Ας τα πιάσουμε απ’ την αρχή –εξαιρείται το κενό μεταξύ των παραγράφων. Η κυρία συστήθηκε ως Κίρκη Λαφάμ, οπότε τι παραπάνω μπορούσες να περιμένεις;
-Ποιο είναι το μυστικό σου; με ρώτησε πίσω από το λευκό καπνό που ήταν ξηρός πάγος.
-Ένα βιβλίο.
-Και που βρίσκεται;
-Πού αλλού; Σε ένα σεντούκι με ένα τριαντάφυλλο στο ταβάνι του, θαμμένο στην κορυφή του Αλαμούτ.
Τι το ‘θελα; Η Μις Λαφάμ απομακρύνθηκε αλά Μάικλ Τζάκσον αλλά έρπη –όχι, όχι αυτό!- κι άρχισε να γλιστράει σαν κισσός κατά μήκος του κάθετου στύλου. Φορούσε ακόμα το εσώρουχό της. Γι’ αυτό κανείς δεν είχε δει το μικρό ρόδο που είχε για τατουάζ στον αριστερό γλουτό.
-Κύριε, αν δεν ενδιαφέρεστε να αγοράσετε θα πρέπει να πηγαίνετε, διαπίστωσε πίσω μου ο βιβλιοπώλης. Καταλαβαίνετε τι θα γινότανε αν αφήναμε τον καθένα να χαζεύει όπως εσείς. Θα είχαμε γεμίσει εδώ μέσα λεχρίτες και ματάκηδες. Εδώ είναι βιβλιοπωλείο.
-Όχι, παρεξηγήσατε, είπα προσπαθώντας να τοποθετήσω το σελιδοδείκτη στο εσώρουχο της Κίρκης που είχε κατέβει μπροστά μου. Είμαι του χώρου. Για την ακρίβεια εκείνο το βιβλίο, βλέπετε; Εκείνο με το Έσερ παραλήρημα στο εξώφυλλο. Βλέπετε! Εκείνο δίπλα στο πον-πον. Είναι δικό μου.
-Α, ώστε θα αγοράσετε. Έκτακτα!
-Όχι, εννοώ το έχω…
-Εξαιρετική επιλογή! Πολύ καλός συγγραφέας. Μπορούσατε και καλύτερα βέβαια, αλλά αν είναι του στυλ σας.
-Όχι, δεν εννοούσα ότι θα το…
-Να σας το τυλίξω σε δώρο;
-Απλά δώσ’ μου το βιβλίο.
Εγώ δεν κομπιάζω, το τέλος των φράσεών μου έχει τελεία, θαυμαστικό ή ερωτηματικό. Ένα σημείο στίξης. Τώρα όμως η Κίρκη Λαφάμ έβγαζε τραπουλόχαρτα από το πουθενά και μου αποσπούσε την προσοχή. Έτσι, αγόρασα το βιβλίο που ο ίδιος είχα γράψει, κι ούτε καν σε τιμή στοκ.
Ο μπουκ τζόκει κάπου ψηλά σε ένα κουβούκλιο σαν διαστημόπλοιο -αλλά φτιαγμένο από αρχαίο σανταλόξυλο μπογιατισμένο με ασημένιο σπρέι- έβαλε Δουμά, την ώρα που ένας αναπαλαιωμένος, ανίκανος προς το παρόν να συνοδευτεί από κάποιο ουσιαστικό που να διευκρινίζει περισσότερο την ταυτότητά του, χωρίς γυαλιά μα ευτυχώς με αρκετά μεγάλο πλατύγυρο καπέλο και τόσο γυαλιστερό δέρμα υπό το φως των φωτορυθμικών που θα μπορούσε να είναι ολόκληρος ιλουστρασιόν, καταβρόχθιζε ευχαριστημένος τις διατηρημένες μέσα σε πλαστικές μεμβράνες σελίδες ενός κεφαλαίου από το υποτίθεται –χειρόγραφο της Υπνερωτομαχίας. Δίπλα του είχε δυο ακόμα χαρτιά, το ένα κρυφοκοίταξα και ήταν μια λίστα από πράγματα που θα αγόραζε αργότερα από το σούπερ μάρκετ, το άλλο δεν κρυφοκοίταξα αλλά ήταν μια ακόμη λίστα. Για λίγο έπαψα να παρατηρώ την Κίρκη Λαφάμ να βγάζει άσσους –όχι Α μα R (βλ. Wikipedia, topology), όχι κούπα ή καρώ μα λωρίδα του Mobius (βλ. ομοίως με πριν)- μέσα από την ώμορφια (sic, φυσικά sic!) στο οπισθόφυλλο του αιώνιου φλίπερ της. μου είχε τραβήξει την προσοχή το φανελένιο παλίμψηστο που σκέπαζε το στήθος του αναπαλαιωμένου, με τα γιν και ταcalm, τα keep και τα γιανγκ, τα ankh με το χερούλι σε γλώσσα των Rolling Stones με πίρσινγκ –καθόλου μπάουχαουζ από πλευράς τους-, τις Καρυάτιδες πάνω από έναν αεραγωγό μετρό να κρατούν σεμνές τις ακριβές σε μνες φορεσιές τους –ευτυχώς στηρίζουν το Ερέχθειο με τα κεφάλια τους κι όχι με τα χέρια τους-, την Κιμ Καρντάσιαν να βγαίνει από μια λιμουζίνα σε σχήμα όστρακου, κι άλλα πολλά που η απαρίθμησή τους θα ήταν πιο όμορφη –αλλά όχι πιο ώμορφη, εκτός αν δεν έχετε λάβει ακόμα το Κουνταλίνι- από την πραγματική παρατήρησή τους.
-Ξέρεις, αν γράψεις σωστά το όνομά μου, θα σου δώσω το τηλέφωνό μου, λέει η Κίρκη πίσω μου.
Τότε ο αναπαλαιωμένος μου δίνει τη δεύτερη λίστα, εκείνη που δεν κρυφοκοίταξα.
-Όσα ονόματα έχω δοκιμάσει, μου λέει.
Είναι μια πραγματικά μεγάλη λίστα.
-Πιστεύω ότι είναι πλαστοπροσωπία, συνεχίζει, μολονότι δε σηκώνει τα μάτια του από τον Πολύφιλο. Σαν Γρίφος ή και καμία σχέση. Θέλει να γράψεις το αληθινό της όνομα. Αν έχει. Αν υπάρχει στα αλήθεια.
-Παρεκτρέπεστε Κόμη, διαπιστώνει ο βιβλιοπώλης περνώντας πίσω του και μεταφέροντας μια σειρά βαρυσήμαντων τόμων.
-Στην ηλικία μου συμβαίνει, λέει ο Κόμης και επιτέλους σηκώνει το κεφάλι του για να χαμογελάσει και φαίνονται τα χαρακτηριστικά του, και για άγνωστους στον αναγνώστη λόγους, τώρα το ουσιαστικό «Κόμης» μοιάζει στιβαρό και δόκιμο. Αν έχεις ζήσει όσο εγώ στον κόσμο δικαιούσαι μια πρόζα αμφισβήτησης για έναθνητό κορίτσι.
-Η μπλούζα σας, λέω απορροφημένος ακόμη από το εντυπωσιακό αμάλγαμα της εκάστοτε ποπ κουλτούρας. Τι είναι; Τι σημαίνει;
-Απλώς το ημερολόγιό μου.
Μαζεύει τα χαρτιά του, χαμογελάει πονηρά, φοράει επιτέλους ένα ζευγάρι γυαλιά και φεύγει. Με αφήνει να κρατήσω τη λίστα.
-Τι θα γίνει με το όνομά μου; Λέει η Κίρκη Λαφάμ και αποκαλύπτει το ρόδο στο γλουτό της.
Γράφω ένα ακόμη όνομα στη λίστα του Κόμη. Με άγνοια κινδύνου. Το δείχνω. Χαμογελάει.
-Κακή τύχη, μου λέει.
-Έχω άλλη ευκαιρία;
-Μόνο αν έχεις όλο το χρόνο του κόσμου. Όπως ο Κόμης.
Γνέφω αρνητικά.
Μου γυρίζει την πλάτη και συνεχίζει να χορεύει. Κοιτώ το ρόδο στην αριστερή πλευρά της ωμορφιάς. Διαβάζω στις πτυχές του. Ένα Όνομα. Κίρκη Λαφάμ. Γραμμένο σωστά αυτή τη φορά.
Cherchez la Famme.
-Καλό ταξίδι Κόμη Σεν Ζερμαίν! λέει ο βιβλιοπώλης.
σχόλια