"Κάτι λείπει", μου είπες.. "Νιώθω πως κάτι λείπει". "Είναι κάτι που θέλω να κάνω στη ζωή μου και δεν μπορώ να το ανακαλύψω, σαν να είναι κρυμμένο μέσα μου και κάτι δεν μ' αφήνει να το φτάσω".
Δύο κορμιά ενωμένα, που ίσως κάποτε να γίνουν δυο ψυχές ενωμένες.
Μου 'λεγες πράγματα, μου έκανες εξομολογήσεις και εγώ δεν ήξερα τι να πω, ήθελα μόνο να σε ακούω, να σε ακούω να μιλάς για αυτά που φοβάσαι, για αυτά που θέλεις γι αυτά που θες να ανακαλύψεις... Και να σε κοιτάω... "Δεν λες τίποτα", μου είπες.. "Δεν ξέρω τι είναι αυτό που λείπει", ξανάπες... "Ίσως να 'ναι ο Έρωτας"... Χαμογέλασα. Ήθελα να σου φωνάξω πως αυτό είναι, ο Έρωτας σου λείπει, ένας έρωτας με έψιλον κεφαλαίο, απ' αυτούς τους παθιασμένους και τους μοιραίους... Και πως, αφού θες τόσο να φύγεις απο τη χώρα, μπες μαζί μου σε ένα αεροπλάνο και όπου μας βγάλει...
Μα δεν είπα τίποτα απλώς χαμογέλασα και σου χάιδεψα το μάγουλο. "Δουλεύω όλη μέρα", είπες... "Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα και δεν έχω χρόνο, είναι τόσα που θέλω να κάνω τόσα που θέλω να ζήσω και να μάθω"... Και σκέφτηκα αυτό που σκέφτομαι πάντα, πως οι άνθρωποι καταστρέφουν τη ζωή τους, σκλάβοι στη δουλειά και στο χρήμα γιατί στην τελική, πώς αλλιώς να ζήσεις. Σου είπα, "όλα αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις δεν είναι όμορφο που τουλάχιστον έχεις κάποιον να τα μοιράζεσαι;".
Συμφώνησες. Και μετά χαθήκαμε σε μια τεράστια αγκαλιά, δύο κορμιά ενωμένα, που ίσως κάποτε να γίνουν δυο ψυχές ενωμένες.
σχόλια