Το είδα σαν σύνθημα γραμμένο σ' ένα τοίχο κάπου εδώ στο Συκούριο. Αγάπη μόνο, έλεγε. Μου έκανε τεράστια εντύπωση. Συνήθως οι τοίχοι χαράσσονται με συνθήματα για ομάδες, με ακαταλαβίστικα ακρωνύμια, με αναρχικά σχήματα... Κι όμως αυτό ήταν διαφορετικό... Αγάπη μόνο, για τα παιδιά σας..
Ασυναίσθητα χαμογέλασα. Μια νέα εποχή ξεκινά, σκέφτηκα. Τελικά δεν είναι μόνο στο δικό μου μυαλό.. Δεν είμαι εγώ η περίεργη της ιστορίας. Όλοι λίγο πολύ έχουμε καταλάβει την αλλαγή. Ερχόμαστε πιο κοντά, εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας πιο εύκολα, νοιαζόμαστε πιο πολύ, μοιραζόμαστε, αγαπάμε.
Να λοιπόν ένα θετικό που μας έδωσε η κατάσταση που βιώνουμε. Νομίζω πως οι απανταχού οπτιμιστές θα γνέφουν καταφατικά τώρα... Ο ρους του ανθρώπινου γένους αλλάζει... Όλοι είμαστε λίγο καλύτεροι... Όλοι νοιαζόμαστε λίγο περισσότερο. Το βλέπεις παντού πια.. Η φιλανθρωπία και η αλληλεγγύη ανθεί ακόμα και σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς... Η ανθρωπιά εκφράζεται με δωρεές σ' αυτούς που το έχουν πιο πολύ ανάγκη από μας... Ο καθένας από μας εκτιμά έστω κ αυτά τα λίγα που του έχουν απομείνει...
Έχουμε ξεχωρίσει τις πραγματικές μας ανάγκες... Έχουμε βάλει τις προτεραιότητες μας... Πλέον δεν είναι σημαντικό να αποκτήσουμε περισσότερα.... Ούτε να φοράμε ακριβά ρούχα και να κυνηγάμε ένα χαζό Life style που στο κάτω κάτω δεν μας ταιριάζει. Απλά είναι τα πράγματα λοιπόν. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι όλα αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο δεν αγοράζονται με χρήματα.
Πράγματα όπως τα χαμόγελα, μια χειμωνιάτικη λιακάδα, οι αγκαλιές, μερικοί φίλοι, η μουσική, ένα δυνατό γέλιο από την άλλη άκρη του δρόμου, μια βόλτα στη θάλασσα, το να βοηθάς, να λες ''ευχαριστώ'' είναι μόνο μερικά απ' αυτά τα μικρά, τα αληθινά που χρειάζεσαι για να είσαι εντάξει... Αγάπη μόνο λοιπόν! Δυο λέξεις γραμμένες σ' ένα τοίχο με μαύρη μπογιά με έκαναν να σκεφτώ τόσα πράγματα.. Δυο λέξεις που έχουν όλα τα νοήματα που χρειάζεται ο σύγχρονος κόσμος μας... Δεν είναι τυχαίο ότι σε περιόδους μεγάλων δυσκολιών για την Ελλάδα οι άνθρωποι ήταν πιο δεμένοι από ποτέ, στήριζαν ο ένας τον άλλον, πάλευαν και στο τέλος νικούσαν... Από τότε βέβαια δεν ξέρω τι πήγε στραβά... Χάσαμε λίγο το νόημα...
Απομακρυνθήκαμε.. Αλλά η ιστορία κάνει τους κύκλους της για κάποιο λόγο και όταν επιστρέφει το παρελθόν οφείλεις να το διαχειριστείς σωστά... Να ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΟΥ, να πάψεις να είσαι εκείνος ο εγωιστής, μικρός ανθρωπάκος... Να χαμογελάς ειλικρινά... Να πιστεύεις στο θαύμα... Να γίνεις το θαύμα.... Κινδυνεύω να γίνω γραφική όταν επιμένω σ' όλα τα παραπάνω γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος με δασκαλίστικο ύφακι που θα προσπαθήσει να με επαναφέρει στην ''σκληρή πραγματικότητα'', όμως ειλικρινά την δική μου πραγματικότητα θέλω να την ντύνω με λιακάδες και γέλια, όσο δύσκολο και αν είναι... Ανησυχώ για την δική σου όμως... Μήπως ήρθε η ώρα να γίνεις η αλλαγή που περιμένεις; Μήπως ήρθε η ώρα να πιστέψεις; Απλά σκέψου.
σχόλια