Περνώντας τα χρόνια και μεγαλώνοντας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν στην γωνία να κρίνουν και να επικρίνουν τις πράξεις και τον χαρακτήρα του καθενός. Στα μάτια των τρίτων συνήθως είμαστε κατώτεροι με επιτακτική ανάγκη για αλλαγή. Δεν θα επιμείνω στο στερεότυπο "δεν αλλάζω για τίποτα και για κανέναν", αυτό είναι ότι πιο ανόητο μπορεί να πει κάποιος, ειδικά σήμερα με τόσα ερεθίσματα που δεχόμαστε συνεχώς. Στόχος μου είναι να αλλάζω, να εξελίσσομαι μέρα με την μέρα ώσπου μια μέρα να μπορέσω να δω τον εαυτό μου στον καθρέπτη με θαυμασμό. Να γνωρίζω ότι θα είμαι καλή κόρη, αδερφή, σύζυγος, μάνα και πάνω από όλα άνθρωπος!
Με τρομάζουν οι άνθρωποι που με τόσο πείσμα και αδιανόητη υπερηφάνεια φωνάζουν "δεν θα αλλάξω". Εσύ ανόητε άνθρωπε που πιστεύεις πραγματικά στα λόγια αυτά σκέψου εκείνο το παιδί που το είχε από το χέρι ο πατέρας του και η ψυχή σου έλιωσε με την τόση τρυφερότητα και αγάπη που έγινες μάρτυρας. Εσύ ανόητε άνθρωπε σκέψου εκείνη την ταινία που είδες όπου εκείνος θυσιάστηκε για έναν έρωτα, έναν φίλο ή ακόμα και έναν άγνωστο και σε άγγιξε μέσα σου. Εσύ ανόητε σκέψου... σκέψου που ήσουν πριν γνωρίσεις τον πόνο και την απόρριψη! Έχω δει ανθρώπους να αλλάζουν δραματικά μέσα από μια σχέση, μέσα από έναν χωρισμό, από μια γέννα ή από το βίωμα του θανάτου...
Έχουν υπάρξει άνθρωποι στην ιστορία που μέσα από μία έντονη εμπειρία έγιναν φιλάνθρωποι και άλλοι που έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον άνθρωπο ίσως κάποιοι να μίσησαν και το είδος μας. Που και που θυμάμαι κάτι που είχε γράψει η Κατερίνα Γώγου "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος"!!!
Αναλογίσου όλα αυτά, θυμήσου εκείνη την στιγμή που κάτι είδες και σου έμεινε στο μυαλό καρφωμένο και μέσα από αυτό εξελίχτηκες. Η εξέλιξη και η αλλαγή φυσικά δεν κλίνουν απόλυτα σε καλές και κακές. Έχουν υπάρξει άνθρωποι στην ιστορία που μέσα από μία έντονη εμπειρία έγιναν φιλάνθρωποι και άλλοι που έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον άνθρωπο ίσως κάποιοι να μίσησαν και το είδος μας. Που και που θυμάμαι κάτι που είχε γράψει η Κατερίνα Γώγου "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος"!!! Πόσοι από μας κατάφεραν με το πέρασμα του χρόνου να παραμείνουν άνθρωποι;
Κάτι τέτοιες σκέψεις τρώνε το μυαλό μου και προσπαθώ να με αξιολογήσω. Αλλά συνήθως δεν είναι ιδιαίτερα επικοδομητικό να κρίνεις τον εαυτό σου, εκτός αν έχεις την δυνατότητα να παραμένεις αντικειμενικός. Αντικειμενικός είπα; Μα πώς; Μπαίνουν οι ανθρώπινες συμπεριφορές, τα πιστεύω μας, οι πράξεις μας σε κουτιά που πάνω γράφουμε απόλυτα "σωστό" ή "λάθος"; Εμείς τα έχουμε βάλει εδώ και χρόνια με άλλων την άδεια.
Καθώς γράφω μου έρχεται στο μυαλό ένα βιβλίο που είχα διαβάσει προ χρόνων "Άκου ανθρωπάκο", εξαιρετικό βιβλίο, ήμουν δεν ήμουν στα δεκαέξι όταν το είχα πρωτοδιαβάσει και ένα από τα πολλά που μου έμειναν είναι: Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου.
Ο Βίλχελμ Ράιχ (Αυστριακός ψυχαναλυτής) έζησε στις αρχές του 19ου αιώνα και στο βιβλίο του αναφέρεται στην παθητικότητα που δείχνει ο μέσος άνθρωπος στα κοινά και στα δρώμενα, ακόμα και σήμερα βέβαια δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει μετατραπεί ο άνθρωπος από ανθρωπάκος σε υπεράνθρωπο αλλά υπάρχει σαφώς κάποια βελτίωση όσον αφορά το θέμα.
Θα ήθελα να σταθώ, λοιπόν, στο ότι ο Ράιχ αναφέρει "θα είχες αποτινάξει τα δεσμά σου αν δεν ενθάρρυνες την καταπίεση ο ίδιος" διαχρονικά λόγια που μπορούν να αναφερθούν για πολλούς τομείς της ζωής του ανθρώπου.
Στην σημερινή κοινωνία λόγω της έντονης εξέλιξης της τεχνολογίας και κατ επέκταση του εμπορίου και της υπερκατανάλωσης έχουμε επιβάλει στον εαυτό μας και στην κοινωνία συγκεκριμένα πλαίσια ως προς το πως θα ζούμε, θα ντυνόμαστε, θα διασκεδάζουμε. Έχουν εμφυτευτεί βαθιά οι αντιλήψεις της κοινωνίας μέσα μας που πλέον συνειδητά ή όχι τσεκάρουμε το κουτάκι "σωστό" όταν οι πράξεις μας συμβαδίζουν.
Και κάπως έτσι επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα: Αντικειμενικός κριτής; Πώς; Σε μια κοινωνία προκατειλημμένη, αλυσοδεμένη σε αξίες, ιδέες και νοοτροπία μιας λάθος εποχής! Της δικής μας λάθος εποχής.
