Πολιτικά, δουλειές, ευρώ, δραχμές Vs Ανθρώπινες σχέσεις, επικοινωνία, έρωτας, ουσία...
Στο απόγειο της αδιαφορίας, της αποξένωσης και της κρίσης φυσικά, το να προσπαθείς να βιώσεις την καθημερινότητα, να δημιουργήσεις σχέσεις με φίλους και γκόμενους-γκόμενες, είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις scroll στο facebook με τα δάχτυλα του ποδιού μία μόνο φορά το μήνα...
Μωρέ δεν βαριέσαι, πού να ξυπνάμε τώρα... Βολικά είναι εδώ στο κρεβάτι, ούτε πλευρό δεν αλλάζουμε. Κοίτα το ένα χέρι θα το κουνήσω αλλά μόνο για να παίξω candy crash, το ορκίζομαι δεν θα κάνω τίποτα άλλο. Εντάξει μ΄έπιασες θα κάνω και λίγο scroll στο facebook. Έλα μην με κρίνεις είναι άδικο!
Ο ήλιος, το βλέμμα και το χαμόγελο είναι πλέον κενές λέξεις. Όλη την προσοχή του ανθρώπινου είδους έχει κερδίσει ο θυμός, το άγχος, η αβεβαιότητα και φυσικά το χρήμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις όσο περνάει ο καιρός αντί να εξελίσσονται και να αναπτύσσονται, φθίνουν και καταστρέφονται. Δεν είχα καταλάβει πως όσο μεγαλώνει κανείς πρέπει να κοιτάει περισσότερο τον εαυτό του, να παρουσιάζει τα προβλήματά του ως μοναδικά και φυσικά άλυτα, γιατί αλλιώς είναι βαρετός. Και πάνω σ' αυτόν τον παροξυσμό, όλοι λένε πως είναι καλύτερα να γύριζαν το χρόνο και να γίνονταν πάλι παιδιά... Τα παιδιά μοιράζονται, αγαπούν, τα παιδιά δίνουν σημασία και έχουν τους φίλους τους και τους ''έρωτες'', της δικής τους ηλικίας, σε πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους. Πώς λοιπόν θα γίνουμε πάλι παιδιά; Εμείς σκεφτόμαστε πώς θα βγάλουμε περισσότερα χρήματα χωρίς να χρειαστεί να σηκωθούμε από το κρεβάτι μας. Μας απασχολεί εάν πρέπει να κάνουμε τρίο με τον γκόμενό μας γιατί αυτό λέει είναι πιο αληθινό από το να έχεις μία σχέση στην οποία είναι δεδομένο πως υπάρχει απιστία. Και φυσικά έχουμε άγχος, άγχος για τη δουλειά, για την υγεία, για τις επιλογές, για την εμφάνιση, για την ασφάλεια, τα χρήματα, την ύπαρξη... Και αναρωτιέμαι, μήπως το άγχος και η καταπίεση είναι επιλογές του καθενός. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη μιζέρια του, εάν σπάσουν οι αλυσίδες από το πόδι του, τρέχει να τις ξανά δέσει. Όλη αυτή η ανάγκη για προσοχή, η πίστη στην μοναδικότητα του εαυτού του, δίνουν απεριόριστη δύναμη βλακείας.
Ζούμε λοιπόν σε έναν κόσμο όπου σχεδόν κανένας δεν αναρωτιέται τι κάνει ο ίδιος λάθος, σχεδόν κανένας δεν έχει συναισθήματα και που ο κάθε ένας κοιτάει την πάρτη του, η οποία μάλιστα είναι και η καλύτερη, η πιο ιδιαίτερη και η πιο δυσνόητη πάρτη σε σύγκριση με τα πάντα. Τα πιο συνηθισμένα όνειρα είναι, να ξαναγίνουμε παιδιά για να μην έχουμε έγνοιες, να βγάζουμε λεφτά χωρίς πολλές διαδικασίες, να μην φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ξαναγυρίσουμε στη δραχμή γιατί θα πεθάνουμε, να μπορούσαμε να είχαμε περισσότερους ακόλουθους στο Instagram και φυσικά να ασχολούνται όλοι μόνο με εμάς. Λες να είναι παράλογα, όλα αυτά; Μπααα όχι, είναι στόχοι και εγώ είμαι φιλόδοξος άνθρωπος και θα καταφέρω να τους πραγματοποιήσω...
Μωρέ δεν βαριέσαι, πού να ξυπνάμε τώρα... Βολικά είναι εδώ στο κρεβάτι, ούτε πλευρό δεν αλλάζουμε. Κοίτα το ένα χέρι θα το κουνήσω αλλά μόνο για να παίξω candy crash, το ορκίζομαι δεν θα κάνω τίποτα άλλο. Εντάξει μ΄έπιασες θα κάνω και λίγο scroll στο facebook. Έλα μην με κρίνεις είναι άδικο! Ήταν Σάββατο χτες, όλοι μου οι φίλοι θα έχουν βγει, θα έχουν βάλει φωτογραφίες! Άσε τα Videos με τις γάτες που δεν θέλουν φιλιά, μιλάμε είναι υπέροχα! Λοιπόν χάρηκα που σε είδα ταβάνι, μιλάμε φίλε...
Ξέρεις, ή τουλάχιστον φαντάζεσαι πόσο δύσκολο είναι να ζει κάποιος, ο οποίος έχει κάποιες εκλάμψεις διαφορετικότητας από όλη αυτήν την τρέλα ή τουλάχιστον προσπαθεί να έχει; Είναι σαν να προσπαθείς να μιλήσεις ελληνικά σε έναν Κινέζο μετανάστη από την Τουρκία που μεγάλωσε στη Ρωσία από μητέρα Γερμανίδα και πατέρα Σουηδό, που στο σπίτι μιλούσαν Σουαχίλι αλλαααά ο παππούς του ήταν Έλληνας – αυτό.
σχόλια