Λένε ότι το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας, σμιλεμένη με τις ίδιες πτυχές και σχεδιασμένη με το ίδιο μελάνι που έχει διαμορφώσει τους τωρινούς πυλώνες του κόσμου μας. Υπάρχουν εποχές που μια τέτοια θεώρηση θα μας γέμιζε ελπίδα τόσο για το δικό μας αύριο ως ενήλικοι πολίτες όσο και για την πορεία της κοινωνίας μας. Λαμβάνοντας όμως υπ'όψη την σιωπηλή υποταγή της ευρύτερης πολιτικής σκηνής στην παντοκρατορία του συμφέροντος και του ωφελιμισμού που ηγεμονεύει, καθώς και την πασιφανή απρονοησία των σημερινών ψηφοφόρων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εξής ρεαλιστική και άκρως ανησυχητική παρατήρηση: Η παρούσα εικόνα του «μαθητόκοσμου» αντικατοπτρίζει πιστά την αλλοτρίωση που έχει επέλθει στο πολιτικό σύστημα αυτή της χώρας.
Αρκεί μονάχα μια ματιά στον τρόπο που οι σημερινοί μαθητές εκφράζονται, αντιδρούν και κρίνουν για να καταλάβει κανείς ότι οι ίδιοι έχουν καταντήσει φερέφωνα και παπαγάλοι των όσων υποδεικνύουν οι -ας μην εθελοτυφλούμε- διεφθαρμένοι πολιτικοί μας εκπρόσωποι. Διαχρονικός πλέον και καυστικός όσο ποτέ, ο καθιερωμένος «θεσμός» των καταλήψεων αποτελεί την ιδανική ένδειξη ότι στην προσπάθεια τους να αντισταθούν στο σάπιο κατεστημένο της εποχής, πολλοί μαθητές πέφτουν θύμα των ιδεολογιών και των εκπροσώπων τους. Την στιγμή δηλαδή που οι εγκληματικές φοροεπιβολές των κυβερνώντων μας, αγγίζουν τα όρια του φασισμού, την στιγμή που ο δεσπόζων νεοναζισμός συνθέτει έναν νέο, εθνικιστή και όχι υγιή εθνιστή, ο επαναστάτης-μαθητής δεσμευμένος στις επιταγές του δόγματος και της παράταξης του, άθελα του ασπάζεται τον φασισμό, βάζοντας λουκέτο στο δικαίωμα -έστω και της μειοψηφίας- των μαθητών για μόρφωση. Μόρφωση που όσο ανεπαρκής κι αν είναι στις μέρες μας, δεν λογήται να υφίσταται δημοκρατική ψηφοφορία για την στέρησή της.
Όμως αξιοσημείωτη είναι και η αντιστοιχία όσον αφορά τα εκλογικά κριτήρια των ενηλίκων ψηφοφόρων, με αυτά των μαθητών σε θεσμούς όπως η εκλογή των 15μελών. Την στιγμή που οι ενήλικοι εκλογείς κρίνονται ανίκανοι-με επιτίμιο την αυτοκτονία χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων-να επιλέξουν με ωριμότητα την πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, έτσι και οι μαθητές στις περισσότερες εκ των περιπτώσεων αρκούνται στο να κρίνουν με βάση εμφανίσιμα προσωπεία, να εκθειάζουν ινδάλματα επειδή αυτά ενσαρκώνουν είτε την ποθητή στην νεολαία «μαγκιά» (και ότι ανάλογο αυτή συνεπάγεται στις μέρες μας), είτε επειδή είναι φορείς μιας ελκυστικής, νεωτεριστικής αλαζονείας και φυσικά της απαραίτητης φήμης, επαινετικής και μη. Έτσι ο σημερινός νέος εκκολάπτεται από τα μαθητικά του χρόνια στο να καταντήσει ένας μελλοντικός ψηφοφόρος-άθυρμα κίβδηλων υποσχέσεων, προσηλωμένος στο «φαίνεσθαι» και αδιάφορος για το «είναι».
Μέχρι και τα σχολικά κάγκελα διαπερνά λοιπόν ο αμοραλισμός και η κερδοσκοπία που απορρέει διάχυτη μέσα από τα σενιαρισμένα κουστούμια των κυβερνώντων μας. Όσο όμως εξακολουθούμε να φοράμε με αδιανόητη προθυμία τον μανδύα του πολιτικοποιημένου και τον μπερέ της κομματοκρατίας που ευγενικά μας προσφέρουν οι απώτεροι αυτουργοί του εγκλήματος που βιώνουμε καθημερινά, κινδυνεύουμε όχι μόνο να γίνουμε σε λίγα χρόνια συνένοχοι με την ψήφο μας, αλλά το κυριότερο να προβάρουμε εμείς επιδεικτικά το κουστούμι του κερδοσκόπου. Ας πετάξουμε λοιπόν τις μάσκες που μας έχουν λαξεύσει με δεξιοτεχνία οι εγκληματίες αυτού του καλοστημένου παιχνιδιού και επιτέλους ας δείξουμε τα πρόσωπα μας ως έχουν στην πραγματικότητα. Αγνά και ανεξάρτητα. Με βλέμματα στραμμένα μονάχα στο «εμείς» και όχι στο «εγώ»!
Γιώργος Ψωμιάδης 17 χρονών μαθητης
