Μετά από ένα βαρύ χειμώνα με πολύ βροχή, κρύο και προβλήματα, γεμάτο αδιέξοδα και αναθεωρήσεις ήρθε αυτό το Σάββατο, μια μέρα σαν λύτρωση. Το κέντρο γεμάτο κόσμο, είχαμε ραντεβού στο Μοναστηράκι στις δωδεκάμισι. Η πλατεία κατάμεστη, παιδιά λιάζονται κάνοντας το απόλυτο τίποτα κι εμείς με αθλητικά και φωτογραφικές στα χέρια ξεκινάμε τη μέρα μας με χαμόγελα και προσμονή. Τα συναισθήματα μου ανάμεικτα, ένα κουβάρι. Σήμερα έχει γενέθλια ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, ένας άλλος εξίσου αγαπημένος, έχασε τη μητέρα του από την έξω από εδώ νόσο μετά από χρόνια συνεχούς πάλης. Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στη μοίρα, τα κεράκια της τούρτας και τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών. Και σκέφτομαι πως απλά έτσι είναι η ζωή, φανερή σαν τη σημερινή λιακάδα, αθέατη σαν τις κρυφές πτυχές της πόλης μας, ζωντανή σαν τον παλμό που χτυπά στις φλέβες μας. Πλάκα, Θησείο, Μοναστηράκι, μια βόλτα, πολλές σκέψεις, αξέχαστες αναμνήσεις, νέες εμπειρίες.
Η Σήλια, το κορίτσι που μένει στην οδό Θεωρίας, με το αστείρευτο χαμόγελο, τις πάντα θετικές σκέψεις, σαν αερικό, πολύχρωμη σαν νεράιδα ακόμα και φορώντας μαύρα. Ο Δημήτρης, στωικός αλλά πάντα εύστοχος, πιάνει τις λεπτομέρειες που το δικό μας μάτι αρνείται να δει, συμμετέχει πάντα με τον δικό του αθέατο τρόπο συμπληρώνοντάς μας. Κι εγώ… τι να πω για μένα. Δεν μπορώ να σταθώ μπροστά στην κάμερα χωρίς να γελάω εκτός αν μου ανατεθεί κάποιος ρόλος. Δεν μπορώ να μην νιώθω, τα πάντα, την κάθε στιγμή, πιέζοντας πάντα την αισιοδοξία μου να βγει στην επιφάνεια και τα άσχημα να περάσουν πίσω μου την ώρα που έχω γυρισμένη την πλάτη και τα φυλάω.
«Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι…» φτου και βγαίνω. Ψάχνω να βρω αυτά που με πονάνε να τα ξορκίσω, αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη, να τα αγκαλιάσω. Και αυτά που μου λείπουν να τα κυνηγήσω, να τα κάνω δικά μου.
Κουλούρι Θεσσαλονίκης στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο διαλυμένος ξύλινος πάγκος κοντεύει να σπάσει από τα γέλια και εμείς συνεχίζουμε. Θέλουμε να αναπνεύσουμε, να πάρουμε μέσα μας όσα περισσότερα μπορούμε απ’ αυτήν την ευλογημένη μέρα. Πότε και που θα θέλαμε να ζούμε; Η Σήλια στο Παρίσι τη δεκαετία του ‘20, ο Δημήτρης το σκέφτεται… εγώ εδώ, στο τώρα, ακόμα κι αν είμαστε μαζί και χώρια, ακόμα κι αν δεν ξέρω, ακόμα κι αν στο μπαμ που περίμενα εσύ έκλεισες τα αυτιά κι εγώ ξεκουφάθηκα. Η καλύτερη στιγμή στον έρωτα είναι όταν ανεβαίνεις τη σκάλα. Δεν νοιάζομαι για τίποτα, στο εδώ, στο τώρα, έτσι μ’ αρέσει.
Τι πιο όμορφό, πιο αγνό από το τώρα. Την χρυσή στιγμή που λάμπει και μπορούμε να αγγίξουμε. Το απτό, το αληθινό, το φευγάτο. Όλα όσα έχουμε είναι εδώ και τώρα. Στην καλημέρα, στο φιλί, στο άγγιγμα, στις αγκαλιές, στις γκριμάτσες, ο θάνατος είναι μόνο μια στιγμή, η ζωή χίλιες.
Τώρα θα πάω να κοιμηθώ. Καληνύχτα…
σχόλια