Κενό. Σκέψεις ακανόνιστες και μπερδεμένες σαν αποδημητικά πουλιά που έχουν χάσει το προορισμό τους και αποπροσανατολισμένα απλά παραμιλούν. Κι εγώ θεατής στον ταρατσένιο εξώστη με φόντο το αυγουστιάτικο φεγγάρι... Εικόνες, τίποτα άλλο, μόνο εικόνες, να πέφτουν πλέον σε αργή κίνηση σαν αστέρια. Συναίσθημα; Ένα εκεί κάπου μακρυά, βαθειά... μπορώ να το μυρίσω, αμυδρά... γιασεμί και νυχτολούλουδο.
Γέρνω πάνω στα κάγκελα με τους αγκώνες μου και το μπουκάλι της μπύρας ανάμεσα στις παλάμες μου κοιτάζει πλέον το κενό. Κοιτάω κάτω...είμαι και πάλι εδώ...και το μόνο που θέλω είναι να σου μιλήσω χωρίς να σου πω. Να μου απαντήσεις χωρίς να μου μιλήσεις. Να σε κοιτάξω...να χαμογελάσεις... Γυρίζω να σε ακουμπήσω να γίνεσαι καπνός που αναμειγνύεται με τον καπνό απ'το τσιγάρο που έχω στερεώσει στα δάχτυλα μου. Σηκώνω τα μάτια και βλέπω τη φύση στις γλάστρες της διπλανής ταράτσας και για κάποιο λόγο η στιγμή αποκτά αίσθηση τυπικής καλοκαιρινής βραδιάς στην Αθήνα. Κοιτάζω απέναντι τα σπίτια με τα σοκκάκια τους και αμέσως βρίσκομαι να περπατάω στα σοκκάκια κάτω από την Ακρόπολη με το ζεστό αέρα να μου χαϊδεύει τα χέρια και την πλάτη.
«Θα ήθελες να με συνοδεύσεις..; Πάντα μου άρεσαν οι περίπατοι το βραδάκι...με συντροφιά μόνο τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου και τους ήχους απ'τις φωνές μας ν'αντηχούν στα γέρικα πατζούρια..».
Περπατάμε αργά.
«Πότε πιστεύεις ότι ο ρομαντισμός ξεκίνησε να καταχωρείται σε σκονισμένα συρτάρια του κυνισμού και της φαντασίας;»
«Δε νομίζω ότι υπάρχει μία συγκεκριμένη ημερομηνία... ή περίοδος... Η πράξη αυτή είναι κάτι το πολύ υποκειμενικό..»
«Λόγοι για την ύπαρξή της;»
«Πολλοί... ίσως η ηλικία...οι εμπειρίες...»
«Μπορεί να συμβεί από μόνη της;»
«Σπάνια... συνήθως η πράξη αυτή είναι η αντίδραση της δράσης..»
Τα σοκκάκια έχουν ξεκινήσει να γίνονται στενά. Γυρίζω να σε κοιτάξω κι η παρουσία σου έχει χαθεί στις σκιές απ'τα κλαδιά των δέντρων. Προχωράω αργά και ακουμπώντας την πλάτη μου στα κάγκελα της Ακρόπολης, κάθομαι στο αγαπημένο μου σημείο. Μόνο εγώ και τα τζιτζίκια να κοιτάμε το τρεμάμενο ζουνούνισμα της Αθήνας...
Δέκα χρόνια στην Αγγλία. Δεκαοχτώ όταν γεμάτη ενθουσιασμό κι ανυπομονησία περίμενα το αεροπλάνο να ξεκινήσει και μαζί του η ζωή μου. Τώρα πια την Αθήνα την βλέπω με άλλη καρδιά. Ποιος ξέρει αν καθόμουνα όλα αυτά τα χρόνια εδώ αν θα την έβλεπα τώρα έτσι και τι άνθρωπος θα ήμουν. Ένα είναι το σίγουρο πάντως: Κάνεις πριν φύγεις δε σου μιλάει για το πως θα είναι μέσα σου όταν γυρίσεις...ένας ξένος στη χώρα σου... Ένας ρομαντικός τουρίστας που παρόλη τη σύγχρονη μιζέρια, δεν έχει ξεχάσει να κοιτάει ψηλά και να δίνει σημασία σε απλά πράγματα που οι "ντόπιοι" έχουν ως δεδομένο...
Είχα ξεχάσει όμως πως είναι να βγαίνεις τα βράδια στην Αθήνα και να χάνεσαι στη ζωντάνια της... Εγκάρδια ζωντάνια, όχι αυτή η πλαστική του Λονδίνου.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλια μου.
«Είναι ωραία απόψε. Είχα καιρό να βγω βόλτα με τον εαυτό μου.»
σχόλια