Και είναι αυτές οι στιγμές που μου κόβεται η ανάσα ξαφνικά... επειδή «έτυχε» να σε σκεφτώ.. χωρίς να το θέλω, χωρίς να το επιδιώξω.. πάντα βρίσκεις έναν τρόπο να τρυπώνεις στο μυαλό μου.. σε ανυποψίαστο χρόνο..
Και είναι που προσπαθώ να προχωρήσω μόνη μου.. με τους φίλους μου.. με κάποιον άλλον δίπλα μου... και πάντα βρίσκεις τον τρόπο να τρυπώνεις.. στο γέλιο μου, στο δάκρυ μου, στα τραγούδια που ακούω-ακόμα και σ' αυτά που δεν σου άρεσαν-.. αιωρείσαι κάπου στον αέρα.. δεν σε βλέπω, ξέρεις και κρύβεσαι, σε νιώθω όμως είσαι εκεί..
Και όταν με αγγίζει κάποιος άλλος επεμβαίνεις όπως το μικρό παιδί που του παίρνουν τα παιχνίδια του.. ίσως ένα παιχνίδι να ήμουν για σένα, ίσως όχι.. μόνο εσύ ξέρεις, θα με αφήσεις ποτέ να το μάθω;- Αμφιβάλλω..
Και είναι που όταν με βλέπεις στο δρόμο παγώνεις σαν να βλέπεις φάντασμα.. κι εγώ έτσι ένιωθα.. το ξέρω ότι είναι έτσι, πάντα καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον με μια απλή ματιά.. παγώνω τα συναισθήματα μου όμως για να είναι λιγότερο οδυνηρό..
Και είναι που κάνεις δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο και την λαχτάρα γι' αυτήν την πολυπόθητη δικαίωση, που ίσως να μην έρθει ποτέ..
Βαθιά μέσα μου το ξέρω ότι και για σένα ήταν το ίδιο δυνατό, ο εγωισμός όμως αναδύεται πάντα όταν δεν πρέπει, στις στιγμές που είμαστε πιο αληθινοί από ποτέ, απέναντι σε αυτούς που αγαπάμε όσο τίποτα άλλο..
Άραγε θα ήταν καλύτερες οι σχέσεις χωρίς λίγο εγωισμό να μας βασανίζει; Μήπως έχει και αυτός την μαγεία του;
Ίσως, η περιέργεια μου να μην ικανοποιηθεί ποτέ..
Θα έχω πάντα τις αναμνήσεις μαζί μου να μου θυμίζουν εμένα ευτυχισμένη μαζί σου και εσένα ευτυχισμένο μαζί μου... Τα κενά μου δεν θα καλύπτονται το ίδιο.. μάλλον ούτε τα δικά σου.. ένα κομμάτι σου όμως, αυτό των αναμνήσεων, θα είναι πάντα δικό μου..
Πάντα ελπίζω.. όχι γιατί θα αλλάξει κάτι.. αλλά γιατί αυτό με κάνει λίγο πιο αισιόδοξη...
Άλλωστε πιο το νόημα της ζωής αν δεν έχεις λίγη αισιοδοξία μέσα σου;.. απ' όπου κι αν προέρχεται...
