(Δείτε το - είναι πολύ ενδιαφέρον. Κι ας μοιάζει επικίνδυνα με πυραμίδα...)
Θυμήθηκα τώρα κάτι:
Το 1996 πήγαινα σε Foundation στη Θεσσαλονίκη ώστε τον επόμενο χρόνο να μπορέσω να πάω σε Βρετανικό πανεπιστήμιο.
Μια φίλη από εκεί προσπάθησε να με εμπλέξει σε μια πυραμίδα, απ' αυτές που βάζεις λεφτά και φέρνεις κι άλλους και υποτίθεται τα λεφτά σου πολλαπλασιάζονται. Συνέχεια τη ρωτούσα: "κι αν μετά πρέπει να μαζεύω φίλους στο σπίτι για να τους πουλάω απορρυπαντικά και φίλτρα νερού;".
Το μόνιμο ρεφρέν της ήταν ότι "δεν πρόκειται για πυραμίδα", αλλά ξέρεις, όταν σου λένε ότι "δεν πρόκειται για πυραμίδα" είναι σίγουρα πυραμίδα.
Κάποτε με έπεισε να βάλω 100.000 δραχμές. Φανταστείτε εποχές, ούτε 20 χρονών και είχα 100.000 δραχμές στην τράπεζα και σαν γνήσιο τέκνο των άπληστων '90ς θα τις τζόγαρα. Ήταν σίγουρο ότι θα βγάζαμε εκατομμύρια μέσα σε δυο μήνες. Ίσως και πάνω από δέκα εκατομμύρια ο καθένας! Άρη, σίγουρα, δεν πρόκειται για πυραμίδα!
Πήγαμε σε μια πολύ ύποπτη γειτονιά, προς το Βαρδάρη, ένα βράδυ. Θα συναντούσαμε την "Κυρία Κούλα" στα κρυφά και όσο περισσότερη αγωνία με έπιανε, τόσο πιο συχνά μου επαναλάμβανε η Αλεξάνδρα ότι "δεν πρόκειται για πυραμίδα". Χτυπήσαμε το κουδούνι και μπήκαμε σε μια ετοιμόρροπη σκοτεινή πολυκατοικία. Η Κυρία Κούλα (που περιέργως ήταν μια νεαρή κοπέλα, όχι πάνω από 25) ήταν ήδη στην πόρτα του διαμερίσματός της και έμοιαζε ταραγμένη.
"Βγάλε τα λεφτά" μου είπε η Α. Τα έβγαλα. "Ορίστε Κυρία Κούλα."
"Μη!" φώναξε η Κυρία Κούλα. "Δεν είμαι η Κυρία Κούλα. Φυγέτε! Είμαι η κόρη της. Τη συνέλαβαν μαζί με άλλους 20. Φυγέτε, γρήγορα!"
Κουτρουβαλήσαμε τις σκάλες και ορμήξαμε έξω. Οι αστυνομικές σειρήνες που για άσχετους λόγους ακούγονταν στη γειτονιά έδωσαν φτερά στα πόδια μου, καθώς κρατούσα σφιχτά τις 100.000 δραχμές στην κρυφή τσέπη του μπουφάν μου.
Την επόμενη μέρα διάβασα στην Ελευθεροτυπία: "Κύκλωμα που έστηνε πυραμίδες εξαρθρώθηκε στη Βόρεια Ελλάδα. Εκατομμύρια είχαν φάει οι απατεώνες από ανυποψίαστους..." Φυσικά.
σχόλια