Ένα σημαντικό γεγονός των τελευταίων ημερών αποτελεί ο ξυλοδαρμός οπαδού που πήγε στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» με φανέλα του Παναθηναϊκού. Και γράφω σημαντικό γιατί δείχνει πολλά για την ελληνική κοινωνία. Το γεγονός από μόνο του είναι ούτως η άλλως σοκαριστικό. Το χειρότερο, όμως, είναι η δικαιολόγηση του ξυλοδαρμού από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Η είδηση έπαιζε παντού και συνεχώς και τα σχόλια των αναγνωστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά. Οι περισσότεροι, έχω την αίσθηση, καταδίκασαν το συμβάν. Υπήρξε, ωστόσο, και ένα αξιοσημείωτο ποσοστό που δικαιολόγησε τους δράστες ρίχνοντας την ευθύνη στον οπαδό ο οποίος με την πράξη του προκάλεσε. Και όσοι δεν τους δικαιολόγησαν ανοιχτά τάχθηκαν με τη λογική του «ναι μεν, αλλά». Καταδικάσαν (και καλά) την πράξη αλλά κατηγόρησαν περισσότερο τον οπαδό που προκάλεσε.
Καταρχάς, τέτοια βία είναι αδικαιολόγητη ό,τι και να έκανε κάποιος. Ποιοι, δηλαδή, νομίζουν πως είναι αυτοί οι οπαδοί οι οποίοι με το έτσι θέλω ξυλοφορτώνουν έναν «αλλόθρησκο»; Επίσης, ο οπαδός μπορεί κατά μία έννοια να ήταν προκλητικός αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για τίποτα. Αλίμονο αν κάθε μικροπρόκληση κατέληγε σε αντίστοιχες καταστάσεις. Δηλαδή με τις τουρκικές προκλήσεις τι θα έπρεπε να είχε γίνει αν σκέφτονταν έτσι οι άνθρωποι της εθνικής άμυνας;
Για να συνοψίσω, ο οπαδός του Παναθηναϊκού ήθελε να προκαλέσει και πήρε ένα ρίσκο. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως οι κάφροι καλά του έκαναν. Και όσοι τους δικαιολόγησαν ενθαρρύνουν αντίστοιχες πράξεις στο μέλλον. Όσο δείχνουμε ανοχή σε τέτοια γεγονότα με την οποιαδήποτε δικαιολογία ποτέ δεν θα βελτιωθούν τα πράγματα στο θλιβερό χώρο του ελληνικού αθλητισμού.
