Ανήμερα των Xριστουγέννων, και βρίσκω τον εαυτό μου μπροστά από τον υπολογιστή να προσπαθώ με ένα αίσθημα ανικανότητας, να εκπληρώσω το ‘πρέπει’. Αυτό το πρέπει του ‘πρέπει’ από μέρες να κανονίσω με τη δήθεν παρέα να βγω, να ντυθώ, να χαμογελάσω ψεύτικα, να μου το ακυρώσουν με ψευδή δικαιολογίες, να ξεβαφτώ, να ξεφτιαχτώ, να μένω μόνη παρέα με τον διαδικτυακό μου κόσμο (OK και με Adele – είμαι απ’αυτούς).
Και ναι, όπως ήταν αναπόφευκτο, μπήκα σε πολλές σκέψεις. Μήπως τελικά όλοι ζούμε ψεύτικα; Μήπως τελικά είμαστε οι ηττημένοι στο δικό μας το παιχνίδι; Γιατί, αν όλα όσα μας δίδαξαν τα τάδε σχολεία της ζωής τα πετάμε σαν σκουπίδια στους κάδους απορριμάτων μας… τί μένει;
Υποκρισία, Διπροσωπία, και ένας εκνευριστικά τεράστιος Εγωισμός. Οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, και οι άνθρωποι που πιθανότατα θα γνωρίσω, υποτάσσονται κάτω από αυτές τις λεξούλες. Λεξούλες που κατέκτησαν τον ψυχικό κόσμο μας, σαν εφιάλτες που ουρλιάζουν και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Σκέψου τι έκανες σωστά και τι λάθος. Μαρτύρησε τα λάθη σου, ζήσε τα, μετανόησε, άλλαξέ τα. Ναι, σε εσένα μιλάω. Που όταν ήσουν δίπλα μου, ταυτοχρόνως ήσουν και πίσω μου. Που όταν σε χρειάστηκα δε βοήθησες, παρά μόνο με χρειάστηκες. Δες πέρα από το κλουβί που έχεις κλειστεί, γίνε αληθινός, αηδιαστικά ειλικρινής και ζήσε. Όσα likes και αν πάρεις, ποτέ δε θα είσαι εσύ άμα δε σε αφήσεις. Όσους φίλους κι αν κάνεις, ποτέ δε θα είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου.
Και σε σένα που ήσουν ο ένας στους 100, δε σε ξεχνάω. Αυτός είναι ο εορτασμός σου, αυτό γράφεται για εσένα. Μην κατρακυλήσεις σε ένα κόσμο δήθεν, ζήσε στο δικό σου και στο τέλος η ζωή θα σε δικαιώσει.
Έτσι λοιπόν, μετά από αυτό τον μακροσκελή μονόλογο, εύχομαι και ελπίζω τα χριστούγεννα του 2016 να μας βρουν πιο ανθρώπινους.
Παρ’όλα αυτά, χρόνια σας πολλά.
Υ.Γ: Τα παραπάνω είναι χιλιοειπωμένα, ίσως όμως αγγίξουν κάποιον που άλλοτε δεν.
σχόλια