Είναι η τρίτη φορά που οι Forced Entertainment, αυτή η πολύ πετυχημένη ομάδα devised theater (θέατρο της επινόησης) από το Σέφιλντ, θα παίξει στην Αθήνα. Σε αντίθεση με τα δυο έργα τους που είχαμε δει στο παρελθόν (Void Story και Quizoola) και είχαν πιο σκοτεινή θεματολογία, το Τοmorrow’s Ρarties διερευνά την έννοια αλλά και τα κλισέ της ελπίδας, πάντα με όπλο το χιούμορ, τις εκπλήξεις και τη συμμετοχή του κοινού. Δυο απ’ τα μέλη της ομάδας, ο Robin Arthur και η Cathy Naden, μας μίλησαν λίγο πριν το έργο έρθει στην Ελλάδα.
Το «Tomorrow’s Ρarties» μοιάζει να ‘ναι τελείως διαφορετικό απ’ τα προηγούμενά σας έργα, τουλάχιστον όσον αφορά το περιεχόμενο, μια και μιλά για την ελπίδα και την αισιοδοξία. Διάβασα ότι θα είστε σε «κωμική και οικεία διάθεση».
Ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα για μας ήταν ότι, επειδή το έργο πραγματεύεται την ελπίδα, νιώθει κανείς υποχρεωμένος να είναι πολύ αισιόδοξος ή πολύ απαισιόδοξος, αλλά εμείς προτιμάμε κάτι πιο ασαφές. Ελπίζω πως έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε κάτι τέτοιο. Η κωμική και οικεία διάθεση αναφέρεται και στο «εφήμερο» της παράστασης: ένας άντρας και μια γυναίκα βρίσκονται μαζί σε μια πρόχειρη σκηνή, ανταλλάσσοντας οράματα για το μέλλον και μιλώντας για το παράλογο αυτών των προβλέψεων καθώς και για το ότι αυτές οι προβλέψεις μπορούν να οδηγήσουν κάποιον σ’ εντελώς τρελά συμπεράσματα. Παραδείγματος χάριν, ο λογικός ισχυρισμός ότι θ’ ανέβει η στάθμη της θάλασσας λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου οδηγεί σε διάφορους πιο πολύπλοκους ισχυρισμούς για μεγάλες πόλεις κάτω απ’ το νερό και τη σταδιακή μεταμόρφωση των ανθρώπων σε πλάσματα με λέπια που αναπνέουν κάτω απ’ το νερό.
Σε μια συνέντευξή σας στην «Guardian» αναφέρατε ότι, ενώ αγαπάτε το θέατρο, μισείτε τους κώδικες και τις συμβάσεις του. Ισχύει αυτό για το καινούργιο σας έργο; Με ποιον τρόπο;
Θα ρισκάρω να αυτοαναιρεθώ και να πω ότι δεν μισούμε τις συμβάσεις του θεάτρου ακριβώς, απλώς δεν τις δεχόμαστε αξιωματικά. Διασκεδάζουμε να παίζουμε και να τους αμφισβητούμε, κι αυτό φαίνεται με πολλούς τρόπους στο Tomorrow’s Ρarties. Επίσης, το έργο προσπαθεί να δημιουργήσει πελώριους και πολύπλοκους κόσμους με τα πιο απλά μέσα. Συνεπώς, μπορεί να καταστρέψει και να ξαναφτιάξει το σύμπαν και να δείξει πολέμους και καταστροφές, ενώ μας υπενθυμίζει ότι όλα αυτά είναι προϊόν δυο κοινών ανθρώπων που κάθονται σε μια σκηνή φτιαγμένη από καφάσια μπροστά σε φτηνούς λαμπτήρες.
Διάβασα ότι οι θεατές σας θα πρέπει να είναι σίγουροι για τον εαυτό τους, αλλιώς μπορεί να νιώσουν άβολα με το θέατρο που κάνετε.
Μας ενδιαφέρει να εξερευνήσουμε τις δυνατότητες του θεάτρου. Μια από αυτές είναι να παίξουμε και να προκαλέσουμε τις προσδοκίες του κοινού. Καμιά φορά η εμπειρία είναι δύσκολη. Κάποια σόου, όπως το First Night, πίεσαν το ακροατήριο ή επικεντρώθηκαν σε αυτό. Στο συγκεκριμένο έργο υπήρχε ένα κομμάτι στο οποίο διάλεγα συγκεκριμένα άτομα του ακροατηρίου και προέβλεπα πώς θα πεθάνουν: καρδιακή προσβολή, αυτοκινητικό κ.λπ. Δεν το κάνουμε απλώς για να φέρουμε κόσμο σε άσχημη θέση ή να προκαλέσουμε, αλλά κι επειδή θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο να περάσει καλά και να γελάσει ή να μην ξέρει πώς ν’ αντιδράσει.
σχόλια