Προτιμάς να διαβάζεις άρθρα του τύπου, «Δέκα συν ένας τρόποι για να σου κάτσει η παντρεμένη του απέναντι ρετιρέ» ή «Μάθε τον σίγουρο τρόπο για να σου πέσει το φλουρί στην βασιλόπιτα». Αν αυτά τα άρθρα συνοδεύονται και με φωτογραφίες από ημίγυμνές τραγουδίστριες που κάνουν δεύτερες φωνές στον Κωνσταντίνο Αργυρό, μιλάμε για most viewed articles.
Παίρνω ένα time out από την υπνωτική ευμάρεια που ομολογώ πως και εγώ ζω, για να γράψω κάτι, που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα σου φανεί πιο μελοδραματικό και εκτός τόπου και χρόνου, και από το «Τόλμη και Γοητεία».
Χωρίς αφορμή διάλεξα να αφιερώσω λίγες σκέψεις στον άντρα που ίσως ήταν παιδί, αποτυχημένος ή όχι, γκέι ή «άντρακλας», φοβιτσιάρης ή θαρραλέος, προοδευτικός ή συντηρητικός που πέθανε τραυματισμένος μέσα στα χιόνια, σε κάποιο απόσπασμα, μέσα σε ένα πλοίο πολεμώντας τους Πέρσες, τους Τούρκους, τους Βούλγαρους ή τους Ναζί, για μια αφηρημένη έννοια που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ και δεν πρόλαβε να γίνει όσα ονειρεύτηκε.
Ενδεχομένως και εκείνος αν ζούσε να κατέληγε σε λιγότερο ηρωικές επιλογές, να έκανε καριέρα στην τράπεζα, να πήγαινε τα απογεύματα για μαθήματα καράτε ή τρομπέτας.
Δεν το έκανε όμως.
Δεν ξέρω αν έπραξε καλά ή όχι, αν θα του αρκούσε να τον θυμόμαστε με αφορμή δυο αργίες τον χρόνο και να τον στοιβάζουμε ανάμεσα σε στερεότυπα και φραπέδες στην πλατεία.
Γιατί πρέπει να τους τιμάμε ή να τους θυμόμαστε επετειακά, λες και είναι μια επώδυνη υποχρέωση που δεν επιθυμούμε να εμπλέκεται με την καθημερινή μας ζωή;
Ζούμε τόσο μεγαλειώδεις ζωές, που δεν έχουμε χρόνο και ενδιαφέρον για όσους θυσιάστηκαν;
Σίγουρα κάτι τους οφείλουμε, ίσως λίγη συγκίνηση.
Λοιπόν, μεταξύ μας ξέρεις ποιο είναι το τραγικό;
Και εμένα το άρθρο μου φάνηκε ενοχλητικά ντεμοντέ όπως και σε εσένα.
Προτιμάμε να ασχολούμαστε με τις τάσεις της μόδας, της μουσικής, του σεξ, τις μετέγραφες της τηλεόρασης ή του ποδοσφαίρου αλλά θεωρούμε βλακώδες ένα κείμενο που ασχολήθηκε κατακαλόκαιρο με κάποιον που βασανίστηκε και πέθανε για εμάς επειδή ήταν ένας σαν εμάς.
Συνέχισε τον καφέ σου και βαθμολόγησε την ματαιοδοξία των δεσποινίδων που παρελαύνουν μπροστά από την ξαπλώστρα σου. Άλλωστε, είναι γνωστό πως ο ιδανικός στρατιώτης, δεν είναι τόσο αυτός που μάχεται, όσο αυτός που προελαύνει.
Η συλλογική αμεριμνησία δεν ενοχοποιεί κανέναν και η ηλιοθεραπεία είναι μια μάχη από μόνη της.
Και αφού αποφάσισα να στήσω την δική μου εορτή μνήμης, κατακαλόκαιρο, να αφιερώνω στον άγνωστό στρατιώτη το ακόλουθο παραποιημένο ποίημα.
Η παραλία βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος
Κορμάρες ξεχύνονται με μιας
Που πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος
Και ολόισια στο θάνατο κολυμπάς
Και όλες οι αντένες μιας γης χρεοκοπημένης
μεγάφωνα και σφηνάκια από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ’ ουρανού
Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
