Έχω ξαναγράψει για τα προβλήματα προσβασιμότητας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, και πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για προβλήματα 'πρώτου κόσμου'.
Η αναγνώστρια μας Ελένη, μας έστειλε μια φωτογραφία για να τη δημοσιεύσουμε (θα εξηγήσω γιατί δεν τη δημοσιεύω όπως την έστειλε) και περιέγραψε τι συνέβη...
Να τι μας είπε:
«Κάθε Πέμπτη, μια παρέα πέντε ανθρώπων πηγαίνουν για καφέ, κάνουν βόλτες, μιλάνε, γελάνε και συναναστρέφονται στην περιοχή της Πολίχνης στη Θεσσαλονίκη.
Ο Γιώργος έχει αυτισμό, ο Σωτήρης έχει σύνδρομο Down, η Ελένη έχει νοητική υστέρηση, η Αλεξία έχει σπαστική τετραπληγία και είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο κι ο Χάρης έχει ψυχοκινητική καθυστέρηση.
Αυτοί οι πέντε άνθρωποι λοιπόν, πηγαίνοντας για καφέ μια κανονική Πέμπτη, συνάντησαν ένα γνωστό αδιέξοδο. Ένα αυτοκίνητο είχε παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο κλείνοντας την πρόσβαση στο δρόμο- γιατί ράμπα δεν υπήρχε.
Προβληματίστηκαν για το πώς θα διασχίσουν το πεζοδρόμιο. Ο Σωτήρης είπε να σηκώσουν τους υαλοκαθαριστήρες σε ένδειξη διαμαρτυρίας, "όχι", απάντησε ο Γιώργος, "αυτό το κάνουν όλοι, δεν καταλαβαίνουν", "και πώς θα την περάσουμε την Αλεξία ρε έξυπνε", τα είχε πάρει ο Χάρης.
Τελικά έπεσε η ιδέα να του αφήσουν ένα σημείωμα. "Απειλητικό;" Ρώτησε ο Γιώργος που θέλει να είναι πάντα ευγενικός και να μην ενοχλεί. "Να του γράψουμε ότι δεν είναι σωστό αυτό που έκανε", είπε η Ελένη.
Κουβέντα στην κουβέντα κατέληξαν σ' ένα σημείωμα που έλεγε: ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΜΑΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΧΝΗΣ και ξεκίνησαν την αναρρίχηση για να περάσουν στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Επιστρέφοντας από τη βόλτα, η εικόνα ήταν ίδια. Το αυτοκίνητο ήταν στη θέση του. Έλειπε όμως το σημείωμα. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία και συνέχισαν το δρόμο τους αμίλητοι...
Γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα να τον διαπομπεύσω το συνάνθρωπο.
Αποφάσισα να τον βγάλω κάρτα. Όχι γιατί πιστεύω ότι μ' αυτό τον τρόπο θα πετύχω κάτι.
Αλλά κυρίως γιατί έφυγαν αμίλητοι.»
***
Αυτά μας έγραψε η Ελένη, και μου έστειλε την παραπάνω φωτογραφία.
Ντρέπομαι και στεναχωριέμαι, αλλά όπως ίσως βλέπετε δεν μπορώ να τη δημοσιεύσω όπως την έστειλε, χωρίς δηλαδή τη μουτζούρα στις πινακίδες. Είναι παράνομο και δεν επιτρέπεται να δημοσιεύσεις πινακίδες στο ίντερνετ. Μπορείς να κάνεις καταγγελία, να καλέσεις την τροχαία να το μαζέψει εκείνη την ώρα το αμάξι, όμως καλώς ή κακώς δεν μπορείς να δείξεις πινακίδες.
Η παρέα έφυγε αμίλητη, κι εγώ δυστυχώς δεν έχω τη δύναμη να πάρω εκδίκηση εκ μέρους τους διαπομπέυοντας τον οδηγό, όσο κι αν θα το ήθελα.
Μακάρι να το δουν αυτό το ποστ όλοι όσοι παρκάρουν όπου γουστάρουν θεωρώντας πως όλοι μπορούν να κινούνται άνετα στην πόλη - και κάτι, επιτέλους, να σπάσει μέσα τους.
Μακάρι κι ο ανόητος που πάρκαρε έτσι και πέταξε και το ευγενικό σημείωμά να δει αυτό το ποστ και να μάθει ποιοι του το έγραψαν. Ναι, ήταν ο Γιώργος που έχει αυτισμό, ο Σωτήρης που έχει σύνδρομο Down, η Ελένη που έχει νοητική υστέρηση, η Αλεξία που έχει σπαστική τετραπληγία κι ο Χάρης που έχει ψυχοκινητική καθυστέρηση. Μια παρέα πραγματικά δεμένη και αγαπημένη.
Και μαθαίνοντάς το ίσως θα νιώσει πόσο μαλάκας υπήρξε, και πόσο λίγος.
Κι ας μη μάθει ποτέ κανείς ποιος ήταν, εκείνος θα ξέρει. Κι αυτή θα είναι, ίσως, η καλύτερη εκδίκηση.
