Στην περφόρμανς πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες στο Θέατρο Του Νέου Κόσμου, οι συμμετέχοντες εμπιστεύθηκαν τη διαίσθηση τους, ακόμα και αν δεν την καταλάβαιναν στην αρχή.
Τι ακριβώς συνέβη; Η συμμετοχή στην «Άφιξη» προϋπέθετε πως ο συμμετέχοντας έμπαινε σε έναν άλλον κόσμο όπου υπήρχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων και επιλογών ακόμα και στις πιο ακραίες εκφράσεις, χωρίς κανείς να τον κρίνει για τις πράξεις του.
Το τρέιλερ
Έξι από τους συμμετέχοντες, σηκώθηκαν στην σκηνή, δέθηκαν με ταιρ-απς και στη συνέχεια δοκίμασαν (εξαναγκασμένοι) τα όρια τους στο κορμί του περφόρμερ. Μαστίγιο, νυστέρι και αλυσίδα ήταν ορισμένα από τα αντικείμενα που επέλεξαν να δοκιμάσουν στο κορμί του Γιώργου Παπαδημητρακόπουλου. Και το έκαναν!
Ημίγυμνος μπροστά στους συμμετέχοντες τον μαστίγωσαν μέχρι να πληγωθεί η σάρκα του, αποπειράθηκαν να τον πνίξουν με μία αλυσίδα ενώ στο τέλος του χάραξαν λίγο πάνω από την καρδιά του με νυστέρι έναν σταυρό, κόκκινο, από αίμα.
«Πρέπει να είσαι σαν βουνό, σε μία κατάσταση αταραξίας στη μέση της κόλασης», τονίζει ο Γιώργος Παπαδημητρακόπουλος στο LIFO.gr λίγο μετά την εμπειρία του στην σκηνή.
Αναρωτιέμαι, κατευθείαν, αν ο Γιώργος είναι μαζοχιστής - με την απόλυτα κυριολεκτική έννοια του όρου. Τι απαντά ο ίδιος;
«Δεν αγαπώ τον πόνο, όμως είναι ο μόνος τρόπος να οδηγηθείς στην απόλυτη πνευματική ανακούφιση. Οι συμμετέχοντες δημιούργησαν ένα ζωντανό έργο τέχνης. To σώμα μου!»
— Πώς ξεκίνησαν όμως όλα αυτά;
Για περισσότερους από 8 μήνες κατέγραψα τον κόσμο των μεταναστών τόσο στην Πάτρα όσο και στην Αθήνα.
Ήρθα σε επαφή μαζί τους, προσπάθησα να τους ενημερώσω για τον σκοπό μου και τον τελικό μου στόχο και με δέχτηκαν (τουλάχιστον το 90%, υπήρξε και ένα μικρό κομμάτι το οποίο δεν ήθελε και δεν με εμπιστεύτηκε).
Βρέθηκα στα παραπήγματα τους, έζησα την καθημερινότητα τους, περπάτησα μαζί τους, αποπειράθηκα και εγώ να κρυφτώ σε μία νταλίκα μαζί τους για το μεγάλο ταξίδι προς την Ευρώπη - Ιταλία, Γερμανία (πόσο τρομερό και επικίνδυνο), με κυνήγησαν όπως και αυτούς στον δρόμο, μας πέταξαν πέτρες και μας έβρισαν με χυδαίους χαρακτηρισμούς, αισθάνθηκα τον πόνο τους, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και πόσο μόνοι είναι σε αυτό το ταξίδι που κάνουν.
Μάλιστα για αρκετές βδομάδες είχα από τις πέτρες που με πέτυχαν σημάδια στο κεφάλι. Είδα όμως και άλλα πράγματα τα οποία δεν θα τα πω αλλά τα μετέφερα συμβολικά στην περφόρμανς μου. Θα τα κρατήσω για πάντα μέσα μου.
Μέχρι που θα έφθαναν; Δεν θέλω να το σκέφτομαι! Ενιωσα σαν τους καταδικασμένους που η γκιλοτίνα τους περίμενε για να τους κόψει το κεφάλι.
— Οπότε η εμπειρία του κάθε είδους πόνου που νιώθουν οι μετανάστες οδήγησε στην Άφιξη...
Η Άφιξη για μένα είναι μία εικαστική παρέμβαση. Πήρα τα ανθρώπινα κορμιά των περφόρμανς μου (και το δικό μου) τα τοποθέτησα ιεροτελεστικά και συμβολικά και κατά έναν τρόπο ζωγράφισα live μπροστά στους συμμετέχοντες. Θέλησα (και πιστεύω ότι σε έναν βαθμό τα κατάφερα) να δημιουργήσω για περίπου μία ώρα έναν άλλον κόσμο, όπου όλα είναι πιθανά, είμαστε ελεύθεροι να πράξουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ χωρίς να φοβόμαστε τι θα πει ο δίπλα και χωρίς καμία συνέπεια. Σκοπός μου είναι οι συμμετέχοντες (δεν θέλω κοινό, αλλά ενεργούς ανθρώπους που θα γίνουν κομμάτι της περφόρμανς) να ελευθερώσουν ΤΟ μυαλό τους! Οι συμμετέχοντες είχαν ανάγκη να είναι μέρος της συνολικής εμπειρίας. Με αυτόν τον τρόπο οδηγήθηκαν στην προσωπική τους εξιλέωση.
— Πώς βίωσες εσύ την εμπειρία;
Στην αρχή φαινόταν απλό, να στέκομαι ανάμεσα στους συμμετέχοντες, στην συνέχεια στην μέση της σκηνής και ξαφνικά ένα τεράστιο ενεργειακό μπαμ με έκανε να κλαίω ασταμάτητα με λυγμούς (δεν το είχα σκοπό, δεν μπορούσα να φανταστώ στις πρόβες ότι αυτό θα συνέβαινε, δεν μπορούσα να σταματήσω, κάποιοι συμμετέχοντες έκλαιγαν μαζί μου κανείς μας δεν ήξερε το γιατί, αλλά όλοι είχαμε καταφέρει αυτό που εξ αρχής αναζητούσα να έχουμε: κοινή αναπνοή, κοινό ρυθμό). Οι περφόρμερ μου σήκωσαν στην σκηνή, 6 από τους συμμετέχοντες, τους έδεσαν και στην συνέχεια τους τοποθέτησαν μπροστά από τα αντικείμενα τα οποία στη συνέχεια θα χρησιμοποιούσαν πάνω μου.
— Δεν δίστασαν;
Ούτε μία στιγμή δεν δίστασαν οι έξι. Δεν το πίστευα, ακόμα και όταν κλήθηκαν να με μαστιγώσουν, να με πνίξουν με μία αλυσίδα και να με χαράξουν με ένα νυστέρι δεν άκουσα «όχι δεν θα το κάνω», το έκαναν με έναν απίστευτο φυσιολογικό τρόπο. Είναι απίστευτο το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν γνωρίζει ότι οι πράξεις του δεν θα έχει συνέπειες.
Το ίδιο βράδυ όταν έφθασα σπίτι μου, είχα μία απίστευτη ένταση μέσα μου, δεν μπορούσα να κάνω κοντρόλ στον εαυτό μου, είχα ξεπεράσει την προσωπική μου κόκκινη γραμμή.
Το ερώτημα είναι απλό: Πόσο πόνο θα μου προκαλούσαν οι συμμετέχοντες εάν και εφόσον τους το ζητούσα; Μέχρι που θα έφθαναν; Δεν θέλω να το σκέφτομαι! Ένιωσα σαν τους καταδικασμένους που η γκιλοτίνα τους περίμενε για να τους κόψει το κεφάλι. Ευτυχώς το κεφάλι μου, είναι στην θέση του.
σχόλια