Πριν από περίπου δέκα χρόνια ο Κώστας μου έκανε δύο δώρα: ένα μικρό πήλινο, κόκκινο αξεσουάρ στο σχήμα φορέματος που μπορούσες να κρεμάσεις στο κινητό, και μία γαλάζια μπήλια. Όταν μου έδωσε το πρώτο, είπε "πάρ'το για τις δύσκολες στιγμές, δεν ξέρω". Λίγο μετά μου έδωσε και την μπήλια, αλλά για εκείνη δεν είπε τίποτα.
Δεν μπορούσα να κρεμάσω το κόκκινο φορεματάκι, οπότε το κράτησα και με τον καιρό απλά έσπασε, παρόλο που δεν το άγγιξα ποτέ, ή ίσως ακριβώς για αυτό. Η μπήλια λοιπόν έμεινε, και με τον καιρό με ακολούθησε όπου και αν πήγαινα, ξεχασμένη σε κάποιο βαζάκι, κρυμμένη στα βάθη κάποιου συρταριού, θαμμένη σε ένα μπιζουτί σε σχήμα νεκροκεφαλής ή κάποιες άλλες φορές καυτή, εγκλωβισμένη στην παλάμη μου για ώρα.
Το παιχνίδι με τις μπήλιες, δεν το έπαιξα ποτέ, αλλά οι κανόνες του δεν μου είναι άγνωστοι. Τις ρίχνεις όλες κάτω, τραβάς έναν κύκλο και προσπαθείς να πετάξεις όλες τις μπήλιες του αντιπάλου έξω. Βασίζεται στην απλή μα ακριβή παρατήρηση πως μία μεγάλη μπήλια για να βγει εκτός κύκλου πρέπει να σπρωχτεί με μεγαλύτερη δύναμη από όση θα χρειάζονταν μία κανονικού μεγέθους. Με την ίδια λογική, μία μικρή γαλάζια μπήλια χρειάζεται πολλή δύναμη για να καταφέρει να βγάλει κάτι εκτός κύκλου.
Εγώ δεν βλέπω άλλες μπήλιες. Δεν υπάρχει κάτι να σπρώξω, όση δύναμη και αν βάλω, και η μικρή γαλάζια μπήλια φλέγεται έτοιμη μες στην παλάμη και αντί αντί να την εκτοξεύσω κάπου συνεχίζω να τη στριφογυρίζω σαν ένα περίεργο μαργαριτάρι, ανίκανος ακόμα και να υποψιαστώ, έστω και μετά από τόσα χρόνια τι σκέφτονταν ο Κώστας.
Δεν έχω μιλήσει με τον Κώστα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ο χρόνος μπήκε ανάμεσά μας όπως τα δάχτυλα μπερδεύουνε τα φύλλα, και μοιραστήκαμε σε διαφορετικές παιξιές, ίσως και σε άλλο τραπέζι ο καθένας.
Αν τον έβλεπα όμως, αν τον έβλεπα τυχαία στον δρόμο και τον ρωτούσα τι σημαίνει αυτή η μπήλια... Πιθανότατα δεν θα θυμόταν τίποτα. Δεν είναι ταιριαστό στους όμορφους ανθρώπους να θυμούνται τις όμορφες στιγμές, εξάλλου έχουν τόσες να διαλέξουν.
Δεν ξέρω τι να κάνω, και η μπήλια καίει, θεέ μου, καίει τόσο πολύ.
