Αγαπητέ δάσκαλε, την ώρα που στο μυαλό σου είχες ήδη ξεχωρίσει τους καλούς μαθητές από τους στούρνους, εγώ αν και κατά τη γνώμη σου ανήκα στη δεύτερη κατηγορία στάθηκα αρκετά έξυπνος για να καταλάβω αυτή σου τη διάκριση.
Αγαπητέ αλλόθρησκε, την ώρα που έβριζες τον δικό μου Θεό εγώ ζητούσα από εκείνον απλά να σε συγχωρέσει.
Αγαπητέ λευκέ άνθρωπε, ενώ κοίταξες το μαύρο δέρμα μου πολλές φορές με έκπληξη εγώ ο «έγχρωμος», θεώρησα αρκετά φυσιολογική την κόκκινη θέα του προσώπου σου κάθε φορά που σ' έπιανε ντροπή, την κίτρινη απόχρωση σου όταν χλώμιαζες από τον πυρετό, τα μπλε σου χείλη από τις κρυάδες.
Αγαπητέ «πνευματικέ» άνθρωπε, κάθε φορά που μίλαγες υποτιμητικά για την καθαρίστρια που σου φρόντιζε το σπίτι, να ξέρεις πως γέμιζες τον κόσμο με βρώμικες απόψεις.
Αγαπητέ στρέιτ άντρα, για τις στιγμές που προσπάθησες να φανείς περισσότερο άντρας από εμένα τον γκέι, απλά να ξέρεις πως θεώρησα τον ανταγωνισμό σου αρκετά ανώμαλο για να ενδώσω.
Αγαπητέ συμμαθητή, για τις φορές που με αποκάλεσες καμήλα στο σχολείο η ζωή τελικά μ' έκανε μοντέλο, οι φακίδες που κορόιδευες στάθηκαν η αφορμή για να με ερωτευτεί ο άντρας μου και εκείνα τα σιδεράκια τώρα με κάνουν να χαμογελάω φαρδιά πλατιά σε κάθε μου στιγμή.
Αγαπητέ συνάνθρωπε, κάθε φορά που με αποκαλείς γεροντοκόρη να ξέρεις πως σκοντάφτεις πάνω στην ταμπέλα που μου βάζεις, ενώ εγώ συνεχίζω να βαδίζω ελεύθερα στο δρόμο που επέλεξα να ζω.
Αγαπητέ νέε, οι λέξεις «κωλόγερος» και «κούτσαβλος» που άκουσα να αναφωνείς προχθές στο δρόμο, φάνταζαν με κρυστάλλινη σφαίρα που διέγραφε το μέλλον σου όμοιο με το δικό μου παρόν παρά με προσβολή.
Αγαπητέ άγνωστε, όταν άκουγα τα κακεντρεχή σχόλια σου για τη σωματική μου αναπηρία συνήθιζα να σκέφτομαι πως δύσκολα θα μπορούσα να διορθώσω το νοητικό σου πρόβλημα χαρίζοντας σου απλά ένα καρότσι.
Αγαπητέ γείτονα, όταν με υψωμένο το δάχτυλο σου στιγμάτιζες ζωές «η ζωντοχήρα με τον γκόμενο» απλά έδινε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή της για να αισθανθεί ξανά ευτυχισμένη.
Αγαπητέ γονιέ, την ώρα που γεμάτος κομπορρημοσύνη καυχιόσουν στους άλλους γονιούς για τα «δεκάρια» του παιδιού σου, κάποιοι άλλοι μάθαιναν στα δικά τους πως η ζωή μπορεί να ξεκινήσει άνετα από το «μηδέν».
Αγαπητέ άνθρωπε, τελικά καταλαβαίνω πως δεν είσαι και τόσο αγαπητός ή μάλλον εγώ δεν ήμουνα ποτέ για εσένα όσο αγαπητός θα θελες να ήμουν... κι αν η τελευταία σκέψη μου σε μπέρδεψε πολύ, στο λαβύρινθο της ψυχής μας μόνο η αγάπη για το διαφορετικό μπορεί να γίνει ο Μίτος της Αριάδνης μας! Εγώ, την πήρα την απόφαση μου... αντί να σκοτώσω τον Μινώταυρο όπως πολλές φορές μου πρόσταξαν να κάνω, θα βγω από τα «αδιέξοδα» του κόσμου μαζί του αγκαλιά!
σχόλια