Μαζί με μια χειμερινή "σεζόν", έκλεισε και ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μας. Ένα κεφάλαιο που θα κουβαλάμε για πάντα σφηνωμένο στις αναμνήσεις της εφηβείας. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο μέχρι τώρα, όχι γιατί το θελήσαμε, ούτε γιατί εμείς το φτιάξαμε το έτσι. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο τώρα, γιατί δεν υπάρχει άλλο.
Τελειώσαμε λοιπόν, και ξαφνικά νιώθεις πως μεγάλωσες, και είτε σε πέταξαν από ουρανοξύστη χωρίς αλεξίπτωτο, είτε στην αρένα με τα λιοντάρια. Ξαφνικά όλα έχουν αλλάξει και εσύ κοιτάς το μέλλον με φόβο και λαχτάρα συνάμα. Όλες οι απορίες που είχες ως παιδί "που θα είμαι σε 10 χρόνια από τώρα;" ξαφνικά βρίσκουν απάντηση μπρος στα μάτια σου.
Δε σου κρύβω, και εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι πως τα πράγματα που φαντάζομουν ήταν ουτοπικά, δεν μπορούν να ταιριάξουν στην Ελλάδα του 2015. Τα όνειρα μου ίσως παραήταν μεγάλα. Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι αυτό εδώ: δεν έχω άλλο χρόνο.
Κουράστηκα και δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν από αυτούς που θέλησαν να με βάλουν σε καλούπι και να μου πουν πως πρεπει να σκέφτομαι και να γράφω, να αποστηθιζω άχρηστα πράγματα και να το βουλώνω όταν το δίκιο μου τρώει τα σωθικά.
Δεν έχω χρονο για άλλα δάκρυα, αγωνία, διάβασμα και βαθμοθηρίες. Ούτε για εξάντληση, κούραση, φωνές και πιέσεις από παντού. Θέλω να είμαι ο κύριος του εαυτού μου.
Δεν έχω χρόνο για τρύπιες αγκαλιές, χιλιοπροβαρισμενα "σ'αγαπω" και υποσχέσεις που στην ηλικία των 16 κρατάνε το πολύ 2 εβδομάδες.
Δεν μου μένει καιρός για να συμμορφωνομαι στα "πρέπει" των άλλων, αυτών των μεγάλων, που θέλουν να παπαγαλιζω λόγια άλλων μεγάλων, για να "φροντίσω το μέλλον μου".
Τέλος, δεν έχω χρόνο να τους ακούω να μιλούν χωρίς ουσία, να ασχολουνται με μικρότητες, να προωθουν το φαινεσθαι και το "δήθεν", να αναπτύσσουν φιλίες "ανάγκης" και να ψοφουν για να τραβήξουν έστω και λίγο την προσοχή μας. Κανενας δε δίνει σημασία, ούτως ή άλλως.( Πολύ φοβάμαι βέβαια ότι αυτό ίσως να μην καταφέρω να το αποφύγω όσο θα ήθελα).
Ξέρω, ξέρω, θα μου πεις "και τώρα που τελειωσες το σχολείο τι νομίζεις; όλα ρόδινα; τώρα ξεκινάνε τα βάσανα και αυτά δεν είναι τίποτα."
Εγώ όμως ξέρω ότι κουράστηκα και δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν από αυτούς που θέλησαν να με βάλουν σε καλούπι και να μου πουν πως πρεπει να σκέφτομαι και να γράφω, να αποστηθιζω άχρηστα πράγματα και να το βουλώνω όταν το δίκιο μου τρώει τα σωθικά. Εκείνους που δε με δέχτηκαν γιατί ήμουν "ασύμβατος" με τα δικά τους πρότυπα ενός ιδανικού μαθητή. Ακόμα και όσους φίλους ή συμμαθητές με χλεύασαν γιατί απλά "δε με πήγαιναν".
Αγωνιστηκαμε αρκετά αυτά τα 12 χρόνια, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, και όλοι μας επιβιώσαμε. Ας ευχαριστηθούμε λοιπόν την αρχή της ζωής μας όπως μας αξίζει. Ας φροντίσουμε να κρατήσουμε τα όμορφα, που δεν είναι και λίγα...
Θυμίσου:
Εκείνος ο καθηγητής που εκείνη τη μέρα αποφάσισε να σου κάνει μάθημα ζωής, και όχι έκθεση. Εκείνη η καθηγήτρια που σε είδε να κλαις (για τον χαμένο γυμνασιακο έρωτα) και όχι μόνο δε σε κοροϊδεψε, αλλά σε πήρε αγκαλιά και εσύ άρχισες να κλαις πιο δυνατά, με αναφιλητα. Όλοι εκείνοι που πίστεψαν σε εσένα, και σου φώναζαν όταν έπρεπε, γιατί ήξεραν τι αξίζεις. Αυτοί που σου είπαν πόσο όμορφο είναι το χαμόγελο σου μόλις έβγαλες τα σιδεράκια, οι πλάκες στα διαλείμματα και ο πόνος της κοιλιάς από τα γέλια. Εκείνο το βλέμμα που σου έριχνε το τριτάκι που σου άρεσε, κάθε φορά που περνούσε από δίπλα σου. (και εσύ εεεελιωνες). Τα ομαδικά σκονάκια και το παιχνίδι με τα φρουτάκια στην τάξη. Ο καθένας μας έχει κάτι ξεχωριστό να θυμάται.
Κράτα τα όμορφα λοιπόν, αυτό θα κάνω και εγώ. Και να ευχαριστείς όσους ήρθαν όσους έφυγαν και όσους έμειναν. Γονείς, δασκάλους, φίλους, έρωτες. Όλοι κάτι σου έδωσαν. Αυτούς που φρόντισαν ώστε να κάνουν τα χρόνια σου λίγο πιο ευχάριστα, να τους αγαπάς λίγο (έως πολύ) περισσότερο. Αλλά να τους ευχαριστείς όλους. Γιατί από όλους έχεις κερδίσει κάτι. Και τώρα, ξεκινούν τα πρώτα σου δειλά, μικρά βήματα.
Και να μην ξεχνάς, ίσως κάποτε να ανοίξεις τα φτερά σου και να πλαγιασεις και εσύ δίπλα σε όλους αυτούς που τώρα θαυμάζεις από μακριά. Αρκεί να προσπαθήσεις. (με κέφι, ζήλο, μεράκι, ενθουσιασμό και αφοσίωση, που μάθαμε και στο ΑΟΔΕ :ρ)
Καλή σας (μας) ζωή.
σχόλια