"Με αγαπούν άρα με αγαπώ".
Αν μας είχε ζητηθεί να αποδώσουμε με δυο αράδες την ταυτότητα της σημερινής νεολαίας, το μότο της γενιάς μας, την μαρκίζα μας, αυτή η φράση θα έμοιαζε η καταλληλότερη. Είμαστε η γενιά του νεοναρκισσισμού. Διψάμε για εμπειρίες, μαστουρώνουμε με το εναλλακτικό, ηδονιζόμαστε με συναισθήματα, όμως τα πάντα συγχέονται πλέον με τον εγωκεντρισμό μας. Ξέρω... άρχισα πάλι τις γενικότητες και τις ασάφειες. Ας το θίξω λοιπόν άμεσα, δίχως περιστροφές.
Είμαστε οι άνθρωποι των πίξελ. Ξεφαντώνουμε και την ίδια στιγμή λανσάρουμε την διασκέδαση μας στην επικοινωνιακή πιάτσα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. "Κοιτάξτε ρε που είμαι και τι κάνω. Περνάω καλά! Εγώ! Εγώ! Δείτε με, θαυμάστε με, προσκυνήστε την ευτυχία μου!". Αλήθεια γιατί αυτή η ενδόμυχη ανάγκη να περιαυτολογίσουμε; Γιατί να μην αφεθούμε στην αυθεντικότητα των στιγμών; Γιατί να νοθεύουμε το κάθετι με τον εξιμπισιονισμό μας, την επιδειξιομανία μας; Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος για να σας απαντήσει. Παθών και εγώ βλέπετε. Λούζομαι καθημερινά τις ευκαιρίες της εικονικής ανταγωνιστικότητας και του αγώνα για διαδικτυακή αναγνώριση. Φάσκω, λοιπόν, και αντιφάσκω, έτσι δεν είναι; Ναι, ίσως. Όμως έχω την οπτική μου και απλά θέλω να την μοιραστώ.
Γιατί πετώντας μια δυο βρισιές σε ένα comment, νομίζουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στην κοινωνία, γινόμαστε "ενεργοί πολίτες", προσθέτοντας φίλους πιστεύουμε ότι γινόμαστε κοινωνικοί, και σπαμάρωντας ότι σκιρτάμε από έρωτα.
Κάποτε έβγαινες στο μπαλκόνι, πεταγόσουν για ένα καφέ στον γείτονα και ξεθύμανες, έβγαζες τα σώψηχα σου βρε αδερφέ και αυτό σου αρκούσε. Βόλταρες στην παραλία, έκανες οχταράκια στο πλακόστρωτο κάτω από τους νυχτερινούς λαμπτήρες, μεθούσες, γλεντούσες, ερωτευόσουν και αυτό σε γέμιζε. Άλλες εποχές βλέπετε. Κάποτε αποθανατίζαμε στιγμές, εικόνες, χρώματα. Τώρα η κάμερα γύρισε, selfάρουμε. Εμείς μέσα σε όλα. Δημιουργήσαμε ένα παράλληλο κόσμο με εικονικές ψηφίδες που υποκαθιστούν την κανονική μας ζωή. Μια διαδικτυακή κοινωνία μέσα στην οποία ακυρώνουμε τους φόβους μας, γινόμαστε σπουδαίοι όποτε γουστάρουμε και ικανοποιούμε το ανικανοποίητο "εγώ" μας.
Γιατί πετώντας μια δυο βρισιές σε ένα comment, νομίζουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στην κοινωνία, γινόμαστε "ενεργοί πολίτες", προσθέτοντας φίλους πιστεύουμε ότι γινόμαστε κοινωνικοί, και σπαμάρωντας ότι σκιρτάμε από έρωτα. Μπορεί στην τελική όλα αυτά να ισχύουν, όμως αν πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας παγιδευμένοι μέσα στις πτυχές αυτής της εύθραυστης, ιδεατής κοινωνίας, φανταστείτε πως θα νιώθαμε αν παραδίδαμε το προσωπικό μας αισθητήριο στην αυθεντικότητα των στιγμών αυτών καθ'αυτών. Αν για μια στιγμή σκορπίζαμε τα πίξελ και ξεριζώναμε συθέμελα τον κάλπικο εαυτό μας; Πόσο πιο πολύχρωμος θα ήταν ο κόσμος μας; Το μόνο που χρειάζεστε για να μάθετε είναι ένα καλειδοσκόπιο.
Άλλωστε... μας το λένε και οι Pink Floyd:
The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
σχόλια