Βγαίνοντας για τον καθημερινό μας περπάτημα με το σκυλάκι μου – ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά για να μας δείχνουν τι σημαίνει αγνότητα και ανιδιοτελής αγάπη – προσπαθώ να κατανοήσω μέσα μου τους λόγους τους οποίους βιώνουμε αυτά τα γεγονότα την δεδομένη στιγμή. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πάντως νιώθω πως είμαι σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου υπάρχει ένας αόρατος εχθρός που εξαπλώνεται με μεγάλη ευκολία. Τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν καθημερινά με οδηγίες που πρέπει να ακολουθούμε για να μην εισαγάγουμε αυτόν τον αόρατο εχθρό μέσα μας! Μην να αγγίζεις κανέναν και τίποτα, αν το κάνεις απολύμανε τα χέρια σου, Μην αγγίζεις το πρόσωπο σου, και αν θα το κάνεις απολύμανε από πριν τα χέρια σου, κάθε σου πλύσιμο πρέπει να διαρκεί 20 δευτερόλεπτα. Ο αόρατος αυτός εχθρός ζει σε επιφάνειες μέχρι και 3 ήμερες. Πρέπει να απολυμάνεις τις επιφάνειες σου πολύ τακτικά. Πρέπει να αερίζεις τον χώρο σου τακτικά γιατί ζει ακόμη και στον αέρα. Γι αυτό πρέπει να μείνεις σπίτι σου, να μην έρχεται κανείς σπίτι σου, να μην φέρνεις εξωτερικά αντικείμενα στο σπίτι σου ή αν φέρεις να τα απολυμάνεις γιατί.....υπάρχει κίνδυνος να εισαγάγεις αυτόν τον αόρατο εχθρό στο σώμα σου και με την σειρά σου να τον μεταδώσεις σε άλλους... Μόνο στις ταινίες... Και όμως αυτή είναι η πραγματικότητα μας αυτή την στιγμή!
Τίποτα όμως δεν γίνεται χωρίς λόγο, τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Και αυτός ο αόρατος εχθρός δεν ήρθε στην ζωή μας τυχαία.
Βλέπω ανθρώπους να χαίρονται με τα λίγα και να καταλαβαίνουν πως τίποτα μα τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο. Κάθε στιγμή μετρά. Κάθε στιγμή μπορεί να είναι όντως η τελευταία.
Επιστρέφοντας πίσω στον περίπατο μας λοιπόν, ρίχνοντας μια ματιά στην φύση γύρω μου, μπορώ ήδη να βρω αρκετούς λόγους για τους οποίους βιώνουμε αυτή την κατάσταση... Ο αέρας μακράν καθαρός.... Τόσο καθαρός που κάθε μου βόλτα μου θυμίζει μια βόλτα στην εξοχή... Τόσο καθαρός που όταν περάσει ένα αυτοκίνητο από δίπλα μου, μπορώ να διακρίνω και να μυρίσω έντονα το καυσαέριο του ..... Ο ουρανός πιο γαλανός (όταν δεν υπάρχει σκόνη). Τα αστέρια το βράδυ πλέον φαίνονται όλο και πιο πολύ, λες και είσαι στο βουνό... Πολύχρωμα λουλούδια παντού και λογιών λογιών πουλιά να κελαηδούν. Προχτές είχα στο μπαλκόνι μου μια όμορφη επίσκεψη, μια πασχαλίτσα... ενθουσιάστηκα... Έλεγα στον πατέρα μου τις προάλλες πως πλέον δεν βλέπουμε πασχαλίτσες. Όταν ήμασταν παιδιά, πριν 25 χρόνια πάνε τώρα, βγαίναμε με τα βαζάκια έξω από το σπίτι μας και τις μαζεύαμε δέκα δέκα, τις θαυμάζαμε, τις καμαρώναμε και μετά τις αφήναμε ελεύθερες. Πέρασαν 10 χρόνια αν όχι περισσότερο από την τελευταία φορά που έχει να δω πασχαλίτσα έξω από το σπίτι... Προχθές είχα αυτήν την ευχάριστη έκπληξη. Μπορώ να συνεχίσω να περιγράφω πολλές άλλες αλλαγές στην φύση τις οποίες προσέχω καθημερινά, όπως φαντάζομαι και εσείς και πολύς άλλος κόσμος σε όλες τις μεριές του πλανήτη. Νομίζω το μήνυμα είναι ξεκάθαρο.
Η φύση χρειαζόταν διάλειμμα. Η φύση δεν μας εκδικείται. Απλά ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι...χρόνο με το χρόνο την καταστρέφουμε με όλες μας τις πράξεις και ενέργειες...Δεν μπορεί πλέον να σηκώσει όλο μας το φορτίο και μας το φωνάζει τρανταχτά.. Και αν συνεχίσουμε έτσι πού θα πάμε και εμείς και αυτή;
Παράλληλα, ρίχνοντας μια ματιά στη συμπεριφορά των ανθρώπων σε κάθε μια από αυτές τις βόλτες μας, μπορώ να βρω και άλλες απαντήσεις στα ερωτήματα μου... Επιτέλους βλέπω παιδιά και έφηβους να είναι έξω στην φύση με τα ποδήλατα τους και να το χαίρεται η καρδιά τους, αντί να κάθονται όλη μέρα πάνω από μια οθόνη...επιτέλους βλέπω μπαμπάδες με τα παιδιά τους να βγαίνουν έξω, να περπατούν, να παίζουν μαζί τους...σπάνιο θέαμα, αν αναλογιστείς πως οι περισσότεροι από αυτούς τους πατεράδες σχολνούν 7:00-8:00 το βράδυ από την δουλειά τους και πλέον είναι τόσο κουρασμένοι για να κάνουν οτιδήποτε από τα πιο πάνω παρά μόνον να κοιμηθούν. Βλέπω ανθρώπους να περιμένουν όλη μέρα για τη στιγμή που θα βγουν να περπατήσουν λίγο στον ήλιο, λίγο στην φύση.....σπάνιο θέαμα και αυτό αφού παρόλο που η φύση μας έπλασε με τόση τελειότητα έτσι ώστε να πρέπει να βγούμε στον ήλιο για λίγο χρονικό διάστημα κατά την διάρκεια της ημέρας για να συνθέσουμε μια από της πολυτιμότερες βιταμίνες, την βιταμίνη Δ, οι περισσότεροι από εμάς αρνούνται να το κάνουν έστω και αυτό, με αποτέλεσμα τα επίπεδα αυτής της βιταμίνης στον γενικό πληθυσμό να είναι χαμηλότερα από τα κανονικά. Αντί της φύσης και του ήλιου προτιμούμε τα κλουβιά μας, το σπίτι μας, το διαμέρισμα μας, το αυτοκίνητο μας. Άραγε γεννηθήκαμε γα ζούμε έτσι;
Βλέπω ανθρώπους να χαίρονται με τα λίγα και να καταλαβαίνουν πως τίποτα μα τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο. Κάθε στιγμή μετρά. Κάθε στιγμή μπορεί να είναι όντως η τελευταία. Και την επόμενη φορά (που δεν ξέρουμε πότε θα είναι αυτή) που θα βρεθούν με φίλους και οικογένεια, πιστεύω ή ελπίζω πως δεν θα επικεντρώνουν την προσοχή τους στο κινητό και στο τι θα ποστάρουν για να δείξουν στους άλλους την εικονική τους ευτυχία, αλλά θα ζουν τη στιγμή. Βλέπω πλέον ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ γύρω μου. Γίναμε πλέον ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι ρομπότ, όπως μας επέβαλαν να είμαστε για να ανταπεξέρθουμε με τις ανάγκες τις καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας της οποίας όλους μας μας έχει κουράσει, πολύ. Μας έχει κουράσει να παλεύουμε συνεχώς με τον χρόνο και να μην τον προλαβαίνουμε. Να τρέχουμε όλη μέρα για να μας απομένουν 15 λεπτά το βράδυ να χαλαρώσουμε, για να αρχίσουμε την επομένη ξανά από την αρχή. Να είμαστε συνεχώς αγχωμένοι, τεντωμένοι, νευριασμένοι, γιατί έχει κίνηση, γιατί έχουμε προθεσμία, γιατί δεν προλαβαίνουμε, γιατί θα μας παρεξηγήσουν και θα μας κρίνουν.. με αποτέλεσμα να υπάρχει έξαρση στις ψυχικές διαταραχές τα τελευταία χρόνια...Άραγε γεννηθήκαμε για να ζούμε έτσι, ξαναρωτώ; Ή όλα αυτά τα δημιούργησε με τόση μεγαλειότητα η κοινωνία μας και πιο συγκεκριμένα το ΕΓΩ στο οποίο εστιάστηκε η κοινωνία μας. Αυτό το ΕΓΩ το οποίο πυροδότησε η κοινωνία μας, μια κοινωνία που έχει ως πρωταρχικό στόχο τον ανταγωνισμό, το ποιος και το πώς θα 'πετύχει' υλικά περισσότερο, το ποιος και το πώς θα 'ανεβεί ψηλά' βάση των δικών της δεδομένων, το ποιος και το πώς θα βγάλει περισσότερα χρήματα για να αγοράσει το ακριβότερο αυτοκίνητο, το μεγαλύτερο σπίτι... και η λίστα δεν τελειώνει...Έτσι και μόνο θα θεωρείται επιτυχημένη..... η κοινωνία...Και έτσι τρέφοντας το ΕΓΩ μας, όλοι μας, καθημερινά, στην κοινωνία που μας επέβαλε να ζούμε με αυτό τον τρόπο, ξεχάσαμε το ΕΜΕΙΣ... Ξεχάσαμε τα αισθήματα της συμπόνιας, της αγάπης, της ενσυναίσθησης, της ευαισθησίας, της εξέλιξης της ψυχής, της πραγματικής και όχι εικονικής χαράς, των πραγματικών και όχι εικονικών εμπειριών, των πραγματικών αξιών, την κατανόηση και ολοκλήρωση των λόγων για τους οποίους ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο. Ξεχάσαμε τη φύση, αυτή που μας δίνει το οξυγόνο, την τροφή και το νερό για να ζούμε. Αντ' αυτού , τόσο ΕΓΩιστές γίναμε που στο βωμό της εικονικής, υλικής και πρόσκαιρης μας επιτυχίας, καταστρέψαμε και καταστρέφουμε καθημερινά αυτήν που μας έδωσε και μας δίνει ζωή. Και νομίζοντας πως πλέον πετύχαμε και μπορούμε να κατακτήσουμε τα πάντα, ήρθε με μεγαλοπρέπεια να μας δείξει πόσο μικροί και ευάλωτοι ήμαστε μπροστά της...
Έχουμε όλοι μας τον χρόνο να σκεφτούμε...ας αναλογιστούμε λίγα από τα πιο πάνω...ας χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον χρόνο για να εμβαθύνουμε, να επενδύσουμε μέσα μας, να εξελιχθούμε ψυχικά...ας βγούμε καλύτεροι από όλο αυτό...ας αναλογιστούμε τι μπορούμε να αλλάξουμε όταν επανέρθουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς...και ας ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ αυτή την αλλαγή...όχι για ένα μήνα, ούτε για δύο, αλλά για ΠΑΝΤΑ. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο.
Σε αυτή σίγουρα την προσπάθεια μας, είναι σίγουρα σημαντικό να μας βοηθήσουν και οι κυβερνήσεις μας. Τί είναι οι προτεραιότητες μας σαν κοινωνία; Οι υλική ευημερία; Το περιβάλλον; Η ψυχική εξέλιξη; Ίσως οφείλουν οι κυβερνήσεις μας να σταθμίσουν καλύτερα τα πιο πάνω; Είναι για παράδειγμα όντως εφικτό και βιώσιμο οι τουλάχιστον 8 ώρες καθημερινής εργασίας; Μήπως αν εργαζόμασταν 6 ώρες την ημέρα θα γινόταν όλος ο κόσμος λίγο πιο ανθρώπινος, ψυχικά πιο ήρεμος και εν τέλει ίσως και πιο παραγωγικός; Ή αφού τώρα που σχεδόν όλος ο κόσμος δουλεύει από το σπίτι, γιατί να μην καθιερωθεί μία ημέρα την εβδομάδα κατά την οποία να μπορεί να δουλεύει από το σπίτι, Με αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί και η ρύπανση στην ατμόσφαιρα. Μήπως θα μπορούσαμε να προωθήσουμε πιο ενεργά τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και άλλα μέτρα που θα δείχνουν το σεβασμό μας προς τη φύση; Σαφώς και δεν είμαι ειδικός για να αναλύσω αυτά τα θέματα, αλλά είναι άκρως σημαντικό και απαραίτητο να τα δουν αυτοί που μας κυβερνούν και να καθορίσουν ανάλογες πολιτικές. Μόνο έτσι μπορεί να έρθει η ΜΟΝΙΜΗ αλλαγή την οποία μας ζήτησε και ΑΝΑΓΚΑΣΕ η φύση και το σύμπαν να πράξουμε.
Παράλληλα, δεν μπορώ να κρύψω την τεράστια, καθημερινή θλίψη που νιώθω για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας λόγω αυτής της κατάστασης και για τις οικογένειες τους που τόσο ξαφνικά τους έχασαν..κουράγιο..μέλημα μας να είναι να τους δείξουμε πως τουλάχιστον κάτι καλό βγάλαμε από όλο αυτό. Ας προσπαθήσουμε όλοι μας για αυτήν την πολυπόθητη αλλαγή...ας ζήσουμε την ζωή μας επιτέλους με τον τρόπο με τον οποίο ήρθαμε στην γη και προοριστήκαμε να τη ζήσουμε...ας παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο..για μια ομορφότερη, πλουσιότερη σε μη-υλικά αγαθά κοινωνία. Η αλλαγή θα ξεκινήσει από τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Όπως άλλωστε είπε και Μαχάτμα Γκάντι «Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω το ΕΓΩ και ας παλέψουμε για το ΕΜΕΙΣ.
σχόλια