Απόψε θέλω να κάτσουμε κάτω από τα σκεπάσματα και να πούμε ιστορίες. Θέλω να μην μπαίνει καθαρός αέρας από πουθενά, θέλω να ακούω την ανάσα σου. Θέλω τα φώτα μισάνοιχτα και έξω να ρίχνει καταιγίδες. Θα ξαπλώσουμε πάνω στα μαξιλάρια, τα κεφάλια μας βαριά από την κούραση όλων αυτών των χρόνων απόψε. Τα μάτια μισόκλειστα από τη ζαλάδα και την ζεστή αναπνοή σου, κοιτάνε εσένα.
Απόψε θέλω να κάτσουμε κάτω από τα σκεπάσματα και να πούμε ψέματα. Θέλω να μου πεις τα πιο τρελά ψέματα που σκέφτηκες ποτέ. Θέλω μεγάλες υποσχέσεις, κλασικούς έρωτες, θέλω λόγια. Λόγια. Λόγια. Ασύνδετα. Και χορτάτα στόματα.
Απόψε θέλω να τα δώσεις όλα. Θέλω να μου φτιάξεις ιστορίες με δράκους και κάστρα κρεμασμένα σε λίμνες, με παλιάτσους και γελωτοποιούς, με βαριά φορέματα και σκονισμένα βιβλία σε παλιές δρύινες βιβλιοθήκες, φιλιά στο ημίφως, θέλω ψάρια σπάνια που μιλάνε σε ταξιδιώτες, θέλω ναυτικούς που νοστάλγησαν ξεριές, θέλω μάνες που ξυπνάν τις νύχτες, θέλω δέντρα που κλαίνε τις αυγές, θέλω καπέλα κρεμασμένα στα συρματόσχοινα, θέλω μικρούς ανθρώπους που ζουν πίσω από ρολόγια, θέλω ακκορντεόν και τρομπέτες.
Απόψε θέλω ψέματα. Θέλω το πιο δυνατό σου ψέμα. Ψέμα που κανένας ανθρώπινος νους δεν σκέφτηκε ποτέ. Θέλω να γελάς ειρωνικά δυνατά ασταμάτητα. Θέλω να δω να μπαίνουν κάτω από τα σκεπάσματα δράκοι, κάστρα, παλιάτσοι, γελωτοποιοί, ψάρια, ναυτικοί, μάνες, δέντρα, μικροί άνθρωποι, ακκορντεόν και τρομπέτες. Και να μου τους δείχνεις στο ημίφως, να με πείθεις πως υπάρχουν, πως υπάρχουν τέτοιοι κόσμοι κάτω από κουβέρτες. Και εγώ να σε πιστέψω.
Θέλω να με πάρεις αγκαλιά και να με σφίξεις. Να μου πεις πως θα ναι για πάντα. Απόψε θα μαστε σύμμαχοι. Θέλω να μου ψιθυρίσεις πως είσαι τρελός για μένα. Τα φώτα σβήνουν. Θέλω να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά. Τα φώτα σβήνουν. Θέλω να φορέσεις το πιο πειστικό σου χαμόγελο και να φτιάξεις κι άλλο ψέμα. Τα φώτα σβήνουν.
Κι ύστερα, στο ξημέρωμα θέλω να με τσαλακώσεις σαν χαρτί, να με ζαρώσεις, να με σφίξεις στην χούφτα σου, να με κάνεις μικρό ασήμαντο, τσαλακωμένο, αδύναμο, χαρτάκι.
σχόλια