Ακούγονται πολλά σήμερα για την ήττα της αριστεράς και την επάνοδο του συντηρητισμού. Πιστεύω ότι το βασικό πρόσταγμα της εποχής είναι να επαναπροσδιοριστεί η έννοια της προόδου. Πολλές τάσεις του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, που ασυζητητί ο κόσμος τις θεωρούσε αριστερές ή φιλελεύθερες, ήταν βαθιά αντι-προοδευτικές. Όπως ο υπερβολικός σχετικισμός στις σφαίρες της ηθικής και της αισθητικής, η έλλειψη πίστης στην αξιοκρατία, ο ακραίος υλισμός και ο κοινωνικός ατομισμός. Για μένα, ο πραγματικός προοδευτικός άνθρωπος του σήμερα δεν είναι ούτε ο "δεξιός" ούτε ο "αριστερός" αλλά αυτός που πιστεύει στον άνθρωπο και δεν υποκύπτει στις διάφορες εκφάνσεις του μηδενισμού (απόγνωση, κατάθλιψη των δυτικών κοινωνιών, κυνικοί χίπστερς και τρολ, ακραίο ισλάμ, βιολογικός ντετερμινισμός, φασισμός και λατρεία της βίας, κουλτούρα του χασίς και της δήθεν βουδιστικής καταπολέμησης του "εγώ", κλπ.)
