Χωρίς να το καταλάβω, τα δάχτυλά μου βρέθηκαν να πληκτρολογούν τον αριθμό του. Και τι θα του πεις αν το σηκώσει, είναι τέσσερις τα ξημερώματα, ηλίθια! Αφού πονάω πολύ, σκέφτεσαι. Θέλω μόνο να τον ακούσω λίγο. Μόνο λίγο.
Του είπα πως τον πήρα μέσα στο βράδυ γιατί ένιωσα ένα νευρόπονο ξαφνικά στην καρδιά. Ή κάτι σαν νευρόπονο, κάτι σαν ασφυξία. Ούτε κι εγώ ήξερα πώς να το περιγράψω. Σου απάντησε γλυκά, σου είπε όπως πάντα να ηρεμήσεις λιγάκι και ό,τι χρειαστείς να τον ξαναπάρεις τηλέφωνο.
Δεν πονάς στ' αλήθεια. Δεν είναι νευρόπονος αυτό που νιώθεις και δεν ένιωσες ασφυξία μέσα στον ύπνο σου. Πονάς. Πονάει η καρδιά σου, αλλά όχι όπως του το περιέγραψες. Πονάει πολύ χειρότερα από όσο του είπες και ασφυξία που σε πνίγει είναι τα λόγια που ξεστόμισε πριν από λίγες ώρες, μη γνωρίζοντας τις επιπτώσεις τους σε εσένα.
Αναβολή στην αναβολή στην αναβολή στην αναβολή. Κάθε χρονικό όριο που σε φέρνει πιο κοντά του είναι τελικά ακόμη μια αναβολή. Έφυγε το Σεπτέμβρη με την υπόσχεση ότι το Δεκέμβριο θα είναι και πάλι στο πλευρό σου. Τώρα σου λέει ότι δεν ξέρει τι θα κάνει γιατί τα επαγγελματικά του πάνε καλά και αφού πάνε καλά, δεν μπορεί να το αφήσει. Μετά το καλοκαίρι μπορεί να φύγει πάλι και να πάει να μείνει στην άλλη άκρη της Ελλάδας για τον επόμενο χρόνο. Και μετά ίσως γυρίσει, αλλά ίσως και όχι, αλλά ίσως και ναι, αλλά ίσως και όχι. Γιατί δίνετε υποσχέσεις που δεν μπορείτε να κρατήσετε; Το Δεκέμβριο ήρθε για λίγο, σε αναστάτωσε, πρόλαβες να τον συνηθίσεις τις λίγες μέρες που περάσατε μαζί και μέσα σε ξεχασμένα σ' αγαπώ και έρωτες, στιγμές που αναζητούσατε για βδομάδες και βράδια που παρακαλάγατε να μην τελειώσουν, ήρθε και πάλι η στιγμή να φύγει. Κι εσύ; Βέβαια... Μένεις μόνη ξανά μέσα σ' ένα τεράστιο αεροδρόμιο γεμάτο με κόσμο που σε κοιτά παράξενα, τα μάτια σου αρχίζουν να γυαλίζουν από τα δάκρυα που θέλουν τόσο πολύ να ξεσπάσουν και μπαίνεις στο αυτοκίνητο με μάτια κόκκινα.
Πόση αναβολή και πόσα αντίο χωράνε σε μια ευτυχία;
