Λίγα χρόνια πριν αυτοβαφτιστήκαμε G700, νεαροί εγγράμματοι δηλαδή ο τραπεζικός λογαριασμός των οποίων δεν συμβαδίζει με τίποτα με την επιστημονικότητα τους. Άνθρωποι που απασχολούνται σε δουλειές αναντίστοιχες των προσόντων τους, με μισθούς που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εξασφαλίσουν ούτε καν προσωπική αυτονομία πόσο μάλλον κοινωνική ενσωμάτωση. New age βιοπαλαιστές δηλαδή που παλεύουν να αποκτήσουν αυτό που θεωρητικά δικαιούνται. Λίγο καιρό μετά κάτι τσακάλια της Καθημερινής χαλάστηκαν και μας ξαναβάφτισαν χλιδάνεργους, ταυτίζοντας μας ουσιαστικά με όλα τα δίποδα που είναι πρόθυμα καθημερινά να μιλήσουν στους ρεπόρτερ του Star έξω από το mall ή σε κάποιο ελληνάδικο στο Μπουρνάζι, και να περιγράψουν με το καλαμάκι στο στόμα ότι είναι άνεργοι αλλά η ζωή παραμένει ωραία, και το φραπέ ακόμη καλύτερο.
Και ύστερα ήρθε η κρίση… Τι είμαστε τώρα;;; Τώρα γίναμε στην καλύτερη υποψήφιοι αγρότες ή μετανάστες και στην χειρότερη μέρος του παραληρήματος του Χρυσοχοϊδη για τους κακόμοιρους πτυχιούχους που μάτωσαν από την διετία GAP. Μιλάμε για γαμάτες ταυτότητες δηλαδή: ή καημένοι και κακοπληρωμένοι μαχητές άξιοι ηρωοποίησης και δημόσιου οίκτου, ή επικίνδυνα αδιάφοροι νέοι άξιοι δημόσιας διαπόμπευσης ή καλομαθημένα μαλακισμένα που δεν καταλαβαίνουν ότι τόσο η αγνή και αθώα επαρχία όσο και η Αυστραλία μας περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές για ένα λαμπρό μέλλον. Μμμμ… για να σκεφτώ… τι να διαλέξω;;;; Ρε έχουμε τρελαθεί τελείως ή να αρχίσουμε να φωνάζουμε όλοι μαζί, μπας και θορυβηθεί κανείς;
Η γενιά που ξέρω εγώ, είναι αυτή που κουβαλάει στις πλάτες της όλα τα άλυτα ψυχαναλυτικά σύνδρομα των γονιών της, αυτών που άλλαξαν βιοτικό επίπεδο στα 80s, κάτι που για την ίδια δεν προβλέπεται, είναι αυτή που μεγάλωσε μέσα στην καταναλωτική ευμάρεια, για αυτό και τα δικά της αιτήματα πια κατά βάση είναι μετα-υλιστικά, όσο και αν οι μισθοί δεν ανταποκρίνονται σε αυτά, είναι αυτή που ζει καθημερινά μέσα στην συνειδητοποίηση πως δεν είναι η εργασία που θα φέρει την διάκριση, και πως αν θέλει να επιβιώσει τώρα πια δεν είναι αναγκασμένη μόνο να ζει με 500ευρώ αλλά θα πρέπει και να βρει δυνάμεις να ξαναστήσει αυτό που παλιά λέγανε κόμματα και θεσμούς. (νομίζω στην τρέχουσα ορολογία λέγονται μπουρδέλα).
Αυτό που βρίσκω εξαιρετικά εκνευριστικό αλλά και ενδεικτικό του τρόπου αντιμετώπισης του προβλήματος από την πλευρά του πολιτικού συστήματος είναι oτι ακόμη και τώρα που καταρρέουν τα πάντα συνεχίζουν να αναφέρονται σε μας με τον πολύ ενδιαφέροντα όρο «παιδιά». Για να τελειώνουμε με αυτήν την παρλάρα τα παιδιά είναι εξάχρονα, όχι τριαντάχρονα. Δεν λέω βολικό το σχηματάκι, καθαρίζεις μια χαρά από ευθύνες όταν λυπάσαι κάποιον, αλλά για να μην ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε για την κατάσταση μας ευθύνονται συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές επιλογές και όχι η τεμπελιά, η προσωπική ατυχία, οι Εβραίοι, οι Αμερικάνοι, τα Ελοχίμ, η πουτάνα η ζωή… Μέχρι να ξανασυναντηθούμε πολιτικά, εδώ θα είμαστε… απλά φαντάζομαι πως θα έχουμε αλλάξει όνομα, από G700 ή χλιδάνεργοι θα έχουμε γίνει urban λουμπεναριό. Ξέρετε όμως πώς είναι αυτά ε;;;; Όταν κάνεις καιρό να βρεθείς με κάποιον οι συναντήσεις επιφυλάσσουν εκπλήξεις…
http://postgirl.drupalgardens.com/
