Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια τρέχοντας, προσέχοντας να μην πατήσει τις γραμμές ανάμεσα στις πλάκες ανακαλύπτει ότι πατώντας το μηδέν στον ανελκυστήρα, αφήνει πίσω άλλη μια μέρα που θα ξεκινήσει ενδυνάμωση, καλλίγραμμο σώμα και καλό κυκλοφοριακό.
Η ματιά της με το που ανοίγει την πόρτα του ανελκυστήρα πέφτει στα σκαλάκια που οδηγούν στο υπόγειο, εκεί, που τόσα χρόνια στην πολυκατοικία δεν έχει τολμήσει να πάει όσο και αν η περιέργεια της είναι τεράστια.
Η εξώπορτα την οδηγεί στον κόσμο που βλέπει από το μπαλκόνι της, στρωμένο άναρχα τσιμέντο, πινακίδες, πίσσα, ακαθαρσίες, κολλημένες τσίχλες. Στο καθιστικό ένας ένας στη θέση του περιμένει την σειρά του να πάρει το λόγο, άλλοι όρθιοι, περιμένουν την στάση που θα κατέβουν. Στο ίδιο καθημερινό δρομολόγιο, άγνωστοι που τους βλέπει κάθε μέρα.
Έχει τελειοποιήσει αυτό που δεν είναι και κάθε πρωί που ξυπνάει το μόνο που σκέφτεται είναι όλα τα πιθανά σενάρια να την αφανίσει κάνοντας το τέλειο έγκλημα. Πάντα η νύχτα την βρίσκει ηττημένη από τον ίδιο της τον εαυτό.
Αν η ανταλλαγή σκέψεων είναι σαν τον σεξ, αυνανίζεται συχνά, αχαλίνωτα μπροστά σε κόσμο. Εισβάλει σε συζητήσεις ελαφριές, επαγγελματικές, φιλικές χωρίς διάκριση.
Τα σκαλιά του υπογείου τα καταβαίνει μόνο νύχτα μακριά από αδιάκριτα μάτια, ακόμα και από τα δικά της, μάρτυρας μόνο αυτό που δεν είναι.
Φαύλος κύκλος λοιπόν, στέλνει την άλλη στο υπόγειο της.
σχόλια