Η ανελέητη αναγούλα από το «Χυτήριο»

Τώρα που γράφω είναι τέσσερις και κάτι το απόγευμα.
Θα είμαι ειλικρινής: δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να γράψω, φοβάμαι ότι το κείμενό μου δε θα έχει ειρμό και επιπλέον, υποφέρω από μια ανελέητη αναγούλα -προκληθείσα από βίντεο με τα χθεσινά γεγονότα έξω από το θέατρο “Χυτήριο”.

Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω κάνει γαργάρα πολύ εμετό και έχω καταπιεί γύρω στα δεκαπέντε κιλά γαμώτο μ’ αυτά που βλέπω.
Και δεν νομίζω να μπορώ να το κάνω αυτό για πολύ ακόμα.

Πάντα πίστευα στην ελευθερία του λόγου.
Στην ανεκτικότητα.
Στη λογική.

Και το επάρατο 2012 βλέπω και την ελευθερία του λόγου, και την ανεκτικότητα αλλά κυρίως τη λογική να κάνουν ομαδικό χαρακίρι.

Για τους x,y,z λόγους είχα πάντα τα θεματάκια μου με τον κοινοβουλευτισμό, αλλά εφόσον ανήκε στο υπερσύνολο της δημοκρατίας σώπαινα. Τώρα που βλέπω να αντικαθίσταται από μια θεοκρατία ανατολικού τύπου, ένα θρησκευτικό φονταμενταλισμό του αισχίστου είδους, λυπάμαι, χάσατε, αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της.

Πάνω λοιπόν που ξεπερνάς το σοκ της σύλληψης του ραδιενεργού για τους απανταχού χριστιανοταλιμπάν παστίτσιου, έρχεται το έτερο -και κατά τι βαρύτερο- σοκ του Corpus Christi...

Μια χούφτα γραφικοί αγριοχρίστιανοι -που ανάθεμα κι αν έχουν ιδέα τι έχει πει ο θεός τους περί ανοχής, αγάπης και τα τοιαύτα- να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους πολλούς, λογοκρίνοντας αυτοκλήτως ένα θεατρικό έργο Αμερικανού συγγραφέα, με τη συνδρομή νεοναζιστών -ωιμέ!- βουλευτών.
Δε νομίζω να χρειάζεται ειδική μνεία στα συνθήματα, τις  χυδαίες ύβρεις και τους προπηλακισμούς θεατών. Αυτά καλύφθηκαν από τους παρόντες στο πεδίο της μάχης -εγώ δυστυχώς δεν ήμουν εκεί και το φέρω βαρέως.

Δε θα μακρηγορήσω.

Ειπώθηκαν πολλά για το “αυγό του φιδιού” τα οποία δε χρειάζεται να επαναλάβω. Αυτό που πλέον βλέπω εγώ είναι ότι το φίδι έχει αρχίσει πλέον και δαγκώνει -κι όταν οι ολοκληρωτιστές κάθε δόγματος και ιδεολογίας αρχίζουν να συμπεριφέρονται ως συνουσιάζοντες και ραπίζοντες, σαν να είναι ολόκληρο το μέρος τσιφλίκι τους, αγνοώντας την έννομη τάξη (υποβοηθούμενοι και από την αστυνομία), με τη γάγγραινα που λέγεται “βουλευτική ασυλία” να τους προστατεύει, το παιχνίδι έχει πρακτικά χαθεί. Όταν εύθικτοι θρησκόληπτοι χαμηλού πνευματικού και μορφωτικού επιπέδου βάζουν φίμωτρο σε όποιον θεωρούν ότι “προσβάλλει” τη θρησκεία τους (η οποία συνήθως έχει ξεκληρίσει και βασανίσει πολύ περισσότερο κόσμο απ’ ότι ο Τζένγκις Χαν) και ξεκινούν κυνήγι μαγισσών/αιρετικών διψασμένοι για αίμα, τότε ένα πράγμα μπορείς να πεις μόνο: Καλώς ήρθατε στο Μεσαίωνα.

Δεν ξέρω για άλλους, εμένα πάντως τέτοιες καταστάσεις μου βρωμάνε ανθρώπινο κρέας. Και επειδή δεν προτίθεμαι να δω να ξαναζωντανεύει ούτε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ούτε η Ισπανική Ιερά Εξέταση, ούτε έχω καμία όρεξη να δω για άλλη μια φορά την κοινή λογική να φεύγει πετώντας από το παράθυρο και κυρίως επειδή απειλές του καφενέ (βλ. “έρχεται η ώρα σας”) δεν έχω μάθει να δέχομαι από κανέναν, από σήμερα τέρμα οι γαργάρες.

Δεν έχω ούτε να χάσω ούτε να φοβηθώ τίποτα.

Άλλωστε, στο τέλος είθισται να υπερισχύει η ορθή σκέψη.
Σε αντίθετη περίπτωση θα είχαμε προ πολλού αφανιστεί ως είδος, σωστά;