Η ματιά του φόβου μου,
σκίζει αθόρυβα τις κουρτίνες..
ένα άγγιγμα της πάνω στο γυμνό κορμί του..,
γεμίζει το ποτήρι μου με κρασί.
Κι αρχίζω με την σειρά μου ν’απολαμβάνω..
ψεύτικα μάτια.., ψεύτικα λόγια.
Ήρθε η ώρα να πληρώσω τα χρόνια..
να αισθανθώ αυτά που παλιότερα χρέωνα..
να γευθώ την γλώσσα της πίκρας..
την στιγμή ενός λεπτού..
που μια τσιμπίδα καυτή,
τυραννάει να βγάλει την καρδιά μου.
και σάμπως να’φυγε η ψυχή μου,
μέσα από τα σφιγμένα μου δόντια..
στέκω σαν το άδειο παλτό..
καμιά ψυχή..
ολότελα κενός..
άδειος απογοήτευση.
