ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ότι έχω θέμα. Μεθαύριο είναι η γιορτή μου κι έχω ήδη αρχίσει να αγχώνομαι για τα τηλέφωνα και τα μηνύματα. Ειδικά για τα τηλέφωνα που θα με παίρνουν όλη μέρα φίλοι, συγγενείς, γνωστοί κτλ κτλ. Ακόμη και τα μηνύματα με αγχώνουν καθώς θα πρέπει να απαντάω και νιώθω άβολα, αλλά με το τηλέφωνο είναι το κάτι άλλο. Δεν μιλάω στο τηλέφωνο, με δυσκολία σηκώνω γενικότερα τα τηλέφωνα ενώ αποφεύγω συστηματικά να τηλεφωνώ κι όταν το κάνω νιώθω απίστευτα άβολα, ακούγομαι τέρμα αμήχανη και νιώθω τόσο αγχωμένη που θέλω να βάλω τα κλάματα. Το γεγονός ότι θα αναγκαστώ να μιλήσω με τόσους ανθρώπους μεθαύριο τηλεφωνικώς με τρομοκρατεί και με αγχώνει σε απελπιστικό βαθμό.Παλιότερα είχα σοβαρό θέμα και με την δια ζώσης επικοινωνία. Έτρεμα όταν ήμουν μπροστά σε κόσμο κυριολεκτικά, έσκυβα το κεφάλι χωρίς να τολμάω να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια και ήθελα να φύγω ούσα έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Προσπάθησα πολύ και τα τελευταία δύο χρόνια έχω κάνει σημαντική πρόοδο, σε σημείο να μην με αναγνωρίζω πολλές φορές αλλά με το ζήτημα του τηλεφώνου δεν έχω βελτιωθεί καθόλου καθώς δεν προσπάθησα και να το ξεπεράσω. Και κάτι ακόμη: παρατηρώ τον τελευταίο καιρό πως έχω αρχίσει να έχω "συμπτώματα" της παλιάς μου κατάστασης. Λόγω κορονοϊού έμεινα πολύ καιρό κλεισμένη, σταμάτησα να συναναστρέφομαι με κόσμο και να πηγαίνω σε όλες εκείνες τις δραστηριότητες που με βοήθησαν σημαντικά ώστε να ξεπεράσω το πρόβλημα που είχα με τη δια ζώσης επικοινωνία, αποφεύγω ακόμη τις πολλές επαφές και θα συνεχίσω αναγκαστικά να το κάνω, αλλά τώρα παρατηρώ πως αρχίζω να έχω πάλι μια κάποια μικρή δυσκολία με τη συναναστροφή. Έχω καταλάβει πως χρειάζομαι καθημερινή "εξάσκηση" και τριβή με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και πως όσο αφήνω την κοινωνικοποίησή μου, τόσο με αφήνει. Τρέμω μη ξαναγυρίσω στην κατάσταση που ήμουν.