Αλλιώς μας τα έμαθαν.
Εμείς απλά θα στοχεύαμε κι ο κόσμος θα γύριζε γύρω από τα όνειρα μας. Ανήκω στη γενιά του 80και...και κάτι όνειρα και κάτι ελπίδες και ένα φωτεινό μέλλον να διαγράφεται. Από το ‘’και’’ βίαια έπρεπε να χωρέσουμε στο ‘’παρά’’, παραλίγο κανονική σχέση, παραλίγο έρωτας, παρά κάτι λίγο κανονικός μισθός, παραλίγο ευκαιρία, παραλίγο ευτυχία, θαρρείς.
‘’Κυρία, εσείς τα ξέρετε όλα;’’ Διακόπτει μία οχτάχρονη φωνή τον ειρμό της μελαγχολίας σου. Χαμογελάς πικρά και στρέφεις αλλού το βλέμμα. Στην πραγματικότητα δεν απαντάς για να μην πεις την αλήθεια. Ότι δεν γνωρίζεις τίποτα πια. Περπατάς ανάμεσα σε ανθρώπους, σαν αόρατο ξωτικό της εποχής και απορείς πάντα. Πώς άλλαξε έτσι ο κόσμος; Ή μήπως είμαστε εμείς που αλλάξαμε τόσο και δεν μας αναγνωρίζουμε πια;
Καθόλου δεν ξέρεις πώς να ζήσεις. Δεν ήσουν προετοιμασμένος για όλα αυτά, τώρα το συνειδητοποιείς. ‘’Να σκέφτεσαι θετικά’’, ‘Να μη χάνεις το χρόνο σου με αυτόν’, ‘’Να προχωρήσεις’, ‘Να μην πονάς’, ‘’Να μη στενοχωριέσαι’’. Αυτή η ύπουλη υποτακτική της σύγχρονης ζωής μας είναι που σε περιμένει σε κάθε γωνία. Να προχωρήσεις για να φτάσεις πού; Αναρωτιέσαι και οι εικόνες των θλιμμένων περαστικών επιστρέφουν στο νου σου.
Ανασηκώνεις τους ώμους σου. Ξεφυσάς τον πόνο. Παύση. Δεν αποποιείσαι την ευθύνη, αποποιείσαι την ευκολία. Όχι, δεν είμαι παντοδύναμη ενήλικη της εποχής. Λυγίζω. Δεν βρίσκω απαντήσεις που να με καθησυχάζουν όπως παλιά. Δεν ξέρω πώς να ξεπερνώ την εικόνα των αστέγων στο καταχείμωνο, των ψεύτικων βιτρινών , τις απορίες στο καθαρό βλέμμα των παιδιών. Χαμηλώνεις το κεφάλι, κοντοστέκεσαι.
Ας μην ‘προχωρήσω’ τοσο γρήγορα όπως η εποχή μου, λες. Έτσι κι αλλιώς πάντα ένιωθα να μην εφαρμόζω σε γρήγορες κι ανώδυνες λύσεις. Θα διαλέξω τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν που δεν αποφεύγει τον πόνο, αλλά τον δέχεται ως κάτι φυσικό κι ανθρώπινο και δεν σπεύδει να τον θάψει κάτω από τραβηγμενα χαμόγελα και ξέπνοα γέλια. Αυτόν που πενθεί στωικά για το κάθε μεταφορικό και κυριολεκτικό ‘αντίο’ και παίρνει όσο χρόνο χρειάζεται για να επανέλθει στο φως. Που δεν βιάζεται να ξεχάσει, αλλά τακτοποιεί τις μνήμες με ευλάβεια και σιγά σιγά επανέρχεται στο στίβο. Δεν είναι ο δρόμος των έτοιμων απαντήσεων. Δεν ταιριάζουν εδώ οι ‘σίγουρες λύσεις’, ούτε φτάνει πάντα εδώ το φως.
Όμως όταν έρχεται η γαλήνη, είναι εκείνη που στ’ αληθεια σε πάει ήρεμα και ώριμα στο ‘παρακάτω’ και κάνει το βηματισμό σου σταθερό. Και όταν γελάς είναι αληθινό το φως που εκπέμπεις. Ξέρεις ποιοι είναι οι ίδιοι με σένα άνθρωποι. Τους αναγνωρίζεις όταν συναντιούνται τα βλέμματα σας. Έχουν μία ηρεμία και μια ησυχία που σε γοητεύει. Δεν δείχνουν να κουβαλούν τη σοφία του κόσμου, την έχουν όμως. Και νιώθεις μικρά, αόρατα νήμματα να σας ενώνουν, εσάς τους διαφορετικούς, τους ‘ρομαντικούς’ μιας εποχής που βιάζεται , που τρέχει, που δεν θέλει να ζεις, αλλά μόνο να προχωράς και να προχωράς, χωρίς να κινείσαι διόλου από την παντοδυναμία σου και την ολοφάνερη άγνοια σου.
Θα μείνω εδώ. Δεν θα συμμετέχω στον απάνθρωπο αγώνα δρόμου. Παραχωρώ τη θέση σε κάποιον καλύτερο γνώστη. Θα μείνω και πάντα θα απορώ το ίδιο όταν συναντώ ‘σοφούς’ της εποχής μου να κομπορρημονούν, σαν την οκτάχρονη μαθήτριά μου: ‘τα ξέρεις όλα;’ , θα ρωτώ με την ίδια πάντα, μη απαντημένη απορία μου.
σχόλια