Είμαι σχεδόν 40 χρονών. Εργαζόμενη, ελληνίδα και μητέρα. Όπως «μαρτυράει» η ηλικία μου είμαι «παιδί της μεταπολίτευσης».
Οι παππούδες μας ήταν άνθρωποι που έζησαν δύο πολέμους, μια κατοχή και έναν εμφύλιο. Οι πατεράδες μας, που είχαν γεννηθεί μετά την κατοχή, μπορεί να μην είχαν πλούσια παιδικά χρόνια, είχαν όμως κεκτημένη ταχύτητα από την προηγούμενη γενιά. Παππούδες, που δούλεψαν σκληρά, έμαθαν στα παιδιά τους να αγωνίζονται γιατί η δουλειά και το φιλότιμο είναι – συνήθως –συστατικά του έλληνα. Τους δίδαξαν ότι πρέπει να παλεύουν και να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή.
Μεγάλωσα, όμως, στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, της «αλλαγής» του κοινωνικού κράτους, του ζιβάγκο και της… «κλαδικής». Οι μισθοί στο δημόσιο ανέβαιναν. Ο Τσοβόλας τα έδινε όλα και προσλαμβάνονται ορδές στο Δημόσιο. Οικονομικά σκάνδαλα.
Αμέσως μετά ήρθε η «κάθαρση» (1989). Η «φωνή του πολυτεχνείου», πρόεδρος πια της ενωμένης αριστεράς, συμμάχησε με τη δεξιά και έφτιαξαν κυβέρνηση, για να φωτίσουν τα σκάνδαλα.
Μέχρι να τελειώσω το σχολείο η αριστερά δεν ήταν πια ενωμένη, ο λαός είχε ξεχάσει τι θα πει «δεξιά» και στα πράγματα ήταν ο Μητσοτάκης (1991). Δρομολογήθηκαν τα Μεγάλα Έργα, έγιναν τα παζάρια με τις πολυεθνικές. Μέγας σάλος και στη δική του θητεία. Διαλύθηκε η ΕΑΣ και τα λεωφορεία γέμισαν βασιλικούς (?!) Βολές εκ των έσω, αποχωρήσεις και έτσι έπεσε κι αυτή η κυβέρνηση.
Το ΠΑΣΌΚ, επέστρεψε «εδώ, ενωμένο, δυνατό» και ξεπρόβαλε πάλι, για να φέρει τον Παπανδρέου στην εξουσία, το Σημίτη στην πρωθυπουργία, την Ελλαδα στην ΟΝΕ. Και στην Αθήνα του 2004 τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και, φυσικά, ο Πέτρος Κωστόπουλος μετά από μια σύντομη θητεία στις Βρυξέλλες έδινε για χρόνια ρυθμό στο νεοέλληνα διαμόρφωνε με τα περιοδικά του το «σύγχρονο ελληνικό» life style.
Η Αθήνα συγκρινόταν μόνο με τη Νέα Υόρκη!
Στο μεταξύ, είχα τελειώσει το σχολείο είχα βρει δουλειά και ζούσα σε μια χώρα με τρελούς ρυθμούς ανάπτυξης. Υλοποιούνταν τα μεγάλα έργα. Το θαύμα του ευρωπαϊκού νότου. Ο κόσμος, όμως, μιλούσε για «σκάνδαλα και μίζες». Υπήρχαν, βέβαια, και κάποιες, λίγες, φάλτσες φωνές για μελλοντική κατάρρευση του ασφαλιστικού, για αυξανόμενο χρέος αλλά ήταν Κασσάνδρες, που έβλεπαν μόνο κακά και δεν έβλεπαν τα άλματα που είχαμε κάνει σα χώρα.
Τι να πιστέψεις δεν ξέρεις. Ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, βλέπω την ευρωπαϊκή διάσταση της χώρας μου. Παρόλο που δεν υπάρχει, βιοτεχνία, βιομηχανία, γεωργία, πετρέλαιο, χρυσάφι… υπάρχουν λεφτά! Τα βλέπω δηλαδή, με τη μορφή των τζιπ, πιστωτικών καρτών, των ταξιδιών στο εξωτερικό, της τρελής διασκέδασης και των μετοχών, των αλληλοκατηγοριών ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα για χρηματισμό !
Και εκεί κάπου μεταξύ Cayenne και Prada, άλλαξε και πάλι χέρια η εξουσία. Πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο ανηψιός). Πέρασαν τρία χρόνια με φωνές και αμφισβητήσεις. Σκάνδαλα για «δικά τους παιδιά» και «παιδιά των άλλων». Σκάνδαλα και για οικονομικές ατασθαλίες. Κάηκε η μισή Πελοπόννησος. Ξαναπήρε την εξουσία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ανήκουστα πράγματα συνέβησαν. Ακόμα και το Άγιος Όρος ασχολείται με το real estate! Μονές κάνουν σκληρό παζάρι με το κράτος και ανταλλάσσουν λίμνες με ακίνητα – φιλέτα.
Φωνές και πάλι για το ασφαλιστικό. Άρχισαν να χτυπάνε στ’ αυτιά μας δυσάρεστα κουδουνάκια και, δεξιές αυτή τη φορά, Κασσάνδρες.
Εκλογές 2009. «Πάμε πάλι» με το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (εγγονός), για χρόνια υπουργός, να μας λέει ότι «Λεφτά υπάρχουν». Αλλά δεν υπήρχαν. Η «φωνή του πολυτεχνείου», που στο μεταξύ δεν ανήκει στην αριστερά και είναι επίτροπος στις Βρυξέλλες, θέτει κοφτά το δίλλημα «ΔΝΤ ή χρεοκοπία». Απορία στα μάτια όλων. Απογοήτευση. Και σιγά - σιγά φόβος. Ανακαλύπτουμε τα spreands και τα C.D.S.. Και από «ευρωπαϊκό θαύμα» καταλήξαμε «κοπρίτες»… Δεν πάω παρακάτω…
Η γεύση που έχω στο στόμα; Διαφθορά και κατρακύλα. Ψέματα και απουσία πολιτικής βούλησης. Λάθη και παραλείψεις. Ατολμία και ανικανότητα. Συνονθύλευμα παρακμής και σήψης. Δυσπιστία και φόβος. Πλιάτσικο στις ζωές μας. Οργή. Καταστροφολογία και, ποιος ξέρει, ίσως και καταστροφή.
Συνεχίζω να ζω στην Αθήνα. Κινούμαι καθημερινά στο νοητό τετράγωνο που σχηματίζουν τα κτήρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, της Ακαδημίας, της Νομικής Σχολής και του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας. Σε αυτό το νοητό τετράγωνο καθημερινά γίνεται εμπόριο και χρήση ναρκωτικών και «φιλοξενούνται» κάμποσοι άστεγοι. Σε αυτό το νοητό τετράγωνο επικρατεί η τέλεια αποχαύνωση. Αυτή είναι η καθημερινότητα της πόλης μου. Η καρδιά της Ελλάδας.
Τα παιδιά μου από την περασμένη Δευτέρα δεν πάνε στον παιδικό σταθμό. Η Εργατική Εστία και οι παιδικοί σταθμοί της, κινδυνεύουν να κλείσουν. Το ίδιο και ο ΟΕΚ. Γιατί αυτός ο Οργανισμός δεν χρωστάει πουθενά! Και πέρα από αυτό έχει και περιουσία. Περιουσία που τη δημιουργήσαμε με τις εισφορές μας όλοι οι εργαζόμενοι από τη δεκαετία του 1930 και μετά. Αυτή η περιουσία μας βρέθηκε εύκαιρη και ανυπεράσπιστη και προορίζεται να δεσμευθεί για χάρη των δανειστών μας. Μετά την έκτακτη εισφορά, τα χαράτσια, τα ΕΤΑΚ και μετά την κατανόηση της «φοροδοτικής ικανότητα των ελλήνων» ήρθε η σειρά της καταπάτησης των ιερών και οσίων που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας και δεν διαβρώσαμε με την ελιτίστικη διάθεση της προηγούμενης αφθονίας μας.
Νοιώθω άχαρος παρατηρητής σε όλα αυτά. Και ίσως να είμαι. Όπως όλη η γενιά μου. Δεν ζήσαμε πόλεμο. Δε «ρίξαμε» καμία χούντα! Μείναμε στο πατρικό μας μέχρι τα 35 μας. Δεν χτίσαμε το σπίτι μας με υστέρηση. Το πήραμε με δάνειο. Και, για κάποιους από εμάς, μάλλον το πληρώνει ο μπαμπάς, με τη σύνταξη. Που, ενδεχομένως, του χρόνου να μη τη λαμβάνει.
Η ευνουχισμένη γενιά της μεταπολίτευσης. Ίσως ήρθε η ώρα του απογαλακτισμού. Ίσως ήρθε η ώρα, για τη γενιά που μεγάλωσε χωρίς στερήσεις και – μακάρι – χωρίς απωθημένα, να σηκώσει τα μανίκια και να προστατέψει τα δικά της παιδιά από τα εγκληματικά λάθη της γενιάς που δεν εκτίμησε «το δίκαιο του αγώνα» που η ίδια, μέχρι κάποια στιγμή, έκανε.
Σαν, από τη φύση μου, αισιόδοξος άνθρωπος πιστεύω ότι όλοι τώρα ξεβολευόμαστε για να φτιάξουμε τον κόσμο, καλύτερο. Γι’ αυτό και εγώ δεν θέλω να παρατηρώ απλώς. Θέλω να κάνω κάτι για να σταματήσει ό,τι άσχημο πάει να γίνει. Το χρωστάω και στα παιδιά μου. Αλλά πιο πολύ σε μένα!
Αυτά από εμένα. Επώνυμα και χωρίς κουκούλα.
Ειρήνη Αργίτη
