Είναι Νοέμβρης και είναι δράμα μήνας.
Επίσης είναι Σάββατο και αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη ζεστή φωλιά μου και να συρθώ έξω στο φως της νύχτας. Γιατί; Εξαιτίας της κοινωνικής νόρμας είμαι-είκοσι-και-κάτι-πρέπει-να-βγω-έξω-βράδυ-να-περάσω-καλά-γιατί-αλλιώς-έχω-κάποιο-πρόβλημα. Ω ναι, συμβιβάστηκα... και όχι δεν είμαι περήφανη γι' αυτό, αλλά εντάξει όλοι το έχουμε κάνει λίγο πολύ.
Έχω λοιπόν φυλακιστεί σε μιά ανάλογη φάση.
Μπαρ χωμένο κάπου στο κέντρο, Χίπστερ. Παρέα που δεν ταιριάζουμε πια. Δυνατή μουσική και δεν ακούω τίποτα. Μόνο τους βλέπουν να ανοιγοκλείνουν το στόμα και γνέφω χαμογελάστα -δήθεν καταλαβαίνω τι μου λένε, πίνω μικρές γουλιές απ' το ποτό μου. Βαριέμαι. Θέλω να φύγω. Κάνω ζουμ τα πρόσωπά τους για πλάκα, στη μία τρέχει ιδρώτας και παρασύρει το τσιμέντο ομορφιάς, τα μάτια του άλλου γυαλίζουν σαν λύκου κοιτώντας τα βυζιά της διπλανής που ξεχειλίζουν απ' το στενό μπλουζάκι. Τα κοιτάω κι εγώ. Μου' ρχεται να βάλω τα γέλια. Κοιτάω αλλού. Κοιτάω το κινητό. Το ξανακοιτάζω, το ξανακοιτάζω άλλες 15 φορές. Τότε με κατακλύζει ο εσωτερικός μονόλογος. Δεν περνάω καλά. Ρε φίλε, σκέφτομαι ότι προτιμώ να βγω μόνη μου παρά με παρέες βαρετές, αλλά τις ανέχομαι γιατί είμαι αρκετά κομπλεξική για να βγω μόνη μου και για να πω την αλήθεια δεν έχω γνωρίσει και κανένα ενδιαφέρον άτομο τον τελευταίο καιρο... δηλαδή εδώ και 2 χρόνια...
ΑΧΧΧ! Εντάξει. Η ώρα της αλήθειας.
"Μωρέ πρέπει να φύγω", λέω.
Κανείς δε με ακούει. Παίρνω την τσάντα, σηκώνομαι. Γυρίζουν δυο φίλες γιατί αντιλαμβάνονται κίνηση σαν αρπακτικά. "Από τώρα; Γιατί; ", με ρωτάνε και κάνουν ένα μορφασμό δήθεν απογοήτευσης.
Οκ, τώρα θα τους πω.
"Βασικά με έπιασε διάρροια", φωνάζω. Γυρίζουν όλοι.
Τρέχω έξω. Βάζω τα γέλια μόνη μου.
Σφίγγω τη ζακέτα πάνω μου και παίρνω το δρόμο του γυρισμού πιο ανάλαφρη από ποτέ...
σχόλια