Αυτό που μου βγάζει το κείμενό σου είναι ότι ένα μέρος του εαυτού σου τον συγχωρεί και τον αγαπάει . Αν πραγματικά δεν είχες αγάπη για αυτόν θα είχες ανακουφιστεί που δεν υπάρχει πουθενά γύρω σου όπως και να χε , νομίζω . Μου φαίνεται πως νιώθεις προδωμένη-ος όπως όταν κάποιος αγαπημένος μας κάνει πράξεις που προδίδουν την αγάπη μας ... Δυστυχώς δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος ενός αληθινού πατέρα , δεν είχε μέσα του την δύναμη που χρειάζεται η αγάπη και η ζεστή συμπεριφορά ... Θα σου έλεγα να βγάλεις κάθε ευθύνη από μέσα σου για το τι έκανε ή τι δεν έκανε ο πατέρας σου . Δεν φταις εσύ για ό,τι συνέβη . (Γιατί ίσως κουβαλάς κάποιο βάρος χωρίς να το καταλαβαίνεις .) Είσαι αυτή-ος που είσαι και μπορείς να πορευτείς σε αυτή τη ζωή με τα δικά σου χαρίσματα . Όσο κακός και να ήταν , χάρη σε αυτόν υπάρχεις ! Ίσως λοιπόν να έκανε και κάτι καλό τελικά ! Όσα στρώματα σκληρότητας και αν είχε πάνω του , υπήρχε η αγάπη για σένα κάπου θαμμένη ακόμα κ αν δεν μπόρεσε ποτέ να τη δείξει ! Ίσως δεν μπορείς να πεις αντίο γιατί κάτι μέσα σου θέλει να τον κρατήσει . Πέθανε η ελπίδα για ένα καλύτερο μπαμπά μαζί του ....Πως θα αναπληρωθεί αυτό ; Μόνο εσύ μπορείς να το βρεις ... Ελπίζω να βρεις την ειρήνη που επιθυμείς μέσα σου κάποια στιγμή :)