ΚΑΡΚΙΝΟΣ 3
Έχω τεράστιο θέμα με το τέλος. Το ανακάλυψα σήμερα κάνοντας ένα τσιγάρο. Όταν ρούφηξα και την τελευταία δόση νικοτίνης, μια πρωτοφανής μελαγχολία με κατέβαλε. Σίγουρα θα σκέφτεστε πως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να καπνίζεις εν έσω πάσχεις από καρκίνο. Κι αν δεν πάσχω όμως στ' αλήθεια; Κι αν ο μοναδικός πάσχοντας σ' αυτή την ιστορία είναι εκείνος. Όχι επειδή έτσι είναι, αλλά γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ. Ο Καρκίνος πάσχει από την παρουσία των «θυμάτων» του όταν αυτά αποφασίσουν να τον πολεμήσουν. Είναι μεγάλος βραχνάς οι αγωνιστές γι' αυτόν. Σιχαίνεται τους ήρωες. Αυτό μόνο σκέφτομαι και με διεγείρει αφάνταστα το ενδεχόμενο να βγω νικήτρια.
Θα προτάξω το στήθος μου -που δεν θα 'χω- και θα τον κατατροπόσω. Άμα πια μ΄αυτά τα βυζιά. Πολλή αξία δεν τους έχουμε δώσει; Δεν θα καθορίσουν τον δικό μου ιερό αγώνα κατά του Καρκίνου δυο υπερμεγέθης ασύμμορφες μπάλες λίπους. Αυτό το ξεκαθάρισα, τέλος. Η μάλλον αρχή. Όλα αρχίζουν σήμερα και θα ξανά αρχίζουν για όλες τις υπόλοιπες μέρες. Η αντίθετη λέξη έχει πλέον διαγραφεί απ' το μυαλό μου. Έχω ξεχάσει τι σημαίνει και θα το θυμηθώ ξανά μόνο όταν έρθει. Δηλαδή ποτέ...
σχόλια