ξυλο οι μεν με τους δε. Θα κερδισω εγω τιποτα; Ή μηπως καποιος αλλος; Κανεις δε θα κερδίσει τίποτα απολυτως. Δε με νοιάζει λοιπόν και έχω ησυχάσει ήδη από τώρα, γιατί είμαι ζωντανός και θέλω να περνώ ποιοτικά το λίγο χρόνο μου σ αυτόν τον τοσοδουλικο πλανήτη. Ετών 25. Το ότι θα τα λέω αλλιώς όταν είμαι ετών 85 είναι κι αυτό μες στο παιχνίδι. Αλλά τι νόημα έχει; Ας λεμε ο,τι θέλουμε. Όταν σε βρει ο θανατος όλα είναι τόσο μικρά και αστεία.]

Από προσωπικές εμπειρίες έχω να σου πω οτι κυρίως είναι σκέτη υποκρισία με λίγο αίσθημα υποχρέωσης απέναντι στο νεκρό ή στους οικείους του.Σκληρό μεν, αλλά μερικοί άνθρωποι κάτι τέτοιες στιγμές νιώθουν "πιο ζωντανοί", για λίγες ώρες ή για λίγες μέρες, δηλαδή μπορεί να νιώσουν μια πρόσκαιρη ευφορία για την ευκαιρία που έχουν στη ζωή. Γι'αυτό λοιπόν κάποιοι εμφανίζονται από το πουθενά τάχα μου να συλλυπηθούν, αλλά δεν το βουλώνουν και κελαηδάνε κάνοντας δημόσιες σχέσεις στις κηδείες.Αυτό που λες τρόμος μπροστά στο θάνατο, το περνάνε λίγοι και πιο εσωτερικευμένα, είναι δύσκολο να εκφραστεί εκείνη τη στιγμή. Συνήθως σε ταλανίζει για ένα διάστημα μετά...

Πιστεύω πως είναι απλά μια συνειδητοποίηση της ματαιότητας των πάντων και της μικρότητας της ύπαρξής μας .Ισως επειδή ο Θάνατος είναι κοινός για όλους και ίσως γι αυτό και μας ενώνει .

Κατά την άποψή μου, πρόκειται για καραγκιοζιλίκια μεγάλης κλίμακας και τίποτε άλλο. Προσωπικά, σε κηδεία προσφιλούς μου προσώπου έκανα φασαρία που εμφανίσθηκε κάποιος ο οποίος ήταν πλήρως απών ενόσω ο εκλιπών ζούσε. Αλλά αυτό είναι μάλλον η εξαίρεση στην αντίληψη του ''δε μιλάμε και τα έχουμε καλά''.