Μια μαθήτρια εκφράζει την αγανάκτηση της για τις πανελλήνιες, με αφορμή τη χτεσινή αυτοκτονία

Μια μαθήτρια εκφράζει την αγανάκτηση της για τις πανελλήνιες, με αφορμή τη χτεσινή αυτοκτονία Facebook Twitter
56

"Δεν ξέρω αν είναι ευγενικό να στείλω φωτογραφία με τη λέξη "γαμώ". Συμπαθάτε με. Και ευχηθείτε στους άλλους 249.000 κουβάδες κλάμα καλή τύχη."

56

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Η παπαγαλία (δηλαδή το σύστημα των Πανελληνίων) δεν αποδεικνύει την ευφυία κάποιου. Επίσης η ηλικία που τα παιδιά δίνουν εξετάσεις είναι εντελώς λανθασμένη, ποιός ξέρει στα 18 του τι θέλει να γίνει;
Ρε παιδια συγνωμη αλλα νομιζω εχουμε παρεξηγησει καποια πραγματα κανεις δεν ειπε οτι δεν πρεπει να προσπαθεις ή οτι πρεπει οι πανελληνιες να ειναι ευκολες αλλα αναφερομαστε στο γεγονος οτι ολο το συστημα των πανελληνιων και το εκπαιδευτικο φυσικα ειναι αδικο και σαπιο δεν ειναι οτι πρεπει απλα να διαβασεις πρεπει να τρελαθεις οπως ειπα πιο πριν οταν 3 μαθηματικοι χρειαζοντα 2 ωρες και για να λυσουν τα θεματα πως θα τα λυσει ενας κανονικος μαθητης .. ειναι ετσι ωστε να μην προλαβαινουμε.. το θεμα ειναι να κινησε στα φυσιολογικα σου ορια οχι να γινεις υπερανθρωπος γιατι αυτο δεν ειναι τιποτα αλλο παρα ενα τερατουργημα...
Κάθε άνθρωπος δίνει εξετάσεις σε όλη του τη ζωή. Εξετάσεις στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στη δουλειά, στους συνανθρώπους του, στην οικογένεια του, στους φίλους του, στα παιδιά του, στους γονείς τους. Συνεχώς και συνεχόμενα. Έτσι είναι η κοινωνία μας και έτσι γίνεται από πάντα. Κάποια αντέχουν και κάποιοι άλλοι όχι. Πρέπει όμως να μάθουμε να είμαστε δυνατοί. Το ίδιο και τα παιδιά μας.
Η εξετασεις επρεπε να ηταν γιορτη για τους υποψηφιους αλλα για να ηταν γιορτη θα επρεπε να ειναι και ενημερωμενοι για την αληθεια. Δυσκολιες εχουν παντα ολες οι εποχες, φτωχεια και δυστυχια στον κοσμο υπηρχε παντα.. Η προσπαθεια ειναι ατελειωτη, οπως και το κυνηγι των ονειρων..(ενας 35αρης που δινει πανελλαδικες)
Βέβαια, αξιοκρατικό σύστημα. Σύστημα το στο οποίο εξετάζονται παιδιά στην λογοτεχνία. Θυμάμαι τότε στο φροντιστήριο, είχα εκφράσει μια διαφορετική απόδοση νοήματος για το τάδε ποίημα και η Καθηγήτρια απαντάει: "σωστή η άποψη σου αλλα κράτα την έξω απο τις πανελλήνιες". Και κάτι τελευταίο. Συναντάω πολλά άτομα του 18/19 που τρέχουν σε κάθε παράταξη να πάρουν σημειώσεις για να περάσουν μαθήματα.
Δεν είναι μόνο οι πανελλήνιες το πρόβλημα.Είναι το πως μαθαίνουμε να βλέπουμε τη ζωή.Μαθαίνουμε να απεχθανόμαστε το σχολείο όπως στη συνέχεια θα απεχθανόμαστε τη δουλειά μας και μετά τη ζωή μας και πάει λέγοντας.Ε είναι κρίμα.Αν κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις μια μάζα από βολεμένους δυστυχισμένους ανθρώπους που έχουν ξεχάσει να γεύονται τη ζωή.Χρειάζεται μόνο να προσπαθήσεις να δεις τα πράγματα απ την άλλη πλευρά(γιατί πάντα υπάρχει),να πλησιάσεις τον εαυτό σου,να νοιώσεις τι θέλεις εσύ πραγματικά, για να περάσεις τη γραμμή.Εκεί είσαι αρκετά μόνος,αλλά όταν βρίσκεις τους ανθρώπους που ψάχνουν και αυτοί το 'κάτι άλλο',δεν αρκούνται σε αυτό που τους πετάνε και τους ζητάνε και να είναι ευτυχισμένοι(ναι υπάρχει και αυτή η λέξη),είναι μια επιτυχία.Αυτή είναι επιτυχία.Δε ξέρω ρε παιδιά,τουλάχιστον εγώ από τότε που άρχισα να σκέφτομαι έτσι ζω καλύτερα,οι δυσκολίες υπάρχουν πάντα και είναι δύσκολο να 'κερδίσεις' την πλειοψηφία.Αλλά τουλάχιστον είσαι πιο κοντά σε σένα.
Να ήταν μόνο η Λογοτεχνία; Και η Έκθεση! Ακόμα και στις υποτιθέμενες πηγές της ιστορίας. Δεν μπορούσες να γράψεις την άποψη σου! Παρα μόνο όσα ήταν ΄΄σωστά΄΄. Και μετά λέμε για εκπαίδευση και παιδεία που προάγει την κριτική σκέψη.
Τοτε η φιλη σας ειναι διανοια και μαλλον ανηκει σε αυτους τους φιλους που ολοι λιγο πολυ ειχαμε...εκεινους που εγραφαν παντα τελεια αλλα δεν κουραζονταν ποτε και τα παρουσιαζαν ολα παραμυθενια!
Δεν διαβασα τα προηγουμενα σχολια αλλα εγω δεν πιστευω οτι φταιει το συστημα. Κι εγω και αλλοι γνωστοι μου δωσαν Πανελληνιες χωρις κανενα αγχος. Δεν ειναι το συστημα που το κανει αυτο αλλα οι γονεις σου. Οι γονεις σου, οι γονεις των φιλων σου, η κοινωνια που αποτελειται απο αυτους.Εκεινοι που πιστευουν οτι ενα κωλοχαρτο απο ενα ΑΕΙ (ουτε καν ΤΕΙ) θα καθορισει τη ζωη σου. Ειναι εκεινοι που πιεζαν καποιους συμμαθητες μου να πανε αγγλικα γιατι χωρις αυτα πλεον δεν θα μπορουσαν να ζησουν και να δουλεψουν καπου. Εγω επελεξα τα γαλικα και δεν με εχει εμποδισει σε τιποτα που δεν εχω ενα πτυχιο αγγλικων και αρκετες μερες στρεες για τις εξετασεις του. Εκεινοι οι γονεις φταινε που το δικο τους το προβλημα -στον εγκεφαλο- το μεταφερουν στα παιδια τους και τα κανουν ιδια ωστε να κανουν κι εκεινα το ιδιο στα δικα τους και παει λεγοντας...Με εθλιβε στις δικες μου πανελλαδικες που εβλεπα συμμαθητρια μου να μην εχει κοιμηθει για να διαβασει καπου και εξαιτιας της κουρασης να μην περναει πουθενα. Με ενοχλουσαν ολοι εκεινοι οι γονεις που περιμεναν εξω απτο σχολειο με ματια εντρομα λες και ηταν η πιο σημαντικη στιγμη της ζωης τους. Λες και αν το παιδι τους ειχε καποιο σοβαρο προβλημα υγειας θα κοιταζαν αυτες τις γαμωεξετασεις. Ολα ειναι θεμα παιδειας απτο σπιτι σου.Και μη ξεχναμε....we blame sociaty but we are sociaty.
καθε περσυ κ καλυτερα εγω εχω να πω.ναι σιγουρα,ισως η αιτια αυτοκτονιας να μην ειναι τοσο οι πανελληνιες,οσο η αφορμη.αλλα σκεφτειτε λιγο το πως εχουμε γινει σαν κοσμος πλεον..απο ολες τις μεριες βομβαρδιζομαστε..προσωπικα ετυχε να δουλευω με μια κοπελα που μολις ειχε περασει τις πανελληνιες κ ηταν στεναχωρημενη γτ δε μπορουσαν οι γονεις της να την βοηθησουν καθολου χρηματικα.οκ κι αυτο ειναι ωραιο?σκεφτειτε να ειστε 15 κ να ζειτε με δυο ανεργους -πλεον- γονεις,ολη μερα καυγαδες,καταρευση σπιτιου καταρευση κοινωνιας γενικοτερα.οποτε μην κραζετε ενα γραμμα,κοιταξτε γενικοτερα τριγυρω τι γινεται.δε παμε καλα το μονο σιγουρο."βολεμενοι" και "μη"..
καταρχας οι πανελληνιες είναι απο τα λιγα πράγματα που εχουν μείνει καλώς αναλλοίωτα σε αυτην την χωρα και ειμαι τελείως καθετη με την καταργηση τους.Δεκτο οτι ολοι σκεφτομαστε διαφορετικό και οτι ο τροπος εξετασης δεν απευθυνεται σε ολο το σύνολο των μαθητων αλλά αν κάποιος κατσει και στρωθει χωρις την υπερβολική πιεση των γονιων του μπορει να πετυχει αυτο που θελει.Και αν δεν τα καταφερει δεν του απαγορευει κανεις να ξαναδωσει και να παλεψει γι αυτο που θελει οπως εκανα και γω γιατι αν δεν τον κανει ενω εχει την δυνατότητα παντα σημαινει οτι δεν εχει τα κοτσια να κυνηγήσει αυτο που πραγματικα θέλει.Γι αυτο ας μην τα ισοπεδώνουμε ολα.Οι πανελληνιες είναι ενα μονο μάθημα που θα παρεις στα τοσα της ζωής σου και η διαδικασια αυτή του να ιδρώσεις για κατι θα σε κάνει πολύ πιο ώριμο.Τίποτα δεν κατακτιέται εύκολα και η πιο εύκολη λύση να αρχίσουμε ολοι να διαμαρτυρόμαστε επειδή εχουμε κουραστεί και δεν θέλουμε να διαβάσουμε αλλο.
Θεωρώ ότι οι περισσότεροι περάσαμε απ τη δοκιμασία των πανελληνίων. Σαφέστατα δεν ήταν εύκολη, κάθε αλλο! Απίστευτα ψυχοφθόρα (τουλάχιστον!) εμπειρία για παιδιά μόλις 17-18 ετών που των περισσότερων το μυαλό ειναι "πάνω απ το κεφάλι". Κάποιοι πετύχαμε, κάποιοι αποτυχαμε. Εγω, τότε, θεωρηθηκα αποτυχημένη. Μαθήτρια του 19 κ ξαφνικά να γράφω τόσο χάλια που οι βαθμοί μου να πιάνουν μετά βίας 14,5;;;;;Ποτε δεν ήμουν το αστέρι της οικογένειας- αυτός ήταν ο αδερφός μου-αλλα προσπαθούσα! Γιατι απέτυχα;; Δεν έχει σημασία.. Με αποδοκιμασε η οικογένεια μου (γονείς δλδ!);; Ναι!!! Μου το χτυπούσαν για χρονια σε κάθε καυγά μας;; Ναι!!! Οι συγγενείς με κοιτούσαν κ απορουσαν "τι θα κανει άραγε στη ζωή της;;" Ναι!!! Όλοι οι φίλοι μου πέρασαν σε αξιοπρεπείς σχολές κι εγω σ ενα ΤΕΙ του ο,τι να ναι;; Ναι!!! Αρχισα να σκέφτομαι πως θα επανορθωσω ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ;; Για να νιώσουν επιτέλους περήφανοι ΑΥΤΟΙ για μένα;;; Ναι!! Ντρεπομουν να πω το όνομα της σχολής μου;;; Ναι!!! Εκλαψαν τόσο πολυ ΜΟΝΗ γιατι μπροστα στους άλλους έπρεπε να με υπερασπιστώ;; Ναι!!!Κ πολλα πολλα αλλα ερωτήματα (άσχημα) που μπορείτε να σκεφτείτε θα σας απαντούσα ΝΑΙ!!Ενιωθα άχρηστη, ότι τους είχα απογοητεύσει όλους, ότι δεν αξιζα....Δεν έχει σημασία πως ξεπεράστηκαν ή όχι ολα αυτα- αυτο αφορα εμένα κ μόνο. Η "κατάληξη" μου;; Τελείωσα το ΤΕΙ στην ώρα μου κ απο καθαρή τύχη στέλνοντας βιογραφικά ΠΑΝΤΟΥ βρέθηκα σε μια πολυ μεγάλη επιχείρηση. Ξεκίνησα στην κυριολεξία απ το μηδέν. Σήμερα (βάσει αξιολογησεων των ανώτερων μου) θεωρούμαι απ τους καλύτερους στο τμήμα μου, έχω πάρει προαγωγές κ συνεχίζω (ελπίζω) ανοδικά! Με ολα αυτα θέλω να πω ότι οι πανελλήνιες πραγματικά ΔΕΝ σημαίνουν κάτι. Ναι, ειναι μέρος της αρχής αλλα μετα ειναι στο χέρι σου να φτιάξεις τη συνεχεια κ να δημιουργησεις τη δική σου ιστορία...Μια φίλη μου είπε ότι ενας καθηγητής τους έλεγε "μακάρι ολα στη ζωή σας να πανε τέλεια κ η μονη αποτυχία στη ζωή σας να ειναι οι πανελλήνιες"Κάτι θα ήξερε...!Φιλικά.. μια απ όλους εσάς...
Υπαρχουν παιδια με βιοποριστικα προβληματα που δουλευουν το πρωι και διαβαζουν το βραδυ για να μπουν στο πανεπιστημιο! 17-18 χρονων πρεπει να μπορεις να το διαχειριστεις αυτο! τα ψυχολογικα δεν ειναι δικαιολογια! τελος!!! αλλιως αστο το πανεπιστημιο.. δεν ειναι για ολους!
Είμαι 25 χρονών και ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι δίνω πανελλήνιες! Ό,τι πιο ψυχοφθόρο για έναν 17χρονο που έχει όνειρα για το μέλλον του και η ζωή του κρίνεται από μερικές ώρες εξέτασης. Απαράδεκτο!
Όλοι έχουμε περάσει από τη ''φάση των πανελλήνιων..Είμαι 23 χρόνων και θυμάμαι τα συναισθήματα που είχα όταν έδινα και γω..Δεν ήταν κάτι εύκολο και ούτε είχα ρίξει το τρελό διάβασμα..Δεν είναι μαρτύριο οι πανελλήνιες..Αν θέλεις να πετύχεις πρέπει να διαβάσεις..Οι καθηγητές που μας έκανα μάθημα στην τρίτη λυκείου στα μαθήματα κατεύθυνσης δυστυχώς το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να βγάλουν την ύλη και τίποτα παραπάνω..Λίγοι νοιάζονταν αν πραγματικά καταλαβαίναμε αυτά που μας δίδασκαν..Παιδεία σωστή δεν υπάρχει και δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ.Οι γονείς μου ποτέ δεν με πίεσαν ήταν πολύ χαλαροί όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα.Αφού βγήκαν τα αποτελέσματα είχα βγάλει 11.500 μόρια μόνο που εκείνη τη χρονιά έχασα τον πατέρα μου..Υπάρχουν χιλιάδες άλλα πράγματα πιο σοβαρά...Δεν είναι το τέλος του κόσμου..Αν έχεις έστω και λίγο πείσμα μέσα σου,εγωισμό,τσαγανό,πίστη στον εαυτό σου,μπορείς να κάνεις τα πάντα..Ότι ποθεί η ψυχή σου..Και σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η οικογένεια..Πως σε μεγάλωσαν οι γονείς σου..Από κει ξεκινάνε όλα..
Τι στο καλό ,σε άλλη χώρα ζω;Γιατί έχω την εντύπωση ότι η γενιά του facebook,instagram ,των selfies και των κινητών που δίνει τώρα εξετάσεις δε τα δίνει και όλα ; Μικρό είναι το ποσοστό που πραγματικά διαβάζει ,οι υπόλοιποι αφήνουν να περάσει η 3η Λυκείου όπως οι υπόλοιπες τάξεις στο πολύ χαλαρό,το επίπεδο έχει πέσει πολύ τα τελευταία χρόνια .Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι έτσι όπως είναι καλώς ή κακώς (μάλλον κακώς) τις τελευταίες δεκαετίες και έχοντας πετύχει με τις δέσμες θεωρώ η τωρινή γενιά δεν ξέρει τι θα πει ζόρι. Πάνω που πήγα να μπω και στο τριπάκι με αυτά που έγραφε βλέπω και 1ο Λύκειο Γλυφάδας... Το μελό και το συναισθηματικό τραβάει πολύ σε αυτή τη χώρα. Στη ζωή κάθε μέρα που περνάει δίνουμε εξετάσεις,είτε στο σχολείο είτε στη δουλειά είτε στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας ,μία διαρκής μάχη είναι ,τώρα αν ξεβολεύτηκε ένα χρόνο δεν έγινε και τίποτα.Μπορεί να ξαναπροσπαθήσει,μπορεί να φύγει στο εξωτερικό αν δε θέλει να βλέπει τα μούτρα των γονιών της ,μπορεί να βρει να ασχοληθεί με κάτι που της αρέσει και να προσπαθήσει να σταθεί μόνη της στα πόδια της.
Συμφωνώ πάρα πολύ μαζί σου! Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που έδωσα πανελλήνιες και βλέπω πως τα παιδιά δςν ξέρουν να παλεύουν. Διαβάζουν 1 ωρα τη μέρα και κουράζονται. Ίσως φταίνε οι γονείς που τα εχουν φορτώσει με χιλια δυο χόμπι και δεν έμαθαν να διαβάζουν απο μικρά. Σίγουρα φταίνε και τα σχολεία που τελειώνουν τα μαθήματα αρχές Μαρτίου. Σίγουρα δεν μιλάμε για μια γενιά που διαβάζει, που διαθέτει κουλτούρα και πολιτισμό...και είναι τόσο κρίμα γιατί η πληροφορίες τους είναι τόσο εύκολες. Σίγουρα φταίμε και εμείς και οι προηγούμενοι και όλοι μας...αλλά όταν φτάνεις στα 18 σου θεωρώ πως έχεις ωριμάσει αρκετά για να μπορείς να αντιληφθείς πως αν θες να πετύχεις (είτε στο πανεπιστήμιο είτε οτιδήποτε άλλο) πρέπει να παλέψεις
και κατι αλλο που ξεχναμε ολοι.οι τεμπεληδες μαθητες δεν εχουν κανενα προβλημα!οι επιμελεις ειναι αυτοι που αγχωνονται πιο πολυ. του τεμπελη καρφι δε του καιγεται αν θα περασει ή οχι.οποτε μη μιλαμε στα παιδια σα να ειναι ηλιθια.
Το παιδί στα Γιαννιτσά είχε όντως άλλα προβλήματα, έλεος πια με την παραπληροφόρηση, δεν ήμουν μέσα στο μυαλό του όμως το ξέρω από κοντινό του πρόσωπο. Ας σταματήσει αυτός ο οπορτουνισμός από πολιτικούς αλλά και μαθητές που θέλουν να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους και τα ρίχνουν στο σύστημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται, πριν δυο χρόνια μια συμμαθήτριά μου αυτοκτόνησε τρεις μέρες μετά το τελευταίο μάθημα των πανελληνίων για ερωτική απογοήτευση και όλοι έσπευσαν να μιλήσουν για άγχος και αποτυχία στις εξετάσεις.
Λοιπόν, διαβάζοντας αυτό το γράμμα και όντας από τη μεριά και του καθηγητή και του μαθητευόμενου, θεωρώ πως πρέπει να τονιστούν τα εξής σημεία:1. Η τεμπελιά δεν ανταμοίβεται, το κορίτσι το αναγνωρίζει ότι δεν δούλεψε όπως έπρεπεΑΛΛΑ2.Είναι πολύ σπουδαίο να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να τα διορθώνουμε, και πραγματικά η συγκεκριμένη μαθήτρια έκανα το μισό. 3. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια (και δυο και τρεις) αποτυχίες, αρκεί να έχουμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε ή να παλέψουμε για να ξανασηκωθούμε. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν όντως το κορίτσι το θέλει πραγματικά και αν όντως θέλει να προσπαθήσει ξανά ή αν θα είναι και την επόμενη χρονιά δε βαριέσαι. Γιατί ας το παραδεχτούμε, υπάρχουν και αυτοί οι μαθητές.Αν το θέλει πραγματικά, με τη βοήθεια της οικογένειας της θα τα καταφέρει4. Τέλος, νομίζω, πως ιδίως σε τέτοιους καιρούς, θα πρέπει να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και να πούμε στους γονείς μας ότι δεν θέλουμε να δώσουμε πανελλήνιες. Αν δεν θέλουμε να δώσουμε πανελλήνιες, ας μη δώσουμε! Αλλά να κάνουμε κάτι, να μην καθόμαστε άπραγοι και να περιμένουμε από τους γονείς μας να μας ταϊζουν μια ζωή. Να μάθουμε μια τέχνη ή ακόμα ακόμα αν δεν έχουμε αποφασίσει για το μέλλον μας, να ασχοληθούμε με τον εθελοντισμό, για να αντιληφθούμε τι σημαίνει ανιδιοτελής προσφορά στον συνάνθρωπο.Συμφωνώ απόλυτα πως οι πανελλήνιες δεν είναι το παν, για τα παιδιά που προσπαθούν...
Είμαι 17 χρονών και του χρόνου δίνω πανελλήνιες και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το σχόλιο,διαβάζω λατινικά... Έχω σιχαθεί τα πάντα,το εκπαιδευτικό (δημόσιο και ιδιωτικό) και όλη αυτή τη διαδικασία..Ευτυχώς δεν έχω γονείς που πιέζουν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι δεν πιέζουν... Πάω στο φροντιστήριο και το μόνο που ακούω εκεί είναι ότι θα γράψω πανελλήνιες και μετά όλα θα είναι καλά και ωραία...Όλη τη μέρα ακούω την λέξη πανεπιστήμιο,φροντιστήριο,νομική και ιατρική και άλλες.... Τα παιδιά περνάνε τώρα μια πίεση που δε μπορώ ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος να τη περιγράψει... Έχω σκεφτεί ότι δεν θέλω να πάω φροντιστήριο μόνο και μόνο γιατί αν δεν περάσω κάπου καλά,οι γονείς μου θα έχουν πληρώσει για το τίποτα....Έχω σκεφτεί πολλές φορές να τα παρατήσω αλλά έχω φτάσει στο μισό και δεν ξέρω αν θα αντέξω.... Πως να αντέξει ένα παιδί τόσο ψυχολογική πίεση από παντού ;;;;; Να περάσω ΤΕΙ η ΑΕΙ;; Θα βρω δουλειά ή όχι;; Να κάνω καλοκαιρινό ή να κάτσω να ξεκουραστώ;;;;........
Συμφωνώ και μαζί σου και με το Φιλαράκι.. Έχω να σου πω ότι, αν και έτσι σε κάνουν να αισθάνεσαι, οι πανελλήνιες ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός, ΔΕΝ είναι η αρχή και το τέλος. Είναι ένα (άθλιο) μέσο για να φτάσεις εκεί που θέλεις. Αυτό που πρέπει να κάνεις σε αυτή τη φάση είναι να προσπαθήσεις να σκεφτείς με ποιο αντικείμενο θα ήθελες σε πρώτο επίπεδο να ασχοληθείς. Επίσης: οι πανελλήνιες είναι ένας δρόμος. Ένας άλλος είναι το εξωτερικό, ως σχέδιο β και ταυτόχρονα ως μια προοπτική που μπορείς να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, που πραγματικά θα αφαιρέσει πολύ άγχος από την όλη διαδικασία.. Όσο για τα καλοκαιρινά, δυστυχώς,εάν δεν κάνεις μετά δε θα μπορείς να παρακολουθήσεις την τάξη στο φροντιστήριο σου.. Και δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται.. Με λίγες βόλτες με τους φίλους σου το απόγευμα και λίγα μπάνια στα κενά σου θα περάσουν πριν το καταλάβεις.. Το ξέρω ότι είναι το τελευταίο που θες να ακούσεις τώρα,και μάλλον είναι κλισέ, αλλά το να το περνάς είναι λιγότερο τρομερό από το να το κοιτάζεις να σε πλησιάζει απειλητικά, όπως τώρα.. Το μόνο που μπορεί να σε βοηθήσει είναι να προσπαθήσεις συνειδητά να μην τρελαθείς, και να μπλοκάρεις όοολη τη σχετική ατμόσφαιρα, να είσαι εσύ κι ο εαυτός σου κι οι επιθυμίες σου και όλα αυτά τα τραγικά που θα ακούς γύρω σου να μη σε φτάνουν και να μη σε αφορούν.. Συγγνώμη για την έκταση..
Κοριτσι μου γλυκο, αν οι λεξεις πανεπιστημιο, νομικη, ιατρικη κλπ σε κανουν να συχαινεσαι, τοτε σιγουρα θάπρεπε να ξερεις τι να κανεις. Βρες ενα πιο ευκολο και πιο γοητευτικο για σενα αντικειμενο και προσπαθησε να γινεις η καλυτερη σ' αυτο. Εγω προσωπικα δεν εκτιμω καθολου εναν κακο γιατρο, δεν ειναι μονο αχρηστος, ειναι επικινδυνος!! Αντιθετα, εκτιμω τον κομμωτη μου που ειναι ο καλυτερος και ο πιο αφοσιωμενος στη δουλεια του επαγγελματιας και βγαζει ενα σκασμο λεφτα!! Σιγουρα και ο ιδιος νοιωθει πιο περηφανος γι' αυτο που κανει απο τον κακο γιατρο!! Αν εχεις γονεις που δεν πιεζουν, εκμεταλευσου αυτη τη σπανια ευτυχια και μιλα μαζι τους, για τη ζωη σου προκειται!! Σκεψου και τη σημερινη ειδηση με το μαιμου γιατρο στη Σκυρο!! Το λαθος νεοελληνικο μοντελο με τις ferrari της λαμογιας δεν υπαρχει πια!! Ευτυχως!! Οι καινουργιοι γιατροι και δικηγοροι αγωνιζονται για να ζησουν. Ξερεις γιατι? Γιατι ενα μεγαλο ποσοστο απ' αυτους σπουδαζουν σε κοντινες χωρες αγοραζοντας μαθηματα, επιτρεψε μου λογω δουλειας να το ξερω. Αυτο καταποντιζει και αυτους που εχουν πραγματικο μερακι και πρεπει να αποδειξουν τον εαυτο τους σε βαθος χρονου. Τωρα πια, το οτι τελειωσες γιατρος ή δικηγορος δεν σημαινει αυτοματως κατι ιδιαιτερο!! Συμβουλεψου λοιπον τους γονεις σου, σκεφτειτε μαζι χωρις τα παλιομοδιτικα κλισε και βρες την πιο πρακτικη λυση που σε κανει και νοιωθεις καλα εσενα και οχι τους αλλους!! Πολλα φιλια και καλο κουραγιο!!