Σας έχει τύχει ποτέ, εκεί που κάθεστε άνετα και απερίσκεπτα στο καναπέ σας (προσδοκώντας μεν μια αλλαγή, μη έχοντας τη δύναμη όμως να την πραγματοποιήσετε)να γίνει κάτι που να σας αλλάξει την κοσμοθεωρία;
Εμένα μου έτυχε. Και το όνομα αυτής της αλλαγής; Έκτορας. Ένα καφέ, παχουλό, αγαπησιάρικο, καφετί 2,5 μηνών κουτάβι. Μπήκε απρόσμενα στην ζωή μου, αλλά η αλλαγές που μου έφερε ήταν καταιγιστικές, όχι όμως η καταιγίδα που καταστρέφει τα σπαρτά, εγώ σας μιλώ για την άλλη, εκείνη που ξαναζωντανεύει το ξερό χώμα, που κάνει ξανά τα λουλούδια να ανθίσουν, αυτή που μαζί της φέρνει το ουράνιο τόξο και τον γαλάζιο ουρανό.
Τον Έκτορα τον έφερε στο σπίτι η φίλη μου η Άννα. Τον είχε αγκαλιά και ήταν σαν ένα μικρό μωράκι που κοιμόταν στα χέρια της. Άρχιζε να χοροπηδάει μέσα στο δωμάτιο, τη μια από τα δεξιά και την άλλη από τα αριστερά. Κουνούσε τα αυτιά και την ουρά του, λες και έραινε το χώρο με αισιοδοξία και αγάπη.
Αφού τον χάιδευα για πάνω από μισή ώρα, παίξαμε τρέχοντας πάνω κάτω στη βεράντα. Το απόγευμα κοιμόταν στα πόδια μου. Με πήρε και εμένα ο ύπνος εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα. Μια ώρα και κάτι, ίσως και λίγο παραπάνω.
Περνάμε μαζί αρκετές ώρες της μέρας και σας εξομολογούμαι πως τον θαυμάζω τον Έκτορα. Η συμπεριφορά του μου θυμίζει ανθρώπους που έχουν βρει την ευτυχία. Σαν να ξέρουν τα σκυλιά ότι ο χρόνος δε φτάνει για οτιδήποτε λιγότερο από το καλό.
Εκτοράκο, ευχαριστώ που με έκανες να δω την ζωή αλλιώς. Θα στο χρωστάω. Θα στο εξαργυρώνω κάθε μέρα, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό με πολύ αγάπη, παιχνίδι και φυσικά εκλεκτή σκυλοτροφή!
