Συνέβη κατι τραγελαφικο σχετικά με τη συναυλία του Morrissey που θα βλέπαμε στη Νεα Υορκη.
Βασικα θα έδινε δυο συναυλίες η μια στο Brooklyn στη Νέα Υόρκη κι η άλλη στο Lewiston στη Νέα Υόρκη - και εμείς προλαβαίναμε μονο την δεύτερη (είχαμε ήδη κλείσει αεροπορικά εισιτήρια για διακοπές, άσχετες με τον Morrissey).
Οπότε αγόρασα τα εισιτήρια για τη συναυλία του στο Art Park της Νέας Υόρκης και την περίμενα με μεγάλη προσμονή.
Λίγες μέρες πριν τη συναυλία αποφασίσαμε να ψάξουμε την ακριβή διεύθυνση. Ηταν στο Μανχαταν; Στο Μπρονξ; Στο Κουίνς; Ποιο μετρο θα έπρεπε να πάρουμε;
Την πρωτη φορά που το Google Maps μου έβγαλε τη διεύθυνση μέσα σχεδον στους καταρράκτες του Νιαγαρα, στον Καναδά, πίστεψα οτι έγινε κάποιο κωμικοτραγικό λάθος.
Τις επόμενες φορές βεβαιώθηκα. Και το χειρότερο ηταν οτι το κωμικοτραγικό λάθος το είχα κανει εγω, λόγω της ασχετοσυνης μου.
Ναι, η συναυλία γινόταν στη Νεα Υορκη. Οχι ομως στην πόλη, αλλα στην πολιτεία γενικότερα. Και συγκεκριμένα στην πανω πανω άκρουλα της πολιτείας της Νέας Υόρκης - στα σύνορα με τον Καναδά.
"Ε, ας παμε με τρένο" είπα στην παρέα μου που με κοιτούσε αγριωπά για την γκάφα μου. "Ποσην ώρα θα ειναι πια απο εδώ με το τρένο;"
Ηταν σχεδον 13 ώρες - διάστημα απαγορευτικό απο κάθε άποψη.
Πέρασα σχεδον μια μέρα που κάθε που το σκεφτόμουν (παρ´ότι προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι) ένιωθα ενα τσίμπημα απογοήτευσης στην καρδιά.
Άρα ίσως να κατανοήσει κάποιος την αντίδραση μου, όταν μόλις μια μέρα αργότερα έμαθα οτι λόγω ασθένειας που σχετίζεται με κρυολόγημα ο Morrissey ακύρωσε το υπόλοιπο της αμερικανικής περιοδείας του! Και φυσικα ακύρωσε και την περίφημη συναυλία της Νέας Υόρκης / Καταρρακτών Νιαγαρα / Καναδά, την οποια είχαμε πληρώσει χωρις να μπορούμε, τελικα, να πάμε.
Η εναλλαγή των συναισθημάτων ηταν τελείως τρελή. Και το οτι κατα σύμπτωση είχα μάθει οτι δεν μπορω να τον δω λάιβ λόγω απόστασης - και το οτι αναγκαστικά το αποδέχτηκα- με γλίτωσε απο ακομα μεγαλύτερη απογοήτευση, όταν θα μάθαινα αργά ή γρηγορα για την ακύρωση. Κατι που κανονικα θα ηταν τρομερα δυσάρεστο αποδείχτηκε ανακουφιστικο. Για μένα, μια και δε θέλω καν να φανταστώ πως το πήραν όλοι οι φανς που θα τον έβλεπαν στις πόλεις της περιοδείας που είχαν απομείνει...
[+]
Γιατι το πάρτι για τον Morrissey ηταν καλύτερο απο τη συναυλία του (ή τουλάχιστον έτσι προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου).
Το λάιβ είναι υπέροχο. Βλέπεις τον Morrissey.
Αν τον εχεις δει ομως ήδη σε πέντε έξι συναυλίες οπως εγω, παρηγοριεσαι με ολα τα καλα ενός πάρτι.
Με λίγα λόγια ειναι τα εξής:
Δεν ήμασταν στριμωγμένοι - είχαμε όσο χορό θέλαμε για να χορέψουμε χωρις σταματημό, για σχεδον ενα τετραωρο.
Δεν ακούσαμε μονο 15-18 τραγούδια επιλεγμένα απο τον Μ. (Και πάντα τα σετλιστ του, αναγκαστικά, σε αφήνουν παραπονεμενο). Ακούσαμε πανω απο 60, απο κάθε περίοδο της καριέρας του.
Ο dj δεχόταν παραγγελιες, οπότε δεν θα υπήρχε τραγούδι που ήθελες να ακούσεις και δεν θα το ακουγες. (Εγω ζήτησα το Sister I'm a poet).
Έχω παει σε πολλα Morrissey πάρτυ (σε ενα στο Λονδίνο γνώρισα για πρωτη φορά την καλύτερη μου φίλη το 1999, ενώ αυτα του Βαγγέλη Ρισσου στο art house της Θεσσαλονίκης ηταν έργα τέχνης), σε κανένα ομως δεν χόρεψα τόσο πολυ όσο στο προχθεσινό, μαζί με ανελπιστους φανς, μαύρους, Ασιάτες, Ινδους - ανθρώπους που δεν φανταζόμουν οτι άκουγαν Morrissey ή οτι θα ήξεραν ολα τα τραγούδια απέξω.
Στρέιτ ζευγάρια που φιλιοντουσαν με το Everyday is Like Sunday, Άραβες παρέα με Γιαπωνέζους ξεβιδώνονταν με Smiths, βιντεοκλίπ και ταινίες έπαιζαν στις οθόνες. Κι ομως αυτο το πάρτι γινεται κάθε μήνα, εδώ και χρόνια. Δεν έγινε για να γιορτάσει τις επερχόμενες συναυλίες του Morrissey στην πόλη - έγινε επειδη γινεται πάντα, την δεύτερη Κυριακή κάθε μήνα...
σχόλια