Βγαίνεις στο μπαλκόνι σου να κάνεις ένα τσιγάρο και ξαφνικά μπροστά σου χαμός.... Εικόνες, μυρωδιές, φωνές μιας άλλης Αθήνας...
Της Αθήνας που ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης, ο Ρασούλης και τόσοι άλλοι με τα πιο απλά καθημερινά επίθετα της έδωσαν τον πιο όμορφο χαρακτήρα, την έντυσαν με τις πιο όμορφες μουσικές. Κι όμως, όταν προσπαθήσουμε εμείς να το κάνουμε το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό....
Προσπαθείς να πεις τόσα · τα δικά σου, του γείτονα, του παιδιού που εδώ και ώρα παίζει επίμονα ντραμς με 2 κατσαρόλες προκαλώντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο που απεχθάνεσαι, αλλά δεν μπορείς. Κάποιος μυς του χεριού δεν σου επιτρέπει να αραδιάσεις ένα σορό αηδίες κοσμικές και φαμφάρες μεγάλου βεληνεκούς για τους ψαγμένο-κουλτουριάρηδες . Θες να τ' αποτυπώσεις όλα με 2 απλές λεξούλες...
Ποίες να είναι άραγε αυτές; Αθήνα μου; Αθήνα πονεμένη; Αθήνα αληθινή; Ή καλύτερα ψεύτικη; Αθήνα κρυμμένη! Γιατί κάπου είσαι κρυμμένη... Στα γραφικά στενάκια σου, στους λερωμένους τοίχους σου, στα βλέμματα των πονεμένων σου κατοίκων ή στο τρομαγμένο ύφος των «επισκεπτών» σου που θέλουν να φύγουν μα δεν τους αφήνουν, που θέλουν να μείνουν μα δεν μπορούν. Μήπως είσαι κρυμμένη πίσω από τους τόνους σκουπιδιών που συσσωρεύονται έξω από τα μεγάλα και θαυμαστά σου κτήρια, όπου με την πρώτη 'κοσμική' ευκαιρία γίνεται μια πολύπλευρη επίδειξη πλούτου και φτήνιας μαζί. Κρυμμένη πίσω από στρώματα ναρκισσισμού και μεγαλομανίας που αντικατοπτρίζονται σε χαμόγελα χαρμολύπης και μιας επείγουσας ανάγκης για ανάδειξη του τίποτα... Εκεί θα σε βρω; Μήπως τελικά είσαι κρυμμένη μέσα μου;
Ρε λες; Λες αυτός ο μόνιμος και επίπονος αγώνας στον οποίο υποβάλλω το «είναι» μου, να είναι γιατί ψάχνω να βρω τη κρυφή σου αυτή πλευρά; Τη δίκη μου κρυφή πλευρά που ντρέπεται να βγει προς τα έξω γιατί φοβάται την κοινωνική κατακραυγή; Εμένα ψάχνω λοιπόν... Ξαφνιάζομαι! Είχα ξεχάσει πως είναι να ασχολούμαι μ' εμένα....
Μετά από...
Ξέχασα πολλά!
