Μιλάμε συχνά για τη γενιά των αλλαγών. Αναρωτιέμαι "ποιών αλλαγών" και "ποια γενιά". Ξέρουμε αληθινά ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και που στοχεύουμε να φτάσουμε; Ξέρουμε πως και γιατί συμβαίνει κάτι γύρω μας; Ξέρουμε τι υπάρχει μέσα μας, πως το εκφράζουμε και τι αντιδράσεις προκαλούμε; Δεν ξέρουμε αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο που μας συμβαίνει. Το τραγικό είναι ότι δεν νιώθουμε. Εκεί είναι το έλλειμμα, εκεί είναι το κενό.
Η γενιά των αριθμών, των ψηφίων και των κωδικών, όπως ονομάζω τους ανθρώπους κυρίως έως 45 ετών στην Ελλάδα , θα μπορούσε να νιώσει μόνο αν υπήρχε εικονικό ψηφιακό συναίσθημα. Είναι λυπηρό αλλά είναι πραγματικό. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε και το αξιολογήσουμε, τόσο πιο καλά θα προσαρμοστούμε και θα ισορροπήσουμε. Είμαστε μια γενιά ενιαία, πέρα και πάνω από διαβαθμίσεις ηλικιακές. Είμαστε η γενιά που ακούει και βλέπει αριθμούς, είμαστε μια βάση δεδομένων, που μιλάει με αριθμούς. Δεν είμαστε ζωντανή κοινότητα ανθρώπων, αλλά ψηφιακή κοινότητα μελών και χρηστών. Είμαστε συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο και τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα υπερβολικά πολλές ώρες κάθε μέρα και νύχτα, όλη τη διάρκεια του χρόνου. Χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα, συνθηματικά, κωδικούς σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητες ενημέρωσης, επικοινωνίας και ψυχαγωγίας στον πλασματικό αυτό κόσμο. Υπάρχουμε μέσα από όλα αυτά. Δεν γεννάμε και δεν δημιουργούμε κάτι. Δεν ονειρευόμαστε. Δεν νιώθουμε.
Άκριτα δεχόμαστε συνεχείς πληροφορίες και ειδήσεις. Νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι σημαντικό με το να τις αναπαράγουμε και να τις μοιραζόμαστε με τους διαδικτυακούς φίλους μας.
Δεν συναντιόμαστε, δεν βλεπόμαστε, δεν ακουγόμαστε, δεν αγγιζόμαστε. Όχι μόνο δεν ζούμε, ούτε καν υπάρχουμε. Είμαστε οι πιο μορφωμένοι, εκπαιδευμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι στην Ελλάδα και καταφέραμε να γίνουμε αυτό που απεχθανόμαστε, δηλαδή νούμερα. Γίναμε ασήμαντα νούμερα σε έναν ωκεανό άχρηστων ψηφίων. Όχι μόνο αναίμακτα, αλλά με τη θέληση μας κιόλας.
Δεν είμαι εναντίον της χρήσης όλων αυτών των τεχνολογικών θαυμάτων, αλλά είμαι υπέρ της διαπίστωσης του κινδύνου. Η αλλοίωση των νοημάτων της ζωής είναι ο κίνδυνος. Όλα αυτά θα έπρεπε να είναι μια συμπληρωματική παράμετρος της συλλογικής μας ύπαρξης, της κοινωνικής μας δικτύωσης και όχι η απόλυτη ένδειξη ζωής, με το στίγμα και το αποτύπωμα που αφήνουμε.
Εγώ τι ζω και τι δεν ζω, για να μπορώ να το αλλάξω;
Εσύ;
